text
stringlengths 4
22.7k
| label
int64 -1
1
|
|---|---|
Liefde vind je op de vreemdste plaatsen.
Maar wat doe je als je de liefde vindt in een gevangenis?
Op het moment dat ik als proeflezer aan dit boek begon, kwamen er allerlei gedachten in mij op: Die Evelien is gek! Contact zoeken met een gedetineerde. In de Verenigde Staten nog wel. Wat als hij, het is een man, een moord op zijn geweten heeft? Of een zedendelict? Het klassieke beeld wat ik had van een gedetineerde. Hij zal het wel verdiend hebben. Je wordt niet zomaar in de gevangenis gezet.
Inderdaad, je wordt niet zomaar vastgezet. J.D., de man waar het allemaal om gaat, heeft wel degelijk iets op zijn geweten. Een aantal bankovervallen, creditcardfraude.
Het begint allemaal als een project. Gegevens verzamelen voor een nieuw boek. Het boek is verdeeld in maanden en begint in juni. Vanaf het moment dat de eerste brief naar J.D. wordt gestuurd, kwam ik in de ban van het verhaal. Er komt een e-mail wisseling op gang. Vragen, over en weer gesteld, over het leven in de gevangenis en het zo gewone leven in Nederland.
In de maand augustus is er bijna dagelijks e-mail verkeer. Als lezer voelde ik steeds meer de opbouw van de aantrekkingskracht tussen twee mensen, die zo ver bij elkaar vandaan, zich in heel andere werelden bevinden. Verschillende emoties vallen over elkaar heen. Verliefdheid, seksuele aantrekkingskracht maar ook de onzekerheid, het wantrouwen vooral als J.D. om geld vraagt om e-mail tegoed te kopen.
De spanning wordt nog verder opgevoerd als Evelien een reis naar New York wint. Juist zij, die nooit iets wint. J.D. opzoeken in de gevangenis! Hem in levende lijve kunnen zien! Dat zijn de eerste gedachten die er door haar heen gaan.
En dan? Is het liefde of wordt het de grootste deceptie in haar leven?
Dit boek nam mij mee naar een hele andere wereld. Een wereld waarin een mens moet boeten voor zijn gemaakte fouten. Zijn veroordeling was terecht maar ik heb nu ook de mens achter de “misdadiger” gezien.
Het boek is heel bijzonder. Het sleept je mee en blijft bij je. | 1 |
Een prachtig literair kunststukje over een onmogelijke liefde tussen een maagdelijk teruggetrokken letterenprofessor op leeftijd en een jeugdige cyberbabe.
De aardse directe oneliners van Peachez wisselen zich af met wollige en van latijn doordrenkte volzinnen en gedachten van Proffie.
Ik heb genoten van de raak geformuleerde filosofieën, die ik hier helaas niet uit de doeken kan doen. | 1 |
Zeer boeiend verhaal, confronterend omwille van de werkelijkheid waarop het verhaal gebaseerd is. Leest heel vlot en is achteraf verhelderend geïllustreerd en weerlegd.
Rachel Rabinowitz, dokter Mildred Solomon en het Joodse weeshuis zullen in mijn geheugen nog lang nazinderen! | 1 |
Tijdens de vorst van deze week en de spanning voor de eerste marathon op natuurijs las ik heerlijk op de bank bij de warme kachel dit mooie gouden boekje. Het is volgens mij het eerste tweetalige Gouden Boekje dat verschenen is en het gaat over het muisje Sipke Spitsmuis die stiekem bij zijn opa in de rugtas de elfstedentocht meemaakt. Hij komt langs alle 11 plaatsen en het wordt voor zijn opa steeds zwaarder. De stemming blijft gelukkig goed en ze schaatsen vrolijk met het dweilorkest mee.
Het is een vrolijk kinderboekje dat prima past in deze mooie koude week. Om te vertellen over deze bijzondere tocht die er al zo lang niet meer is geweest. Je hebt met de ijskaart die in het boekje zit wel en mooi excuus om met de kinderen langs de 11 steden te reizen voor en ijsje. Met tekeningen van Hans van Straaten en tekst van Lida Dijkstra. | 1 |
Wie opziet tegen het lezen van een boek van deze omvang, laat je niet afschrikken. De schrijfstijl van Buwalda is soepel, het leest lekker door. Buiten dat, de structuur van het boek, drie hoofdpersonen die afwisselend hun verhaal vertellen, maakt je nieuwsgierig naar het vervolg van hun eigen verhaal. Daarbij moet je wel blijven opletten want het zijn niet alleen drie hoofdpersonen die hun verhaal vertellen maar zij vertellen ieder ook over heden en verleden. Daarbinnen ook weer flashbacks. Complex, maar goed te volgen en het maakt het boek alleen maar boeiender. Het is knap hoe Buwalda de drie hoofdpersonen en hun onderlinge relaties neerzet. Een punt van kritiek is dat veel personen worden geïntroduceerd die daarna in het verhaal helemaal geen rol meer spelen. En er gebeurt wel heel veel. Soms is een zin onnodig lang. Maar zelfs met de lange zinnen toch prettig om te lezen. Het geeft een goede indruk van de schrijfstijl van Buwalda.
Uiteindelijk heb ik het boek met vier sterren gewaardeerd. Misschien komt dat door alle jubelverhalen die ik had gehoord voordat ik aan het boek begon. Dat maakt dat de verwachtingen hoog gespannen zijn. Het is een knap geschreven boek, zonder twijfel. Maar het is allemaal wel wat veel van het goede en het slotakkoord duurt echt te lang. Desalniettemin, wat mij betreft wel een aanrader.
Ik las vandaag dat de filmrechten voor het boek verkocht zijn, het wachten is nu op de film. | 1 |
Als je van een spannende, psychologische thriller houdt. Zoek dan niet verder. De Doodskist heeft alles wat je zoekt. De spanning van de moorden. De vragen die Eva heeft omdat ze wakker wordt in een doodskist. Alles geeft je een onveilig gevoel. Wat zou jij doen als je opgesloten wakker wordt? Je kunt geen kant op en je denkt dat je dood gaat. Niet lang daarna wordt je wakker in je eigen bed. Is het een droom of werkelijkheid. Hier leef je mee.
Arno Strobel weet je mee te slepen in zijn verhaal. Eva Rosbach heeft een groot drama meegemaakt. Ze heeft geen ouders meer en het contact met haar halfzus is verbroken. Ze is rijk, heel rijk. Een goede vriend van haar vader is de manager van haar eigen bedrijf. Dit maakt het alleen maar moeilijker. Eva kan ziek zijn. Toch mist ze vaak momenten uit haar leven. Wordt ze wakker op de bank, terwijl ze naar bed was gegaan. Staat ze ineens midden in Keulen. Hoe kan dit? Langzaam ontvouwt zich een levensverhaal. Je wil alleen nog maar doorlezen. | 1 |
Heerlijk boek, lekker spannend. Je wilt eigenlijk meteen naar Rome gaan en het 'pad' zelf opzoeken. Aanrader voor de vakantie. | 1 |
Dit boek voldoet aan alle voorwaarden van de Scandinavische thriller: langzaam komt de oplossing van de gruwelijke moorden dichterbij, de rechercheurs hebben onenigheid en privéproblemen en er is een gelaagde karakterontwikkeling van de hoofdpersonen.
Het Meesterwerk is het eerste deel in een trilogie met in de hoofdrollen journalist Viljar Ravn Gudmundson en inspecteur Lotte Skeisvoll. Hun karakters worden, naar mate je verder komt in het boek steeds duidelijker, waardoor je ze steeds beter leert kennen. Ook leer je de moordenaar steeds beter kennen omdat ook zijn gedachten worden verteld.
Er wordt tevens een gebeurtenis beschreven in het verleden. Ook hier word je na elk hoofdstuk een stukje wijzer. Als lezer zoek je een direct verband met de gebeurtenissen in het heden. Die blijken er wel te zijn, maar op een heel andere manier dan verwacht. Het slot van het boek is teleurstellend. Na zoveel uren in spanning te hebben gezeten en meegeleefd te hebben met elk brokje oplossing gaat het boek uit als een nachtkaars. | 1 |
Prachtig boek dat je meevoert in het leven van een man die het moet hebben van zijn schildertalent, maar beslist niet van zijn sociale vaardigheden en openhartigheid. Langzaam sijpelt tot hem door dat hij ook gebaat is bij een sociaal leven. Fascinerend portret van de beroemde schilder Anthony van Dyck die maar geen voet aan de grond krijgt aan het hof van King James. Hij moet zich zien te handhaven temidden van de concurrentie van andere schilders en hun onderlinge verbondjes. Gelukkig niet dichtgeplamuurd met een happy end. Zou leuk zijn als in de derde druk zijn schilderijen afgebeeld worden. Maakt ook erg nieuwsgierig naar een expositie van Anthony van Dyck, ik zou nu met andere ogen naar zijn werken kijken. Ik ben bijvoorbeeld heel benieuwd naar het ‘meisje met hoed’ waarop de tweede hoofdpersoon is gebaseerd, Aline. Vaak heb ik bij wisselend perspectief een sterke voorkeur voor de een of de ander, maar in dit geval vond ik beide verhaallijnen even spannend en boeiend. | 1 |
Als je “Meester Dood” in de winkel ziet liggen, word je er meteen naartoe getrokken. Als je dan de tekst op de achterkant leest, kan het niet anders of je nieuwsgierigheid is gewekt:
Beste lezer,
Wij kennen elkaar, jij en ik.
De reis van het leven maken we samen, vanaf de dag van je geboorte. Voor jou kan die reis niet lang genoeg duren en daarom probeer je mij angstvallig te ontwijken en van je af te houden. Je praat niet over mij, moffelt me weg.
En toch… op een dag kijken jij en ik elkaar recht in de ogen.
Het lot daaraan ontkomt geen mens. Vrees mij niet, maar aanvaard mijn komst.
Zeer genegen,
Meester Dood
Het boek begint met een variant van “De tuinman en de Dood” van P. van Eijck. Hier over een bediende die op de markt de Dood tegenkomt en wegvlucht.
“Meester Dood” bevat meerdere verhaallijnen, die soms los van elkaar lijken te staan, maar steeds meer verweven raken en uiteindelijk samenvloeien. Het wordt duidelijk dat niemand kan ontkomen aan zijn lot.
De eerste verhaallijn in het boek gaat over Tom Beckx, de wetsdokter, die na de gebeurtenissen beschreven in Pan erg van slag is. Hem wordt opgedragen naar een psychiater te gaan voor hulp. Hij wil niet, want hij houdt zijn verleden liever voor zich. Een verleden waar hij niet over wil praten, maar waarvan hij weet dat het invloed heeft op het heden. Hij kan niet meer duidelijk zien of de doden die hij moet onderzoeken al dan niet een natuurlijke dood zijn gestorven. Tom komt uit Nijlen, waar zo’n 30 jaar geleden een aantal meisjes zijn verkracht en vermoord. Van een van deze meisjes is het lichaam nooit gevonden.
Bij de recherche komt een nieuwe collega, Alexandra, het team versterken en zij wordt de vast partner van Raoul.
De tweede verhaallijn is een aantal sterfgevallen. In Antwerpen worden verscheidene doden door Beckx onderzocht om vast te stellen of zij een natuurlijke dood zijn gestorven. Het lijken losse verhalen te zijn zonder samenhang tot na verloop van tijd een rode draad zichtbaar wordt. Sterfgevallen die heel goed op een natuurlijk overlijden kunnen wijzen, een anafylactische shock, een man die zich doodrijdt in een Ferrari van zijn baas, een beleggingsadviseur die wat te veel gedronken heeft, een oppasser in de dierentuin die aangevallen wordt door chimpansees. Dan komt ook de psychiater van Tom om het leven als zij zich onder een trein werpt. Alexandra heeft bedenkingen of deze mensen een natuurlijke dood zijn gestorven, maar als Tom geen bewijs vindt voor het tegendeel en ook Raoul ervan overtuigd is dat het pure pech was, kan zij niet anders dan zich erbij neer te leggen. Of hebben alle slechtoffers een fout gemaakt in het verleden en is dat de reden voor Meester Dood dat zij vermoord worden?
De derde verhaallijn gaat over Stan, een succesvol kapper die in de loop van zijn leven een groot imperium heeft opgebouwd. Hij is een liefhebbende man en vader, ook zijn klanten en personeel lopen met hem weg.
Het onderzoek naar de sterfgevallen is een verhaallijn die steeds de andere lijnen raakt.
Tom ontkomt er niet aan zijn verleden onder ogen te zien. Nu zijn ouders zijn overleden, gaat Tom naar Nijlen om het huis leeg te ruimen. De confrontatie met het verleden is zwaar voor hem, maar hij vindt ook een mogelijkheid voor de toekomst.
“Meester Dood” is een boek dat goed in elkaar zit. Je krijgt steeds een beetje informatie en hierdoor blijft het verhaal steeds spannend. Regelmatig zijn er hoofdstukken die schijnbaar los van het verhaal staan, om na enige tijd te merken dat het noodzakelijke informatie bevat. Als lezer zal je dus steeds goed moeten opletten.
Vooral het karakter van Tom Beckx wordt uitgediept. Het eerste boek over hem, Pan, hoef je niet gelezen te hebben, maar als je het wel gelezen hebt, worden meer zaken duidelijk.
Ria Maes (1965) startte als 19-jarige als freelance journalist en enkele jaren later verscheen haar eerste boek. De chicklit serie over (de dagboeken van) Sara bevat zestien delen. Hiernaast schreef ze samen met Nico Mattan.
Aron Wade (1970) studeerde aan het Koninklijk Conservatorium in Brussel en is acteur.
In 2017 debuteerden zij samen met “Pan”.
Maes & Wade zijn bezig met het derde boek in deze serie. | 1 |
Wat een mooi boek! Ik heb ervan genoten.
Het boek vertelt het verhaal van Leonie en Meredith. Leonie is een Franse jongedame, die in 1891 in Parijs woont met haar moeder en broer. Haar broer moet om onduidelijke redenen de stad verlaten en op dat moment worden ze door een aangetrouwde nicht uitgenodigd om op haar landgoed in Zuid-Frankrijk te komen logeren. Leonie komt kort voor haar vertrek in aanraking met tarotkaarten, die een belangrijke rol zullen spelen tijdens haar verblijf bij haar nicht.
Meredith is een Amerikaanse die naar Frankrijk komt om een biografie over de componist Debussy te schrijven. Maar daarnaast heeft ze nog een andere reden: zij is ervan overtuigd dat haar voorouders uit Zuid-Frankrijk komen, maar ze weet niets over hen. Er is een hele kleine link van Debussy naar Zuid-Frankrijk, maar genoeg om haar te verleiden daarheen te trekken.
Het verhaal speelt afwisselend in 1891 en in 2007; de lezer volgt beide vrouwen die in de verschillende tijden in hetzelfde huis wonen en door dezelfde omgeving dwalen. Dat geeft hele aparte sensaties, bijv. als je leest dat Leonie op de piano speelt in het huis en dat Meredith ruim 100 jaar later diezelfde piano ziet staan. Heden en verleden lopen vloeiend in elkaar over; af en toe heb je echt een déjà vu. De spanning wordt in het verhaal gebracht omdat Leonie op zoek gaat naar de originele tarotkaarten waarvan de kaarten die zij in Parijs kreeg duplicaten waren. Maar welke krachten kunnen deze kaarten ontketenen? Ook Meredith komt in aanraking met tarorkaarten; zijn het dezelfde als die Leonie zocht? Daarnaast ontmoeten ze allebei het kwaad in pure zin; maar uit welke hoek komt dat kwaad en hoe moeten zij zich er tegen wapenen? In beide gevallen spelen de tarotkaarten een belangrijke rol.
Kate Mosse heeft kans gezien de parallelle levens van Leonie en Meredith praktisch naast elkaar te laten bestaan. Je kunt zien dat ze heel veel onderzoek heeft gedaan naar de geschiedenis van de omgeving en ze weet de lezer in te wijden in het lezen van de tarotkaarten. Interessant, intrigerend en spannend; een must voor liefhebbers van thrillers en geschiedenis.
Jammer inderdaad van de vele spel- en taalfouten in het boek; dat vergalde toch wel een deel van het leesplezier. | 1 |
Holden Caulfield verdomme waarom scheld je zoveel!! Oh wacht dat deed ik ook op die leeftijd. En waarom wordt je van school gestuurd en doe je niet wat beter je best! Oh wacht klinkt bekend allemaal.
De klassieke problemen waar elke puber mee worstelt op jongere leeftijd. In ieder geval elke puber die niet wil meegaan in de massa en weigert mee te gaan met de stroming. Meisjes, drank, roken, school en alle 'phonies in de wereld waar hij wel van over zijn nek kan gaan. Rond zwerven door New York en weigeren om naar huis te gaan. Om de uitbrander van pa te ontlopen. En de enige die er wat toe doet in de wereld is zijn kleine zusje Phoebe die een grotere invloed op hem heeft dan hij dacht... | 1 |
Het huis aan de rand van de hemel van Bettina Storks. Een roman. Heerlijk boek met een bijzonder verhaal en een verrassend slot. Een Duitse schrijfster die een verhaal maakt over toch wel een pijnlijk onderdeel in de Duitse geeschiedenis in de jaren '30 en '40. Mooi geschreven en een aanrader. | 1 |
Met Anne en de strijd tegen de Monstermeiden won Audhild Solberg in haar thuisland Noorwegen een belangrijke kinder- en juryprijs en dat is niet zonder reden. Dit is kinderliteratuur die ergens over gaat, fijn leest en bovendien informeert.
Anne Sophie is een meisje uit de brugklas (in het Noorse schoolsysteem is dit groep 7) en ze is geboren met albinisme. Ze ziet slecht, is inwit en haar ogen draaien soms in haar oogkassen. Ze is anders, noemt zichzelf een freak en kan het niet altijd aan om naar school te gaan. Vanwege de overvloed aan prikkels is het niet altijd even leuk op school. Daar zorgt de knappe Emma wel voor.
Anne en de strijd tegen de Monstermeiden is een aanklacht tegen pesten, zonder negatief te worden, want daar zijn de personages te leuk voor. Nils, Annes vriend sinds ze als peuters bij elkaar in een klasje naast elkaar werden gezet, is een lief ventje. Een ventje met een gebruiksaanwijzing en vaste gewoontes. Hij noemt Anne liefkozend Annebino. Hij vroeg zijn moeder na de eerste dag hoe dat bleke meisje heette en zij legde hem uit wat een Albino was. In Nils’ hoofd werd die informatie een beetje gehusseld en sindsdien zijn ze beste vrienden en heet Anne Annebino.
Anne heeft het niet gemakkelijk en het lijkt wel of Emma er lol in heeft om het leven van iedereen om haar heen te vergallen. En dat lukt aardig. Emma zet andere kinderen aan om gemeen te zijn. Als Emma ineens met de meest populaire band meedoet aan een talentenjacht, slaan bij Anne de stoppen door. Want Emma kan niet eens zingen en dat is juist hetgeen Anne heel goed kan. Pas als de supertoffe tante van Anne zegt dat zij ook moet meedoen, beluit Anne om de strijd aan te gaan. Het avontuur kan beginnen, maar Emma strijdt niet helemaal eerlijk…
Anne en de strijd tegen de monstermeiden is een feelgoodboek met inhoud. Vol integere humor en mooie personages die zich een weg door het leven proberen te banen. Het is lachen met een traan. Het is een boek over vriendschap en voor jezelf opkomen; kortom, een enorme aanrader.
Het boek is mooi uitgegeven. Het omslag is in modern mintgroen met Anne Sophie voorop zoals ze is: een lekker spichtig ding dat je door haar bril met haar slechtziende ogen uitnodigend aankijkt. Het is haar vertelstem die je haar leven door haar ogen laat zien. Het leuke aan dit boek is de boodschap: je hoeft niet perfect te zijn; je bent goed zoals je bent want dan ben je perfect. En weet je: ‘Zielsvrienden zijn niet zo zeldzaam als je zou denken. Het is fantastisch dat er op aarde zo veel rondlopen’. (Dit is de openingstekst van het boek, door: L.M. Montgomery, 20e-eeuwse Canadese schrijfster.)
Anne en de strijd tegen de monstermeiden is vertaald door Bernadette Custers die hiervoor een projectsubsidie van het Nederlands Letterfonds ontving. | 1 |
Het begin van het boek Vergelding van Jilliane Hoffman riep bij mij afgrijzen op door het thema. Een psychopaat is de woning van een vrouw binnengedrongen, hij speelt met haar en verkracht haar om haar daarna - bijna dood - achter te laten. Ook blijkt hij veel van haar persoonlijke leven te weten omdat hij haar een tijdlang heeft geobserveerd. Dit maakt haar, ook na de verkrachting, extra kwetsbaar. Chloe heet het slachtoffer. Ze wordt wakker in het ziekenhuis en is ernstig gewond. Ze herinnert zich de nacht en legt getuigenis af. Daarna probeert ze haar leven tevergeefs - weer op orde te krijgen. De gruwelijke gebeurtenis laat sporen na in haar persoonlijkheid.
Jaren later werkt Chloe als officier van justitie en komt in aanraking met een verdachte. Ze herkent haar aanvaller van 12 jaar geleden aan zijn stem. Hierna ontvouwt zich het verhaal waarin ze alles probeert te doen om de man die haar leven heeft verwoest, veroordeeld te krijgen. Herkent de beklaagde haar? Ze heeft wel een andere naam (C.J) en een ander uiterlijk. De spanning stijgt.
Vergelding is een debuutroman. Het is knap wat deze Jilliane Hoffman heeft gepresteerd. Het verhaal grijpt je soms bij de keel en is spannend. Het is een filmisch boek. Je ziet de scènes uit de film al voor je. C.J. wordt goed uitgewerkt in haar geschondenheid, wraakzucht en kwetsbaarheid. En natuurlijk komt de liefde voorbij. De ontknoping is spannend, maar de lezer weet ook dat het goed komt. In dit opzicht is het een rechttoe-rechtaan verhaal. Huiveringwekkend is de manier waarop de psychopaat wordt neergezet in relatie tot CJ tijdens de zittingen bij de rechtbank. Haar wraakzucht, angst en kwetsbaarheid zijn geloofwaardig.
Binnen een week waren de filmrechten verkocht, meldt de achterflap. Begrijpelijk. Huiveringwekkend! Ben benieuwd naar de film. | 1 |
Gisteren aan begonnen en vandaag al uit!
Anje Feliers neemt je weer mee in een zenuwslopend verhaal waar menig moeder het koud van zou krijgen bij alleen al de gedachte dat er iets slechts met je kind overkomt!
Dit is opnieuw een regelrechte pageturner. Vooralleer in het goed besefte, zat ik al halverwege!
De dood. Stemmen in je hoofd. Leugens. Intriges.
Allen komen ze aan bod.
Ondanks dat het een nieuwe reeks is rond medium Caro Westerhof, eindigen we toch terug bij Kathleen Verlinden, waar we ook in volle spanning op een vervolg wachten!
De liefhebbers van Anja Feliers zullen zeker voldaan zijn bij dit boek. | 1 |
Wat een heerlijk boek. Waande me aan het hof in de zestiende eeuw.
Het boeide me wederom van het begin tot het einde. Nu voor de
tweede keer gelezen en de derde keer gaat zeker nog komen. | 1 |
Sprookjesachtig. Mooie personages. De goochelende Giga. Een dier dat er niet (of toch wel?!) is. Mooi. | 1 |
Ik ben, denk ik, een fan van deze auteur. Dit is het 3de boek in de Helen Grace serie en het is nog steeds spannend. Zeker als je de boeken niet gelijk achter elkaar leest. Want dan kan het wel wat saaier worden. Ik heb ook dit boek weer geluisterd. Het werd goed voorgelezen door een vrouw. En weet je, mijn maandagse strijk was een stuk plezieriger met deze thriller op mijn oren. | 1 |
Door geboren te worden al een misdaad begaan? In het Zuid-Afrika ten tijde van de apartheid kon het en overkwam het Trevor Noah. Zijn opstandige zwarte moeder wilde graag een kind van zijn witte Zwitserse vader, maar dat was tegen de wet: blanken en zwarten mochten geen relatie hebben en geen kinderen krijgen. Dit tekent de jeugd van Trevor Noah, waarover hij schrijft in Born a crime.
In Born a crime vertelt Trevor Noah over zijn jeugd, ieder hoofdstuk wordt voorafgegaan door een korte inleiding, waarin hij de context schetst van het volgende hoofdstuk. Zo geeft hij duidelijk informatie over apartheid en de bijbehorende wetten en de soms aparte beslissingen die daaruit voortkwamen. Zo werden inwoners van Japanse afkomst gekwalificeerd als wit en inwoners van Chinese afkomst als zwart.
De inleidingen zorgen ervoor dat je zijn jeugd en de rol van zijn moeder veel beter kan begrijpen, aan de andere kant wordt het hierdoor meer een anekdotisch verhaal dan een doorlopend verhaal.
De hoofdrol in het boek is weggelegd voor zijn moeder, Patricia Nombuyiselo Noah: een eigenzinnige, religieuze, hardwerkende zwarte vrouw, die vond dat ze recht had op een beter leven en hiervoor ook alles deed. Opgeven kwam niet in haar woordenboek voor. Het respect dat Trevor voor haar heeft blijkt uit iedere zin die hij over haar schrijft, het mooie is dat het geen idealistisch beeld is, maar een heel menselijk beeld. Zo is ze ervan overtuigd dat ze beschermd wordt door God en kent daarom geen angst, Trevor denkt hier duidelijk anders over. Hij beschrijft hun meningsverschillen met veel humor, het mooie is dat hij veel van haar geleerd heeft, maar dat zij zijn jongere broers anders opvoedt, omdat zij weer leerde van Trevors vreedzame gedrag.
Trevor is in zijn jeugd de enige die van gemixte afkomst is en dat heeft veel consequenties: in de blanke gemeenschap wordt hij gezien als zwart, in de zwarte als blank. Als hij met beide ouders op straat loopt moet hij zijn vader Robert noemen en loopt zijn moeder achter hun, zodat niemand weet dat zij zijn moeder is. Hij leert hierdoor zich aan veel groepen aan te passen en leert zoveel mogelijk talen, die in Zuid-Afrika gesproken worden.
Hij is niet alleen het enige gemixte jongentje, hij is ook een van de drukste en schrijft hier zeer humorvol over en weet goed uit leggen hoe hij dacht: “ From an adults point of view, I was destructive and out of control, but as a child I didn’t think of it that way. I never wanted to destroy. I wanted to create. I wasn’t burning my eyebrows. I was creating fire. I wasn’t breaking overhead projectors. I was creating chaos, to see how people reacted.
Ik heb erg genoten van het boek en het lijkt me een boek wat voor heel mensen interessant zou kunnen zijn: je leert over de geschiedenis van Zuid-afrika, je begrijpt beter waarom jongeren aangetrokken worden door criminaliteit (lang leve onze verzorgingsstaat) en je begrijpt hele drukke jongetjes beter. Ik heb het boek 4 sterren gegeven, omdat ik het jammer vind dat Trevor ervoor heeft gekozen om niet te beschrijven hoe hij uiteindelijk aan een goede carrière in Zuid-Afrika is gekomen. Het verhaal bleef mij soms iets te anekdotisch. Overigens nog wel groot compliment voor de titel, die past zo mooi bij het verhaal en de inhoud van het boek. | 1 |
Een mooi boek met twee prachtige verhaallijnen.
Enerzijds is er het verhaal van Nour. Zij woonde tot de dood van haar vader in New-York en kende enkel deze maatschappij. Haar moeder beslist om Amerika te verlaten en terug te keren naar Syrië, en meer bepaald naar Homs. Dit land en deze stad is volledig nieuw voor Nour. Zij ondekt stapje bij stapje deze stad en haar nieuwe thuisland. Evenwel is haar geluk van korte duur. Er heerst een burgeroorlog en wanneer Homs onder vuur wordt genomen, moet Nour en haar familie op de vlucht en op zoek naar een beter leven.
Anderzijds is er het verhaal van Rawiya, een meisje dat verkleed als jongen meereist met de grote Al- Idrisi, geleerde en kaartenmaker van beroep. Hier beschrijft de auteur de reis die zij ondernemen. Deze reis is niet zonder gevaar.
Mooi aan dit deel is de beschrijving van de oude wereld, van de steden rond de Middellandse zee.
Dit verhaal zit verweven in het verhaal van Nour.
Nour kende dit verhaal van haar vader en vertelt het zelf verder in haar verhaallijn.
Uiteindelijk is het mooi dat Nour en haar familie dezelfde reis maken als Rawiya.
Beiden verhaallijnen worden afwisselend verteld.
Hoofdfiguur Nour kent geen Arabisch in tegenstelling tot haar zussen. Beetje bij beetje maakt zij zich de taal wat eigen. Zij heeft echter een andere gave, zij denkt in kleuren en uiteindelijk helpt dit gegeven haar naar de juiste plaats te komen.
De auteur heeft een prachtig debuut geschreven.
Zij heeft een vlotte, verhalende en beschrijvende schrijfstijl.
Eén minpuntje is het vele gebruik van Arabische woorden. Deze maken het lezen soms wat ingewikkeld, maar voorts geen enkele afbreuk aan dit mooie boek.
Als lezer ervaar je zowel de reis van Nour als van Rawiya. Alles is zo beeldend geschreven dat je zelf in het verhaal staat en alles vanop de eerste rij meemaakt.
Het is een erg emotioneel en pakkend boek maar geeft op een mooie manier het leed weer van vluchtelingen. Uit dit boek blijkt eens te meer dat er nog niets is veranderd en dat oorlog allesverwoestend is en dat mensen steeds de dupe zijn en overgeleverd worden aan dubieuze personen die hun hemel op aarde beloven.
Dit boek komt binnen en raakt je.
Voor de mooie taal, het mooie verhaal, de mooie beschrijvingen, de beeldende schrijfstijl geef ik graag 4 **** sterren aan dit debuut.
Dank aan uitgeverij Ambo/Anthos om mij dit boek vooraf te laten lezen. | 1 |
Spy Girl - Code Rood is het tweede boek in de serie, geschreven door Robin Benway. Echter, dit boek kun je ook prima los van het eerste deel lezen. Spy Girl - het verhaal over Maggie - is een stoer meidenverhaal!
Maggie, een meisje van zeventien, heeft een apart leven. Ze is een dochter van twee spionnen en zelf werkt ze ook als spion voor 'Het Collectief'. Daarnaast heeft ze ook nog een 'normaal' leven met vriendin Roux en vriendje Jesse. Maar dan worden haar ouders beschuldigd van stelen. Ze zijn niet meer veilig; ook niet voor het Collectief. Maggie besluit dat ze moet helpen: ze moet laten zien dat haar ouders onschuldig zijn. Ze komt al snel in allerlei gevaarlijke en nieuwe situaties terecht. De ramp lijkt compleet wanneer Jesse en Roux ook in de situatie betrokken raken. Kan Maggie het allemaal weer goed laten komen?
Het taalgebruik in dit boek is niet zo heel erg lastig. Dat maakt het boek super aantrekkelijk! Als lezer zit je vanaf de eerste bladzijde in het verhaal en leef je mee met de hoofdpersoon. Je ziet haar sterke kanten en haar zwakke kanten. Je wilt met haar mee lachen, maar ook met haar mee huilen. Je snapt de relatie met Jesse, maar je snapt de problemen ook. Dat maakt het verhaal zo boeiend!
Daarnaast bevat het verhaal de nodige humor, de nodige liefde en natuurlijk een goede dosis spanning. Allerlei ingrediënten voor een heerlijk boek! Maggie komt in allerlei spannende situaties terecht. Denk maar aan achtervolgingen, schietpartijen, inbraken en ruzies. Daarnaast heeft ze natuurlijk een super romantische relatie met Jesse. Hier lees je ook alles over! Dat maakt het boek grappig, liefdevol, spannend en origineel.
Leuk om te weten: dit boek is een deel uit de serie. Het is het tweede deel, maar het is ook los van het eerste deel te lezen. Het eerst deel heet 'Spy Girl'. Wellicht is dat boek ook wel iets voor jou? | 1 |
In Misstap lezen we over Agnes en Harry, en 2 andere buren in dezelfde straat. Allemaal hebben zij eigenaardige zaken. Met name de mannen tonen wat afwezig gedrag en het lijkt erop dat ze er allen een andere agenda er op nahouden. Wetende dat Jet van Vuuren vaak schrijft over "verknipte vrouwen" zat ik halverwege toch echt met een groot vraagteken. Dit was een grote Misstap, op het verkeerde been gezet als lezer heet dat. Voor Anja en Britt ligt er de taak om deze bijzondere heren goed in de gaten te houden, gezien er jonge vrouwen zijn vermoord. En zij gevonden worden, zonder handen. Er moet gezocht worden naar een psychopathische moordenaar. Na wat aanwijzingen wordt Britt getriggerd door deze politiezaak en besluit rechercheur Anja te gaan helpen.
Jet van Vuuren heeft hiermee een machtig mooi verhaal neergezet. Er is veel tijd en aandacht aan besteed aan personages en details. Alles klopt aan het boek. Gelijk bij aanvang van "Misstap" worden alle karakters zo de bühne op gestuurd. In een oogopslag lezen we over 3 buren met hun partners, en daarbij komen rechercheur Anja en Britt. Ieder heeft zo zijn eigen verhaal en dat wordt goed uitgediept. De spanning loopt hoog op. De lezer wordt direct meegenomen in een meeslepend kat en muisspel, waar niet alles is zoals het lijkt. Nogmaals het verhaal deed mij denken aan Post Mortem, van Emilie Schepp, wat een prachtig boek is. Voor mij is daarom Jet de Nederlandse Emilie. Zij is een auteur die stijgt naar grote hoogte.
Jet van Vuuren is een auteur met veel flair en gevoel voor detail. De spanning is werkelijk om te snijden. Dit boek is haar tiende en beste thriller tot nu toe.
Ontzettend genoten & gewaardeerd op: 5 Birdy-sterren met een plusje!
lees het hele verhaal op:
https://birdysboeken.blogspot.nl/2017/11/jet-van-vuuren-misstap.html | 1 |
Het boek heeft zeker een speciale schrijfstijl, de opbouw is soms verwarrend maar na een poosje heb je wel door wat hij/zij bedoeld. De inhoudelijke kant van het verhaal is een beetje bitter maar zeker en vast origineel! alles wordt tot in de puntjes omschreven en daar hou ik wel van. Daardoor is de inleving dubbel zo goed. Sommige zinnen vond ik persoonlijk wat diepzinnig en moeilijk, maar zoals ik al zei na één pagina wordt het wel duidelijk. Het boek heeft een harde inhoud zeker omdat Leonie het vaak heeft over het kindje dat ze nooit zal krijgen. Er zijn ook wel mooie momenten in het boek maar bepaalde dingen zijn wat vaag voor mij. | 1 |
Het boek van Mario Escobar over Het schooltje van Auschwitz vind ik een bijzonder boek. Aan de ene kant is het erg prettig leesbaar (ondanks het zware thema en schokkende gebeurtenissen), aan de andere kant beschrijft het een deel van WOII, waardoor het boek ook een soort ven geschiedschrijving doet.
Het boek leest vlot en is daardoor ook zeer toegankelijk voor mensen die minder snel zouden willen lezen over WOII. Op deze manier kan de geschiedenis over concentratiekampen van de Duitsers en de vervolging op zigeuners in onze herinnering blijven.
Erg knap staaltje schrijfkunsten dus van de schrijver.
In het boek komen aangrijpende gebeurtenissen voor en bij het lezen was ik regelmatig erg onder de indruk. Tegelijkertijd blijft het boek, op een of andere manier, makkelijk leesbaar en heeft een soort van ‘luchtigheid’, hoewel dat waarschijnlijk fout geformuleerd is.
Aanrader voor mensen geïnteresseerd in WOII, maar dus ook zeer geschikt voor mensen die graag een (aangrijpend) levensverhaal lezen in een roman. | 1 |
'Glashard' is een geweldige titel en heel toepasselijk: zo helder als glas en keihard indien het nodig is, soms ook breekbaar als glas.
Een beschrijving die perfect past bij Jessica Haider. Een heerlijk personage, deze rechercheur. Ze doet haar werk voor de geheime organisatie op een intense manier, zoals ze ook leeft. Een lijntje coke, heftige seks en een glas goede whisky horen bij Jessy. Hoe meer je leest, des te meer ga je van deze persoon houden. Geen enkele emotie is haar vreemd.
Nadat je begonnen bent met lezen, kun je moeilijk nog stoppen. Een heerlijk geschreven verhaal met korte hoofdstukken waarin steeds veel gebeurt.
Je komt terecht in een wereld waar je sommige dingen in een ander perspectief gaat zien. Soms is dat nodig. Een heel heftig verhaal !
Met Jessy reis je de wereld rond, alles in het teken van gerechtigheid. Haar verleden achtervolgt haar, dat merk je tot de laatste bladzijden. Ik kijk heel erg uit naar het derde deel.
Iedere letter in dit verhaal staat er met een reden, heel effectief.
Geen poespas.
'Zielloos' verschijnt in 2014 !
Ik waardeer dit boek met 5/5 sterren. | 1 |
Het boek begint met Otto Frank, die onderweg is naar de jonge filmster Audrey Hepburn. Hij wil haar vragen of ze de rol van zijn dochter, Anne Frank, wil vertolken in de verfilming van haar leven.
Audrey en de dochter van Otto Frank waren allebei in de lente van negentien negenentwintig geboren. Anne Frank lag nu in de koude grond en zou eeuwig vijftien blijven, maar Audrey was inmiddels achtentwintig.
Vanaf dan neemt Janzing je mee in de levens van Audrey Hepburn en Anne Frank. Twee levens die nagenoeg op hetzelfde moment zijn begonnen, twee levens met een aantal gelijkenissen, maar ook zeer veel verschillen.
De schrijfster hanteert een zeer duidelijke en meeslepende schrijfstijl. Vanuit verschillende invalshoeken word je meegenomen en meegezogen in het leven van de jonge Audrey en de jonge Anne.
Tijdens het lezen lijk je je ook te bevinden in het België, Engeland, Nederland en zelfs Duitsland van voor en tijdens de oorlog. Het boek ademt de sfeer uit. Het verhaal wordt voornamelijk verteld uit het oogpunt van de jonge Audrey, de ouders van Anne, maar ook ‘anonieme’ personen, zoals een balletdanseres. Dit zorgt voor een zeer aangename dynamiek in het boek.
Janzing slaagt erin om de verschillende personen aan de hand van hun uitspraken en gedragingen perfect te karakteriseren.
Het is heel duidelijk dat er veel onderzoekswerk is verricht om een goed onderbouwd verhaal neer te zetten.
Doorheen het verhaal kom je meer en meer te weten over de levensomstandigheden voor en tijdens de oorlogsjaren. Maar meer nog over de achtergrond en sympathieën van vooral de ouders van Audrey.
Ze had het koud. En ze vroeg zich af wat Otto afwist van haar ouders.
Het verhaal dat nooit eerder werd verteld, werd nu op een mooie manier neergeschreven. | 1 |
Jan Bloemendal heeft in het zesde deel van de werken van Erasmus niet alleen gezorgd voor een prettig leesbare weergave van 500 jaar oud werk, maar kan ook inzicht geven in de manier waarop 500 jaar terug dit werk tot stand gekomen zou kunnen zijn.
Juist de verantwoording die aan het eind van het boek geplaatst is, verdient het om als introductie gegeven te worden. De onderzoeker van het Huygens instituut weet in die verantwoording de werken van Erasmus te plaatsen tussen de andere groten als Luther, Wyclif en Melanchton en op die manier duidelijk te maken dat de manier waarop denkers op elkaar reageerden in de afgelopen 500 jaar met name in snelheid veranderd is. Daar waar rond 1500 nog nadrukkelijk getracht moest worden de eigen boodschap helder en eenduidig te formuleren, op straffe van excommunicatie, zien we tegenwoordig meer en meer korte, weinig zeggende berichten heen en weer schieten. Het lezen van de zorgvuldig afgewogen stukken van Erasmus is dan ook een soort verademing. Logisch opgebouwde betogen waarin voortdurend voor elk standpunt bewijs getoond wordt, bieden een inzicht in de gedachten van een tijd. Natuurlijk kan je bij elke bewijsvoering aangeven dat het een ongeldig bewijs is omdat het uitgangspunt te betwisten is, maar dat maakt de bewijsvoering an sich niet minder interessant.
Ook grappig is het om Erasmus te horen praten over de in zijn ogen moderne denkers en de manier waarop zij tegen de wereld aankijken. Die simpele constatering; er zijn ook rond 1500 ‘nieuwe’ denkers, laat je op een nieuwe manier tegen de huidige werkelijkheid aankijken. Belangrijk thema in het theologische werk van Erasmus lijkt toch vooral het uitdragen van de kennis over theologische kwesties voor een breder publiek. Meerdere malen richt hij zich als het ware direct tot de lezer om een verontschuldiging te geven met betrekking tot de niet uitputtende bewijsvoering die hij levert. Hij stelt meerdere malen dat het, nog afgezien van zijn eigen gebrekkige kennis, de bedoeling is dat het werk leesbaar en begrijpelijk is voor leken. Mogelijk dat hierin dan weer de kern verscholen zit die we toch eigenlijk bij Erasmus willen vinden. De humanistische denker die los van theologische modellen de vrijheid van de mens om keuzes te maken als uitgangspunt neemt. Hij stelt de medemensen in staat zelf een oordeel te vormen binnen de belangrijke theologische kwesties van zijn tijd. Het vraagstuk van de vrije wil wordt in een kader geplaatst waardoor de mens wel vrij wordt om te kiezen, maar de door god gegeven voorwaarden wel een bepalende rol spelen in dat keuze proces. We zijn wel vrij te kiezen wat we willen, maar de kaders van goed en kwaad worden helder omschreven en zijn slechts beperkt te interpreteren door de deskundigen.
Volgens Erasmus (en veel van zijn tijdgenoten natuurlijk) is het zo dat de vrije wil van de mensen slechts als instrument van een goddelijke invloed gezien kan worden. Zowel voor het bestaan van de vrije wil als voor het niet bestaan van die vrijheid voert hij bewijzen aan. En opnieuw is het onze vrijheid om de juistheid en volledigheid van die bewijzen te aanvaarden of te betwisten.
Met de verzameling werken van Erasmus met een theologische grondslag is een lezenswaardig boek tot stand gekomen. Verrassend hedendaags geschreven en daardoor een waardevol werk. | 1 |
Kostelijk boek waarin Hermans afrekent - naar verluidt - met de academische wereld waarin hij enige tijd vertoefde. Universitair docent krijgt een Nobelprijs voor een vinding van 20 jaar geleden en studentenonrust dreigt roet in de festiviteiten te gooien. Maar ook de onderlinge animositeit tussen de docenten draagt niet bij aan een prettige sfeer. Hermans zet het wereldje mooi neer en vergeet ook de thuissituatie - met een geheel eigen en tikkie trieste dynamiek - gelukkig niet. Volgens het nawoord moeten we er vooral geen sleutelroman in zien. Tuurlijk. | 1 |
Slechts dertien pagina’s heeft Harriet nodig om de lezer volledig terug te brengen naar haar wereld. In één klap weet die, behalve een encyclopedie aan nutteloze wetenschappelijke feitjes: klas vijf is een succes, Harriet heeft een brief aan de universiteit van Cambridge geschreven, ze heeft tot op heden geen modellenwerk gedaan en: ‘Dus nee, ik heb geen vriendje. En nee, ik wil er ook echt geen. Want er zitten ongeveer honderdduizend miljard cellen in het menselijk lichaam en voor het eerst in vijftien jaar zijn die allemaal weer van mij. Volgens mij hoef je verder niet veel te weten.’
Geheel op passende wijze stuurt Holly Smale de lezer met Geek Girl #5 het wijze bos van model Harriet in. Volledig in stijl voorziet Smale de lezer van nutteloze know hows, een humoristisch verhaal en een overdosis leedvermaak. Geek Girl bekent kleur past door de aantrekkelijke schrijfstijl perfect binnen de bestaande serie en nodigt uit tot genieten. Van de eerste letter tot de laatste.
Harriets leven lijkt geweldig. Ze heeft zowaar een vriendenclub, het JINTH-team, en haar ouders lijken gelukkig. Zelf probeert ze in alles controle over haar leven te houden. Tot in detail plant ze uitjes, epische slaapfeestjes en bijeenkomsten. Zelfs de toekomst van haar vrienden wil ze tot in de puntjes regelen en coördineren. Dan gooit de goed neergezette Wilbur wederom roet in het eten. Gelukkig verstoort hij het tot dan toe fijne leven: ‘Fijne vrijdag, babybuffeltje! Hoe gaat het vandaag met je, fluffy muffin? Ben je nog niet gesmolten in dat veel te vroege zonnetje?’ Compleet over de top en zichzelf overschreeuwend vertelt hij haar dat ze opnieuw uitgenodigd is voor een casting. Wanneer Harriet ontdekt dat Wilbur in de problemen zit, wil ze nog maar één ding. Of eigenlijk twee: ze wil Wilburs carrière redden en tegelijkertijd haar vrienden behouden. Zij móet het beste model ooit worden: ‘Nee. Ik ga gewoon een professional worden. En ik begin nu.’ Helaas blijkt die opdracht lastiger dan gedacht.
Wie eerdere boeken uit de Geek Girl-serie heeft gelezen, herkent in dit deel alle kenmerken die de Geek Girl-boeken aantrekkelijk maken. Smale hanteert een aantrekkelijke schrijfstijl, waarbij ze Harriet de lezer direct aan laat spreken. Tegelijkertijd zet ze het middel ‘leedvermaak’ in om de lezer te bekoren. Regelmatig loopt Harriets plan iets anders dan verwacht, waardoor ze nog veel vaker in de problemen dreigt te komen. Haar blunders zorgen veelvuldig voor een stiekeme lach bij de lezer. Tegelijkertijd maakt Smale het verhaal herkenbaar voor eenieder. Zorgvuldig bespreekt ze de (voor)oordelen over pubers. En wel op zo’n manier dat slechts een schuldbewuste lach ontstaat: ‘Ik heb mijn slaapkamer dit jaar al minstens twee keer opgeruimd, dus wat Annabel daar insinueert is heel oneerlijk.’
Dat herkenbare verhaal combineert Smale met de eerder benoemde feitelijkheden. Bijzonder blijft hoe ze keer op keer de wetenschappelijke weetjes naadloos aan laat sluiten op haar verhaal, waardoor ze een humoristisch effect bereikt: ‘Een baby huilt gemiddeld twee uur per dag, blijkt uit cijfers. Tabby heeft besloten zich niets van deze basisregel aan te trekken.’ Op die manier geeft ze het basic verhaal van een model meerwaarde. De meerwaarde van een Geek Girl.
Toch is Geek Girl bekent kleur, net als andere delen uit de serie, lichtelijk voorspelbaar en hier en daar zeer onaannemelijk. Elke lezer ziet aankomen dat er dingen verkeerd gaan in het meesterplan van Harriet en elke lezer weet dat ze weer zal blunderen. Vele plotwendingen vormen dan ook geen verrassende elementen in het verhaal. Daarbij lijkt alles wel héél toevallig in het voordeel van Harriet uit te vallen. Een beetje te toevallig wellicht.
Ondanks de voorspelbaarheid en de onaannemelijke verhaalelementen blijft Geek Girl bekent kleur vooral een feestje om te lezen. De goed neergezette typeringen van de personages, de humoristische feitjes, het gebeurtenisrijke verhaal en de enorme portie leedvermaak maken ook dit deel weer tot een succes! | 1 |
.....de gehele serie is verreweg het belangrijkste werk van Stephen King. Het eerste deel loopt nog niet zo soepel (ook volgens SK zelf, toen net begonnen als schrijver) maar de 6 delen daarna zijn gewoon geweldig. Deze mix van een western in een parallel universum met een vleugje horror is zo briljant geschreven dat het echt te hopen is dat het van een verfilming gaat komen. Een absolute aanrader, deel 1 even doorbijten dus maar dan volgt de beloning...... | 1 |
Dit boek is een werkstuk dat Candice moest schrijven van de beste juf van de hele wereld (ze kent niet alle juffen van de hele wereld dus het is niet eerlijk om te zeggen dat zij de beste juf van de hele wereld is, ze is de beste juf die Candice kent). In dit werkstuk vertelt Candice over de mensen in haar leven. Voor de lezer kan dit grappig overkomen. Dat komt door de schrijftaal van Candice. Ze is eerlijk, soms te eerlijk. Na de dood van haar zusje is er veel veranderd in haar leven. Ze probeert de problemen op te lossen met de hulp van haar vriend uit een andere dimensie en haar rijke oom Brian. De manier waarop ze het oplost is hilarisch, maar het verhaal heeft echter wel een trieste ondergrond. Dit verhaal laat je meerdere keren lachen, en misschien loopt er ook wel eens een traan over je wang. Als het boek uit is, kijk je anders naar je eigen problemen. | 1 |
Tania Carver is het pseudoniem van het schrijversechtpaar Martyn en Lisa Waites. Dit is al hun derde deel van de serie, maar de tweede die vertaald is en uitgebracht is in Nederland. Dit derde deel is als stand alone goed te lezen. Op de cover van hun boeken prijkt de tekst; voor de liefhebbers van Tess Gerritsen en Mo Hayder. Vind het wel een Mo in betere tijden en een Tess ten tijde dat ze de Leerling en de Chirurg schreef.
De eerste twee hoofdstukken beginnen al goed. Wanneer Cam en zijn baas Gav een sloopklus krijgen gaan ze op verkenning uit in een vervallen huis. Beide mannen staan al doodsangsten uit bij het betreden van het huis en schuifelen dan ook voetje voor voetje naar binnen. Wanneer ze in de kelder aankomen Ontdekt Cam een kooi van mensenbotten als hij iets ziet bewegen steekt hij zijn hand naar binnen. Hij wordt dan ook al snel aangevallen door het verwilderde kind dat zich in de kooi bevind. Geschrokken slaan de twee mannen op de vlucht. Tijd voor inspecteur Phil Brennan om in actie te komen.
Het verhaal heeft je dan ook direct te pakken. Het is spannend en beklemmend tegelijk.
Tania Carver weet de juiste toon aan te slaan en de juiste sfeer op te roepen om de lezer te boeien. Je kijkt dan ook al snel uit naar de rest van het boek. De personages zijn goed neergezet, zowel de slachtoffers, Inspecteur Phil Brennan en de overige personages worden goed beschreven. Je voelt de angst en geen emotie is de personages vreemd. De schrijfstijl is prettig, geen moeilijke woorden, maar een boek dat makkelijk weg leest. De plot zit goed in elkaar, gruwel stukjes, het dagelijkse leven, de dader en het onderzoek wisselen elkaar in rap tempo af. De vele cliffhangers aan het einde van de hoofdstukjes maken dat je alleen maar verder wilt lezen. De ontknoping komt stukje bij beetje naarmate je verder in het verhaal vordert om dan uiteindelijk met een zinderende finale te eindigen.
Spanning: 5 sterren
Plot: 5 sterren
Leesplezier: 5 sterren
Schrijfstijl: 5 sterren
Originaliteit: 5 sterren
Psychologie: 5 sterren | 1 |
Het is een mooi leesbaar boek. In een keer uit! en goed te lezen. Boek voor jan en alleman iedereen kan het lezen super fijn! | 1 |
Alweer de 21e thriller van Loes haar hand. Kijk ik er naar uit, ja altijd. Alle boeken van Loes den Hollander staan hier in de kast. Dus ja, ik ben een fan. De boeken van Loes Den Hollander staan garant voor een aantal uren leesplezier, de boeken zijn allen goed opgebouwd en bevatten net die juiste personages dat het lezen een feestje wordt.
“Welkom Thuis”. Zodra je Duivelspact openslaat en de eerste hoofdstukken hebt gelezen, ben je thuis. Thuis in het heerlijke thriller brein van Loes Den Hollander. Loes heeft een herkenbare schrijfstijl, een bepaalde schrijfwijze zodat je weet dit is een boek van Loes. Dit is prettig. Zo ook in Duivelspact, je begint met een cliffhanger en dan is het maar de vraag waar het verhaal je brengt. Meestal verrast Loes je gaande weg het verhaal met een aantal onverwachte wendingen. De spanning houdt vanaf het begin gelijk stand. Bij sommige personages krijg ik een heel onaangenaam gevoel, door de vage beschrijving en met de kleine triggers die Loes geeft weet ze dit te bewerkstelligen.
Loes staat bij mij bekend als schrijfster van een lekker spannende uren leesplezier, er zit veel spanning maar het heeft niet de lugubere details. Wordt dit met Duivelspact toch even helemaal anders. Duivelspact is aangrijpend, rauw, emotioneel en er staan details in die onverbloemd worden beschreven. Wauw, kan ik u wel zeggen, hier worden de details gewoon besproken en er wordt geen doekje voor de “woorden “ genomen, de details komen echt binnen. Het onderwerp is heftig maar het geeft het boek wel de juiste extra swing, waardoor Loes zich zelf overtreft met Duivelspact.
De karakters, zijn beeldend en meelevend beschreven met de één krijg je gedeeltelijke medelijden de andere kun je wel iets aan doen.
“Hoe ver ga jij voor Wraak en Eigenbelang?” is iets wat door mijn hoofd waant tijdens het verhaal.
In Duivelspact gaan de personages je onder de huid zitten en zelfs na het dichtslaan van het boek, houd het je nog bezig.
Tot het einde aan toe was de plot een verassing, deze had ik niet aan zien komen. Hij raakt me, door de rauwe intenties van de dader. Wat ik nog niet veel vaker heb gehad bij een boek van Loes is dat dit boek even moet bezinken. Chapeau voor Loes den Holander….
• Plot 5 *****
• Spanning 4 ****
• Leesplezier 5 *****
• Schrijfstijl 5 *****
• Psychologie 5 *****
4 ½ ster voor Duivelspact.
Duivelspact is een psychologische thriller welke je de kriebels over de rug laat lopen. Loes heeft zichzelf overtroffen, waardoor ik nu al uitkijk naar thriller 22
Lieve Leesgroet Moon | 1 |
Briljante semi-thriller die de hedendaagse problemen in de maatschappij aanraakt. De hoofdpersoon Maarten, een gescheiden en enigszins gedeprimeerde callcenter medewerker van middelbare leeftijd, die heimelijk verliefd is op zijn vrouwelijke meerdere, die op een zeker moment een stem begint te horen die hem uit zijn sobere bestaan trekt. En de meerdere die in een web van fraude, intrige en misbruik wordt getrokken door Hans, haar meerdere in het bedrijf Xeros en waarbij Maarten indirect is betrokken wanneer Hans plotseling op mysterieuze wijze verdwijnt. Het verhaal, de manier van schrijven en het plot zijn werkelijk brilliant! | 1 |
‘De Vliegeraar’ brengt je naar een wereld die je niet kent. Twee jongens groeien op in een cultuur de voor ons onbekend is en met gewoontes die ons vreemd zijn. Dat op zich maakt het verhaal al intrigerend en boeiend om te lezen
Hosseini laat je zien hoe Afghanistan voor de oorlog is geweest. Daarover zijn er nog niet zoveel boeken geschreven. Dit maakt het boek zo bijzonder.
Je komt steeds meer over de Afghaanse cultuur te weten. Zowel in hun eigen land als in Amerika, waar velen een nieuw bestaan proberen op te bouwen.
De Islam, iets waarin ik mateloos geïnteresseerd ben, is op allerlei manieren aanwezig in het boek.
Het verhaal speelt zich af in de hoofdstad van Afghanistan, Kabul.
De stad wordt mooi beschreven. Prachtige blauwe lucht, groene straten en overal fruitbomen. Het drukke straatleven en de winterse vliegwedstrijden, dingen die we als westerling nooit gezien hebben, staan ons ons plotseling heel helder voor de geest.
Het tweede deel van het boek speelt zich af in Amerika. Hij geeft een reëel beeld van wat het betekent wanneer vluchtelingen in een nieuw land opnieuw moeten beginnen. De miserie en cultuurbotsingen worden plots veel begrijpelijker.
In het laatste deel van het boek gaat het wel over de oorlog. Dit verhaal zorgt ervoor dat je wordt meegesleept in de ellende die de mensen nu nog elke dag moeten meemaken. Hosseini beschrijft op een realistische manier wat voor verschrikkelijke dingen Amir ziet in Kabul.
Het is een verhaal waarbij je tot op het laatste moment blijft hopen op een goed einde… | 1 |
Een boek van 600 pagina’s, maar geen pagina te veel. Een verhaal over het gezin Mutlu, maar ook over de ondergang van de Bijlmer.
Het duurde maar liefst zes dagen voordat het lukte om iets op papier te zetten. Ik ben onder de indruk van het verhaal van Metin, maar ook onder de indruk van zijn moeder en zus. Het getuigt van veel kracht en moed om in deze situatie voor jezelf op te komen en in te zien dat ze het allemaal waard zijn in deze wereld.
Op de momenten dat Metin naar het voortgezet onderwijs en de universiteit gaat, laat zijn vader weten wat goed zou zijn voor zijn zoon. De route is al vastgelegd die Metin af moet leggen en hij wil daarbij zijn moeder niet teleurstellen. Een rode draad in het verhaal is dat vader als een tiran over het gezin heerst en alleen op bepaalde momenten betrokken is met zijn gezin. “Hij wist helemaal niet wat voor leven ik leidde, hij vroeg er nooit naar.”
De ontwikkeling die Metin, zijn moeder en zus doormaken is iets waar ik heel blij van werd. Door mijn werk als hulpverlener zie ik gezinnen waarin gedeeltes van dit verhaal, jammer genoeg, heel herkenbaar zijn. Juist daardoor heb ik Metin, moeder en zus in mijn hart gesloten.
Isik schrijft over redelijk zware onderwerpen, maar de manier waarop hij dit doet is niet langdradig of zwaar. Hij schrijft heel toegankelijk en vlot waardoor ik op sommige momenten moeilijk kon stoppen met lezen.
Ondanks dat de Bijlmermeer altijd als iets negatiefs wordt gezien, lees ik vanuit Metin ook dat hij leuke momenten heeft gekend in zijn kindertijd. Hij groeide er op en wist niet beter dan dat dit het was. Naast de negatieve ervaringen met zijn vader beleeft hij af en toe ook positieve momenten met hem, uiteindelijk blijft het wel zijn vader.
Een triest, aangrijpend, persoonlijk, krachtig en hoopvol verhaal. Dit verhaal zal mij bijblijven, vijf welverdiende sterren! Een belangrijk boek dat door iedereen gelezen zou moeten worden. | 1 |
Dilemma op Dinsdag schotelt elke dinsdag onmogelijke maar hilarische dilemma’s voor. Inmiddels is er naast de Facebookpagina ook een Twitter, Instagram en Engelse pagina Tuesday Chooseday. Is het grote dilemma op dinsdag boek net zo leuk als de social media pagina’s?
Het doel van het boek is simpel – je móét kiezen. Het boek bestaat uit 40 dilemma’s die je gemakkelijk in 1600 dilemma’s kan veranderen. Het boek heeft namelijk 40 losse bladzijdes aan de bovenkant en 40 aan de onderkant, die je door de ringband waaraan de bladzijden vast zitten op talloze manieren kan combineren. Sla de onder- en bovenkant op een willekeurige bladzijde open en lachen is gegarandeerd.
Grappig geïllustreerd dilemmaboek
Ik vind Het grote dilemma op dinsdag boek namelijk enorm grappig. Ik volg zelf de Instagrampagina en kende daardoor nog niet alle dilemma’s, dus het is leuk dat er voor mij nog nieuwe dilemma’s in het boek zitten. Ik geloof ook dat een deel nieuw is speciaal voor het boek. Dat is wel een pluspunt voor de volgers die anders misschien alles al zouden kennen.
De tekeningen daar moet je van houden. Persoonlijk vind ik ze erg leuk, het heeft een soort knip-en-plak-idee en ze zien er redelijk simpel uit. Het is wel iets anders dan de stijl van de cover, maar ik denk dat bij hele nette gedetailleerde illustraties het boek er te serieus uit zou zien, terwijl het juist een verzameling redelijk gekke dilemma’s is. Ik vind dat het goed past bij het concept. Een van mijn favoriete dilemma’s is en blijft het plaatje met het draaiorgel.
Het dilemma op dinsdag boek is vooral leuk in gezelschap. Zelf heb ik na een tijdje alle dilemma’s wel een keer gezien, dus het is leuker om met vrienden (uren lang) over de dilemma’s te discussiëren.
Hoe moet het met de volgende dinsdagen?
Ik vind het wel jammer dat Dilemma op Dinsdag gewoon doorgaat en dus niet alle dilemma’s in het boekje te vinden zijn, dus een leuke tip voor Dilemma op Dinsdag zou zijn om ooit een extra kaartsetje uit te brengen dat je aan je boek kan toevoegen. Bij deze ringband wordt het denk ik iets te lastig, maar het boek heeft sinds vorige maand ook een druk in hardcover en met het grote succes zou het me niet verbazen als er nog nieuwe drukken bij komen. Ik hoop er in ieder geval wel op, want over de vraag of dit boek leuk is hoeven zeker geen dilemma’s te bestaan. | 1 |
Ik heb Gerard Nanne's eerste boek in één adem uitgelezen en ik vond het verrassend en absoluut erg goed. Zodra er een tweede boek van hem is, sta ik in de boekwinkel ! | 1 |
Wat een heerlijk spannend boek! Wel vond ik de eerste 8 hoofdstukken lastig om mijn hoofd erbij te houden, omdat er zoveel namen voorbij kwamen. Ik had even moeite om hem niet aan de kant te leggen, maar daarna leest het als een trein.
De romance tussen Maggie en Nick was heerlijk om te lezen. Goed boek! | 1 |
Dat Kim Moelands kan schrijven staat buiten kijf. Dat bewees ze met de twee autobiografische romans die van haar verschenen voordat ze de overstap maakte naar het grote A.W. Bruna. Met Weerloos en Verdieping X maakte ze daarna haar debuut als auteur van thrillers.
Ik heb tot op dit moment nooit een recensie van haar boeken geschreven. De reden is simpel: Kim Moelands is een zeer goede vriendin van mij. Een goede recensie heeft dan weinig waarde, want daar zit al snel de geur van belangenverstrengeling aan vastgeplakt. Een slechte – of minder goede – recensie is ook lastig, want hoewel het de relatie met Kim niet op het spel zal zetten, is het vaak moeilijk om een negatieve mening als opbouwende kritiek te verpakken. Met “De vrouw in de spiegel” was het echter makkelijk om voor het eerst mijn mening op papier te zetten. Haar nieuwe thriller – en eerste deel in een waarschijnlijk zevendelige serie – is namelijk een schot in de roos. Het verhaal pakt vanaf de eerste bladzijde en weet je als lezer het gehele boek op het puntje van je stoel te houden. Kim Moelands bewijst met “De vrouw in de spiegel” dat ze is gegroeid als auteur van spannende boeken en dat de kinderziektes uit haar schrijfstijl zijn verdwenen. Waar het – bij mij althans – bij de twee voorgaande thrillers soms moeilijk was om je op de verhaallijnen te kunnen concentreren, is er nu sprake van een vloeiende en zeer aantrekkelijke manier van vertellen. Het verhaal ontvouwd zich op geheel natuurlijke wijze en de personages die in het boek hun opwachting maken zijn levensecht en zorgen samen met de oplopende spanning voor een uitstekende leeservaring.
Toch zijn er ook kleine verbeterpuntjes te ontdekken. De ontknoping is prima, maar toch ook enigszins gekunsteld en niet helemaal origineel, terwijl de door de uitgever gekozen omslag misschien meer weggeeft dan je zou willen. Het doet echter weinig tot niets af aan de prestatie van Kim Moelands en na het lezen van “De vrouw in de spiegel” verlang je vrijwel meteen naar het vervolg. Brigadier Tess Westerhout is als hoofdpersoon sterk genoeg om een langlopende serie te kunnen dragen en er lopen nog genoeg draadjes door het verhaal heen die in de toekomst verder kunnen worden uitgewerkt. Het enige dat mogelijk nog ontbreekt is een rode sticker op de omslag met de tekst: ‘Lezers wees gewaarschuwd: Kim Moelands grijpt je met deze thriller volledig bij de keel’.
Heeft deze recensie enige waarde? Koop het boek en ontdek zelf waarom uitgeverij A.W. Bruna zo’n enorm vertrouwen heeft in Kim Moelands en haar talent voor het schrijven van zeer spannende verhalen. | 1 |
In het verhaal over het vorige meisje staat een huis centraal. Jane wil hier heel graag wonen en ze heeft er alles voor over. Als ze maar opnieuw kan beginnen. Dat gold ook voor Emma, die voor Jane hetzelfde huis huurde. Op dat moment begrijp je ook de hoofdstukindeling; ze wisselen elkaar af. Het ene hoofdstuk heet: ’Toen: Emma” en het andere hoofdstuk heet “Nu, Jane” Dat schept een bepaalde orde in het verhaal die helemaal bij de sfeer past.
Enfin, het huis, Je mag er pas in wonen als je een lange lijst met voorwaarden accepteert en geen spullen meeneemt als boeken, foto’s of huisdieren. Daarnaast krijg je steeds vragen via een computer die het huis beheert. Deze vragen staan ook in het boek. Dat maakt dat je jezelf steeds af zou vragen wat jij zou doen? En ook dat je wilt lezen van deze meiden hebben gedaan. Ze krijgen allebei een bijzondere band met de ontwerper van het huis. Het is dan echt heel spannend want het loopt een beetje in elkaar over omdat Jane steeds meer op Emma gaat lijken. Het wordt een soort driehoeksverhouding terwijl de personen in verschillende tijden leven. Emma is er niet meer, zij overleed in het huis.
Dan is het moment van beslissen daar, maakt Jane een eigen keuze of laat ze zich toch weer beïnvloeden door de ontwerper of eigenlijk door het huis?
Je kunt het boek niet lezen zonder zelf bij deze vragen stil te staan en dat maakt het boek meer dan een gewone psychologische thriller. Het einde is spannend en verrassend.
De schrijfstijl van JP. Delaney, een pseudoniem van een Amerikaanse auteur, is prettig om te lezen omdat hij er niet omheen draait. Hij laat je echt meebeleven wat de hoofdpersonen beleven. Beschrijft de situaties goed en kan heel indringend vertellen. Er komt een film van uit maar ik raad je echt aan om van te voren het boek te lezen, juist omdat het een complex verhaal is. Door dat het echt om het spel tussen mannen en vrouwen gaat en er veel ruimte is voor gevoel en emotie past deze thriller goed in het rijtje met vrouwenthrillers. | 1 |
Orlando Figes evenknie, maar nu over een vrij onbekende periode, ondanks de vele straatnamen en wijken zoals Transvaal. Ben een feiten freak, dus ik kon mijn hart ophalen. Heb het wel een paar keer weggelegd en iets anders gelezen, maar het blijft boeien. Knap geschreven, helder en er zijn momenten dat je heel dicht kunt zijn bij de hoofdpersonen door de details. Terechte winnaar Libris Geschiedenis prijs, dank. | 1 |
Jubelend en nagenoeg euforisch herlas ik "De tijd hervonden", het bedwelmende en oogverblindend prachtige sluitstuk van "Op zoek naar de verloren tijd". De ontgoocheling die in m.n. "De voortvluchtige" zo prangend aanwezig was wordt nog verder opgevoerd. Dat gebeurt door de werkelijk ijzingwekkende en zelfs ronduit apocalyptische passages over de vernietigende doorwerking van WO I, die het idyllische Combray van Marcels geïdealiseerde jeugd in de as legt en die ook Parijs transformeert in een surrealistisch oord vol doodsdreiging en nachtmerrie-achtige perversies, maar vooral door de nog ijzingwekkender passages over de vernietigende werking van de tijd. Want tijd, zo ondervindt Marcel, als hij na jaren te hebben doorgebracht in een kuuroord zijn veel ouder geworden vrienden en kennissen weer ziet, is verval, teloorgang, meegesleept worden door de onontkoombare dood. En tijd is ook onontkoombare verandering, waarin alles wat van waarde was verandert in zijn totale tegendeel en waarin elke vaste waarheid, door tot stof en as te vergaan, zijn volkomen illusoire karakter openbaart.
Tegelijk is "De tijd hervonden" echter ook het boek waarin Marcel met extatische jubel zijn roeping als schrijver ontdekt, en de verlossende kracht ervaart van grote kunst. Die kracht is vooral het blootleggen, ontcijferen, door verbeeldingskracht onthullen van de verborgen rijkdom van alle vergeten ervaringen die ergens diep verborgen sluimeren in het eigen innerlijk. Die rijkdom, zo besluit Marcel, zal hij gaan exploreren, door zich geheel af te zonderen van de wereld en explorerend af te dalen in de duistere en mysterieuze bronaders van zijn nog onontgonnen ik. Dat is een herscheppende ontdekkingstocht, die aan de vergeten ervaringen een euforiserende schittering meegeeft die men is vergeten, en zich zelfs nooit bewust is geweest, omdat ervaringen in het leven van alledag altijd door conventies en gewoontes worden versimpeld. Al die tot schittering gebrachte ervaringen vormen dan samen een kathedraal van woorden, zo beseft Marcel, en exact die kathedraal wil hij nu gaan bouwen. Zijn leven, inclusief alle leed en pijn en teloorgang door de slopershamer van de tijd, wil hij omzetten in literatuur, vanuit de overtuiging dat juist literatuur door zijn scheppingskracht een ongekende intensivering is van zijn leven. Kortom: aan het eind van het laatste deel van "Op zoek naar de verloren tijd", ontdekt de ik- figuur de roeping die ook de motor is van "Op zoek naar de verloren tijd".
De wijze waarop Marcel die roeping ontdekt vind ik ook bij herlezing weer overweldigend prachtig. Vooral omdat die ontdekking niet op droge en theoretische wijze tot stand komt, maar door werkelijk geniaal beschreven visioenen die vervolgens op ongelofelijk scherpzinnige wijze worden geanalyseerd. Van groot belang zijn vooral de "onwillekeurige herinneringen" , die ook in "Swanns kant op" al werden beschreven maar toen nog niet door de verteller werden begrepen. In "Swanns kant op" proefde de ik- figuur een in thee gedoopte Madeleine, en door die smaak en geur komt tot zijn even euforiserende als niet- begrijpende verbazing ineens de hele vergeten wereld van zijn prille jeugd tot leven. Vergeten myriaden van rijkgeschakeerde facetten rijgen zich tot een wereld aaneen, een verborgen innerlijke wereld die tot Marcels verbijstering ineens opstijgt uit een kopje thee. In "De tijd hervonden" heeft hij nog enkele soortgelijke ervaringen. Eerst de botsing met twee ongelijke tegels, die hem ineens een soortgelijke botsing met ongelijke tegels te binnen brengt op het San Marco- plein in Venetië, en die ook alle andere gewaarwordingen die hij die dag in Venetië had met een ongelofelijke levendigheid weer oproept, levendiger zelfs dan dat die ervaringen in hun oorspronkelijke gedaante waren. Vervolgens veegt hij zijn mond af met een servet, en roept die tactiele sensatie weer de hele wereld van Balbec op die zo prachtig centraal stond in "In de schaduw van de meisjes in bloei". Dat servet is namelijk "precies van het stijfgesteven soort doek waar ik zo'n moeite mee had gehad om me af te drogen, voor het raam, de eerste dag van mijn komst in Balbec; en nu, bij die boekenkast in het Guermantes- hotel, ontvouwde het, gespreid in zijn vlakken en plooien, het gevederte van een oceaan, groen en blauw als een pauwenstaart. En ik genoot niet alleen van de kleuren, maar van een heel moment in mijn leven dat ze naar voren haalde, dat vermoedelijk naar ze was uitgegaan, waar ik door vermoeidheid of treurnis misschien in belet was te genieten in Balbec, en dat mij nu, ontdaan van wat er onvolmaakt is in de uiterlijke waarneming, puur en onstoffelijk, deed zwellen in blijdschap".
De werkelijkheid is bij Proust geen objectief, maar een subjectief fenomeen: we kennen niet de wereld zelf, maar alleen de wereld zoals die vorm aanneemt in onze ervaring. En de volle rijkdom van die innerlijke en subjectieve wereld wordt juist in dit soort "onwillekeurige herinneringen" zo voelbaar omdat deze herinneringen zo toevallig, associatief en los van ons schematiserende verstand ontstaan. De Balbec- wereld die via een tactiele sensatie wordt opgeroepen was grotendeels vergeten, was nauwelijks door het schematiserende verstand opgemerkt en was al helemaal niet opgeslagen in ons schematiserende geheugen. Hij onttrok zich dus aan de door gewoonte en sleur gedicteerde waarneming van de werkelijkheid en de ervaring. Door de onwillekeurige herinnering komt hij echter boven, juist omdat die herinnering onwillekeurig is: geen onderdeel van gewoonte en sleur, maar een interruptie daarvan; geen onderdeel van ons conventionele verstand maar een kortsluiting die zich aan dat verstand onttrekt. Een de ratio overstijgende kortsluiting, die het "toen" voor even enorm voelbaar maakt in het "nu", voelbaarder zelfs voor het bewustzijn dan dat het "toen" was. Een kortsluiting die dus het verleden meer tegenwoordig maakt dan het ooit is geweest, daardoor de tijd overstijgt, een essentie van de innerlijke ervaring onthult die anders verborgen was gebleven, en die alle trekken heeft van een mystieke ervaring. Daarom wordt, volgens mij, de uit de aanraking met het servet opstijgende wereld "puur en onstoffelijk" genoemd, en daarom wordt bij de andere visioenen gesproken van een "bedwelmend azuur" ( wat associaties met het bovenzinnelijke en Goddelijke oproept) of een "verblindend, onscherp visioen". Volgens mij is steeds sprake van een ervaring op de rand van het waarneembare, op de rand van wat begrepen en verwoord kan worden, en precies dat maakt die ervaring zo overweldigend. En dat overweldigende karakter bewaart hij door in de beschrijving van de visioenen voor uiterst onconventionele beelden te kiezen: bijvoorbeeld door de herinnerde zee te evoceren als "het gevederte van een oceaan, groen en blauw als een pauwenstaart".
Zegt Proust hiermee nu dat zijn hele romancyclus is opgetrokken uit zulke "onwillekeurige herinneringen"? Dat geloof ik niet: hij zegt immers ook dat deze onwillekeurige herinneringen uiterst zeldzaam zijn, en ondanks hun enorme intensiteit ook heel kort duren. Maar in mijn beleving functioneren deze extatische visioenen wel als een essentiële eye-opener: ze maken voelbaar dat er in onze binnenwereld vele rijkdommen van veelvoudigheid schuilgaan die wij normaal gesproken niet waarnemen. Precies die veelvoudige werelden wil Marcel (de ik-figuur) naar boven halen, en in al zijn geheimzinnigheid articuleren via literatuur. Wat dan geen realistische literatuur is, zoals ook de schilderkunst van de door Marcel zo bewonderde Elstir geen realistische schilderkunst is: realisme laat de wereld zien zoals we die via onze door conventie en ratio gedicteerde blik al menen te kennen, terwijl Marcel (en ook Proust zelf) dieper gelegen mysteries peilt onder de ratio, door middel van metaforen en associatieve kortsluitingen die deze ratio achter zich laten. Dit vanuit de overtuiging "dat het minste woord dat wij in een periode van ons leven hebben gezegd, het onbeduidendste gebaar dat we hebben gemaakt, vergezeld ging, de weerschijn droeg, van dingen die er niet logischerwijs mee te maken hadden, erbij weg werden gelaten door het brein dat er voor de vereisten van de redeneringen niets mee nodig had, maar te midden waarvan - hier roze weerschijn op de met bloemen getooide muur van het landelijk restaurant, hongergevoel, verlangen naar vrouwen, genoegen in luxe, daar blauwe voluten van de ochtendlijke zee, muzikale zinnen onthullend die er deels uit oprijzen als schouders van waternimfen- het simpelste gebaar of gedrag zit ingesloten als in ontelbare dichte ruimten die elk vol dingen staan van een totaal andere kleur, geur en temperatuur; nog daargelaten dat die ruimten, verdeeld over de hele boog van onze jaren waar wij voortdurend, al was het maar van droom en gedachten, zijn veranderd, zich op zeer verscheiden hoogten bevinden en ons de gewaarwording geven van bijzonder gevarieerde atmosferen".
Exact deze veelvoudigheid en gevarieerdheid, die zo essentieel is maar in de door gewoonte gedicteerde waarneming wordt vervalst, staat bij Proust en zijn ik- verteller voorop. Wat hij demonstreert door het meanderende karakter van zijn zinnen, waarin allerlei zaken die je normaal nooit gecombineerd ziet worden heel suggestief met elkaar worden verknoopt. Dat gebeurt niet alleen in de boven geciteerde zin, maar ook in de nu volgende: "Ongetwijfeld- naar men gezien heeft hadden verscheidene episoden van dit relaas het mij bewezen- bestaan er velerlei zinsbegoochelingen die het werkelijke aspect van deze wereld voor ons vervalsen; maar enfin, ik zou er naar vermogen op kunnen letten, in de nauwkeurigere transcriptie die ik zou trachten te geven, de bron van de klanken niet te verleggen, mij ervan te onthouden ze los te maken van hun oorzaak waar het verstand ze achteraf bij situeert, alhoewel de regen zachtjes midden in de kamer te laten zingen, en als een stortvloed op de binnenplaats te laten neerkomen eigenlijk niet onthutsender zou hoeven te zijn dan wat schilders zo vaak gedaan hebben wanneer zij vlak bij ons dan wel heel ver van ons af, al naar de wetten van de perspectief, de sterkte van de kleuren en de illusie van het eerste gezicht ons doen voorkomen, een zeil of een bergtop schilderen die een beredenering vervolgens op soms enorme afstanden zal plaatsen". Wat Proust eindeloos fascineert, net als deze schilders, is de wereld vanuit ongebruikelijke perspectieven die vooraf gaan aan onze beredeneringen. Dus de impressies in hun nog niet geschematiseerde veelvoudigheid en veranderlijkheid. Precies die impressies wil naar boven halen uit de bronaders van zijn innerlijk, en articuleren in zijn anti- conventionele literatuur. Exact dat is zijn extatische vreugde, en zijn ultieme roeping als schrijver.
Heel de romancyclus "Op zoek naar de verloren tijd" staat, zo weet je na "De tijd hervonden", in het teken van deze roeping. Alle zinnen in deze cyclus zoeken naar een essentie: ze beschrijven niet alleen een gebeurtenis of belevenis, maar exploreren vooral alle mysterieuze weerklanken ervan in het innerlijk van de verteller. Alle eindeloos uitgesponnen passages over de van smart, redeloze jaloezie en krijsende verlatingsangst doordesemde liefde van Marcel voor Albertine peilen vooral de spelonken van Marcels innerlijk. Alle observaties van andere liefdes zijn contrapunten die nieuw licht laten schijnen in die spelonken: in enkele adembenemende scenes wordt beschreven hoe de geïnverteerde Charlus zich overgeeft aan sadomasochistische sensaties vol pijn en vernedering, en daarmee ongedachte bronaders van pijn aanboort die even ongedachte nieuwe perspectieven bieden op de geaberreerde aspecten van passie en liefde, en exact DIE perspectieven verrijken dan weer Marcels eigen perspectieven op het voor hem zo kwellende raadsel van liefdespijn. Juist ook door dat raadsel nog raadselachtiger te maken. IJzingwekkend is hoe Marcel het verval beschrijft van allerlei zeer oud geworden personages die hij naar jaren weer ziet, en die ijzingwekkendheid wordt nog groter als je beseft dat het hem gaat om de wetten van verval en ouderdom, om wat dit verval en ouderdom van anderen hem leert over het verval dat ook hij in zijn eigen lichaam en geest ervaart. Of: aarzelend en met angstige huiver BEGINT te ervaren. Prachtig is ook hoe in "De tijd hervonden" teruggegrepen wordt op allerlei passages in vorige delen van de romancyclus, waarin Marcel keek naar meidoorns, naar de torens van Martinville, naar de zee, en dan zeer intens gewaar werd dat deze natuurbeelden en cultuurbeelden een dringend appel op hem deden, dringend duidelijk maakten dat zij hem iets te zeggen hadden, een surplus aan betekenissen suggereerden die hij nadrukkelijk in woorden MOEST vertalen. Elke ervaring, aldus Proust, is subjectief, dus een beeld in ons innerlijk. En elk beeld bevat ook een rijkdom die we ons niet bewust zijn, en precies daardoor vele mysterieuze vingerwijzingen over ons eigen ik. Immers, de weerklank die een gebeurtenis in ons innerlijk heeft zegt vooral iets over onszelf. Marcels verrukking over een meidoorn zegt iets over die meidoorn, maar vooral iets over Marcel. Zoals ook Marcels snakkend verlangen als kind naar de troostende moederkus, en zijn panische angst dat hij die moederkus niet krijgt, samen met zijn latere enorme verlatingsangst en jaloezie jegens Albertine een raadselachtig patroon vormt: een patroon dat iets zeer wezenlijks over Marcel zegt. Maar WAT zegt dat alles dan? Precies die bodemloze vraag, die wij in het leven van alledag meestal negeren, wordt tot op de bodem onderzocht bij Proust. Elke zin in zijn cyclus draait om een singulier fenomeen, en om de weerklank van dat fenomeen in Marcels individuele en unieke innerlijk. Elke zin is een poging om het mysterie van die weerklank te ontcijferen, te verbeelden, te analyseren en in patronen te structureren, kortom: te vertalen in de mysterieuze pracht van zijn literatuur. En om via die pracht het leven intenser te beleven dan ooit tevoren.
De roeping die de ik- figuur ontdekt in "De tijd hervonden" is dus: afdalen in het eigen innerlijk, exploreren van de eigen verborgen essenties die de tijd ontstijgen, deze vertalen in grote literatuur. De ontdekkingen die dat oplevert worden zoals gezegd in extatische, bijna mystieke, soms zelfs religieuze termen beschreven: alle ontgoochelingen en alle door de tijd veroorzaakte vernietigende omwentelingen worden overwonnen in extatische jubel en in gewaarwordingen van ultieme waarheid en schoonheid. Ik heb soms moeite daarin te geloven, niet alleen door mijn weinig religieuze inborst, maar vooral door de intensiteit waarmee Proust liefdespijn, verval en dood beschrijft. Hoe kan zulk enorm leed overwonnen worden door welke kunst dan ook? Hoe kan zoiets zinloos als dood en verval toch zin hebben in literatuur? Bovendien, laat juist Proust niet vlijmscherp zien hoe zinloos de dood is, en hoe wankel alles in ons leven is? Maar aan de andere kant: Proust laat elk fenomeen (en de innerlijke weerklank van dat fenomeen) van alle kanten zien, ook het meest zinloze en pijnlijke en naargeestige, en nodigt als geen ander zijn lezers uit om die fenomenen met meditatieve aandacht in al hun aspecten te doorschouwen. Mij levert dat inzichten op die ik nergens anders tegenkom, ook in mijn eigen verlatingsangst en eigen angsten voor ouderdom en dood. Die inzichten zijn dan op zijn minst troostrijk, zelfs de inzichten in zinloosheid en pijn. Terwijl ik bij vrolijker fenomenen- zoals de beschrijving van strand, zee en lichtspel bij Balbec- zelfs net zo hard uitbarst in gejubel als de ik- figuur zelf. Bovendien, alles wat ik in het dagelijks leven gedempt voel, zoals angst of jaloezie of vreugde om een zomerdag of de weerklank van een meidoorn op mijn innerlijke gesteldheid, wordt door Proust veel intenser voelbaar gemaakt. Proust maakt voor mij dus waar dat ZIJN literatuur een intensivering van het leven is. Elke keer dat ik hem lees doet hij dat opnieuw, elke keer anders maar niet minder heftig dan de vorige keer. Ik zie Prousts werk bovendien elke keer weer als een inspirerende uitnodiging om, gewapend met zijn ongeëvenaarde inzichten, mij ook onder te dompelen in de mysterieuze diepten van mijn eigen innerlijk. In de volle wetenschap natuurlijk dat ik dat lang niet zo goed kan als Proust zelf, maar niettemin.
Proust heeft mij veel te vertellen. Maar een van zijn belangrijkste boodschappen, voor mij, is: beschouw alles wat je doet met optimale aandacht, met alle vermogens van genuanceerde reflectie, met alle inzet van je verbeelding. Doe dat ook bij het onaanzienlijke, het saaie, en zelfs datgene wat angst of leed berokkent. Precies die aandacht geeft hij, en roept hij bij de lezer op, met zijn ongelofelijk genuanceerde, zorgvuldige en lange zinnen, en met de altijd verbluffende nieuwe verbindingen die hij daarin legt. Alles wat vergeten of niet waargenomen werd, en dus a priori "verloren tijd" was, schittert op nooit eerder vertoonde wijze in al zijn facetten. Dat zorgt voor jubel, bij hem en bij ons. Ook alle vreselijke vergankelijkheid, leed en verval, alle naargeestige en onstandvastige chaos waar wij liever van wegkijken, wordt door hem in lange, ongehoord genuanceerde zinnen met ongekende aandacht belicht. En die aandacht leidt tot allerlei nieuwe inzichten, wat ons op zijn minst troost en rust geeft. Dezelfde troost en rust misschien die je krijgt door mediterend al je angsten en pijn aandachtig te onderzoeken. En door daarbij alle clichés of al bekende waarheden te vermijden, want: "wat al bij voorbaat duidelijk was, is niet van ons. Uit onszelf komt slechts wat we onttrekken aan de duisternis die in ons is en die anderen niet kennen". Ook zegt Proust: "Het echte leven, het eindelijk ontdekte en verhelderde leven, het enige leven dat bijgevolg ten volle doorleefd wordt, is de literatuur. Dat leven woont in zekere zin op ieder moment in alle mensen. Maar zij zien het niet, omdat ze het niet trachten te verhelderen. En zo blijft heel hun leven belast met ontelbare negatieven die nutteloos blijven aangezien het verstand ze niet heeft 'ontwikkeld'.". Verloren tijd is dus de opeenhoping van onontwikkelde negatieven in ons, van onze innerlijke beelden die onbelicht blijven of alleen zijn belicht in al te conventionele, en daardoor niet werkelijk verhelderende taal. De tijd hervonden is dan ultieme verheldering van die beelden, dankzij de niet- conventionele stijl van Prousts literatuur. En die ontdekking en verheldering is op zijn minst een bron van troost, en vaker nog een bron van ultieme vreugde. Voor Proust als schrijver, en voor mij als lezer.
Wat was "Op zoek naar de verloren tijd" weer een bedwelmende cyclus, wat was "De tijd hervonden" weer een prachtig slot. Wat is het mooi dat ik deel 2 t/m 7 nu weer herlezen heb. En wat zal het mooi zijn om dat over een jaar of tien weer te doen. Maar ook als dat er om wat voor reden dan ook niet van komt, blijft Proust nog jaren lang prachtvol voort schitteren in mijn herinnering. | 1 |
Marelle Boersma schrijft haar boeken altijd rond een thema, waarbij ze waargebeurde verhalen in een fictieve setting plaatst. Op haar website heeft ze in een blog de totstandkoming van Ik volg je beschreven. Zelf noemt Boersma het een interactieve thriller, ze heeft haar lezers mee laten denken en beslissen over diverse onderdelen van het verhaal.
Pien is een alleenstaande moeder die terugkeert naar haar geboortedorp Eslanderveen op de Veluwe. Jaren geleden is ze het dorp ontvlucht om te gaan studeren, maar nu is ze toe aan een rustiger leven samen met haar vijfjarige dochtertje Eva. Pien is als verpleegkundige verbonden aan het zorgcentrum in Eslanderveen, waar ook Theo werkt als apotheker. Pien ervaart Theo als een fijne collega, die altijd opgewekt en vriendelijk is. Dit beeld verandert drastisch wanneer Theo haar niet wil laten gaan na een etentje bij hem thuis. Hij is ervan overtuigd dat Pien en hij bij elkaar horen en dat Pien dit vanzelfsprekend ook zo voelt. Pien is erg geschrokken van het voorval en laat Theo in duidelijke bewoordingen weten niets voor hem te voelen. Ze denkt de zaak hiermee afgedaan te hebben en laat het verder rusten. Theo raakt echter geobsedeerd door Pien en gaat zich steeds meer aan haar opdringen. Langzaam maar zeker verandert Piens rustige leventje in een nachtmerrie. Er sterven mensen in het dorp, patiënten van Pien. Ook haar moeder en haar dochter worden ingepalmd door de charmante kant die Theo van zichzelf laat zien. Wanneer Pien uiteindelijk haar mond opendoet is er niemand die haar wil geloven.
Het thema dat Boersma voor haar achtste thriller heeft gekozen is stalking. Dit is een strafbaar feit dat veel mensen toch vooral associëren met beroemdheden en obsessieve fans. Toch wordt er in Nederland, waar stalking sinds 2000 is opgenomen in het Wetboek van Strafrecht, jaarlijks tussen de 3000 en 3500 keer aangifte gedaan bij de politie. Stalking met bedreiging komt nog veel vaker voor en dit is ook het geval bij Pien. Haar wereld wordt steeds kleiner, totdat alles alleen nog maar draait om Theo en wat zijn volgende stap zal zijn. Pien wordt geterroriseerd en dit proces wordt door Boersma minutieus en geloofwaardig uitgewerkt. De invloed van het kleine, streng gereformeerde dorp op dit proces is ook goed voelbaar. Theo is een gerespecteerde apotheker en behoort tot de vaste kern van inwoners. Pien is import, nooit echt geaccepteerd, hooguit getolereerd en wanneer alles uiteindelijk escaleert staat ze er alleen voor.
Ik volg je is vlot en met veel vaart geschreven. Enerzijds wordt Pien gevolgd, geschreven in de ik-vorm, en daarnaast wordt het verhaal van haar jeugdvriend René verteld, in de derde persoon. Dit verschil in vertelperspectief laat duidelijk zien hoe anders de gebeurtenissen eruitzien voor de mensen om Pien heen. Wanneer de spanning begint op te lopen is er voor de lezer geen ontkomen meer aan, de trein dendert door en het is te laat om er nog af te springen. De spanningsboog blijft naar het einde toe strak gespannen en als lezer krijg je het er meer en meer benauwd van. Wanneer de twee verhaallijnen elkaar uiteindelijk raken, botst dit echter met de geloofwaardigheid en eindigt het boek enigszins teleurstellend. Het zal je maar overkomen dat een stalker zijn pijlen op jou heeft gericht, maar dat je tegelijkertijd te maken krijgt met nog een wolf verkleed in schaapskleren is te veel van het goede. Behalve dit moeten er ook nog een aantal toevalligheden opgevoerd worden om de weg vrij te maken naar de climax.
Naast Pien wordt alleen haar jeugdvriend René verder uitgewerkt, alle andere personages drijven wat onder het oppervlak. Over Theo komen we door middel van de gedachten van René slechts te weten dat hij als kind een pestkop was. Dit is echter voor zijn geloofwaardigheid niet echt een probleem, Theo staat immers voor het fenomeen stalker en hoeft derhalve niet echt een eigen gezicht te hebben.
Ondanks het feit dat de geloofwaardigheid af en toe discutabel is, is Ik volg je een zenuwslopende psychologische thriller die zo'n gevoel van beklemming oproept dat je het als lezer in je buik kunt voelen. Met dit boek is Marelle Boersma weer geslaagd in haar opzet; na het lezen van Ik volg je zal geen mens meer te gemakkelijk denken over het fenomeen stalking. | 1 |
dit is een boek die je ongeveer vanaf de helft je vast heeft in zijn greep, vanuit daar was het een uitstekende geschreven verhaal over Phoebe en Jack hoe ze deze moorden oplossen en hierbij verstrengeld raken met hun eigen verleden. | 1 |
Het land van de zon is een historische roman over het verhaal van Giovanni en Sarah Belzoni.
Het speelt zich af in het begin van de 19e eeuw. Sarah Banne huwt - tegen de zin van haar ouders - met de Italiaanse circusartiest Giovanni Belzoni.
Ze willen samen de wereld zien en reizen Europa rond terwijl Gio overal grote ogen gooit als circusartiest.
Het nomadenleven bevalt hen zeer goed en op een bepaald moment komen ze zelfs terecht in Egypte.
De roman heeft mij van af het begin gepakt en ik werd meegezogen in het verhaal en de reizen die het koppel maakte. Ik heb zelf een reis gemaakt van Luxor naar Aswan en de herinneringen kwamen helemaal terug tijdens het lezen van dit boek. De omschrijvingen zijn treffend en ik waande mezelf alweer op reis.
Het verhaal speelt zich af door de ogen van Sarah, een vrouw, zoveel jaren geleden. Het was allemaal niet zo evident als vrouw in die tijd. Want hoewel het Giovanni is die overal geprezen werd, wordt wel duidelijk dat er achter elke sterke man een sterke vrouw staat en waarschijnlijk was zij zelfs sterker dan haar man. Ze bedenkt oplossingen voor praktische problemen, treedt in contact met de plaatselijke bevolking en ze steunt haar man waar nodig.
Een prachtige roman en ik ben benieuwd naar meer van deze auteur. | 1 |
Heerlijk boek | 1 |
Toen mijn zoontje van 7 het ineens iedere keer over de Efteling had en de hele Raveleijn-serie online keek, begreep ik dat het tijd was om Raveleijn aan hem voor te lezen.
Eigenlijk ben ik een voorstander van eerst het boek en dan de film/serie, maar af en toe komt het boek als tweede. Dat is dan alsnog beter dan helemaal géén boek.
Zelf kende ik het verhaal van Raveleijn nog niet. Ik had het boek wel eerder van de bibliotheek geleend om zelf te gaan lezen, maar hij is toen ongelezen teruggebracht.
Gelukkig kreeg ik bij deze een nieuwe kans :-).
Nadeeltje was wel dat op heel spannende voorleesmomenten mijn zoontje al wel wist te vertellen dat het goed af zou lopen. Ook ontmaskerde hij al een paar slechteriken :').
Een magisch verhaal dat prachtig aansluit bij de fantasie van kinderen.
Ik heb veel van de boeken van Paul van Loon gelezen: aan fantasie geen gebrek.
Raveleijn is een heel ander verhaal dan ik van Paul van Loon gewend ben. Als ik niet wist dat het door hem geschreven was, had ik hem er niet in herkend.
Het griezelgehalte dat normaal zo hoog is in zijn boeken, is hier door de geheimzinnigheid naar de achtergrond gedrongen. Dat is zeker geen minpunt. Het laat alleen maar zien hoe veelzijdig de fantasie van de auteur is.
De illustraties, gemaakt door illustrators van de Efteling, zijn net zo geheimzinnig en mooi als het verhaal zelf
Normaal gesproken zou dit overigens geen boek zijn dat ik zou kiezen om voor te lezen aan een 7-jarige. Net iets te spannend. Maar aangezien hij de serie toch al had gezien...
Voor ons was Raveleijn een succes. We zijn dan ook gelijk verder gegaan in het tweede deel van de serie: De bende van de Witte Veer. Dat boek is afgelopen voorjaar uitgekomen en volgens mij nóg spannender dan deel één.
(leesdan.blogspot.nl) | 1 |
Wanneer de grootmoeder van Rachel is gestorven en haar kleindochter haar huis uitruimt, ontdekt zij daar zaken die niet passen bij het beeld van haar oma als niet-kerkelijke vrouw. Zo staat daar een bijzonder type Mariabeeld en ontdekt zij een merkwaardig medaillon, een adressenlijst en een manuscript. Een professor aan wie zij een en ander laat zien, verdwijnt en dan is Rachel midden in een levensgevaarlijke speurtocht beland naar de herkomst en betekenis van haar grootmoeders nalatenschap, die voor de rooms-katholieke kerk zeer bedreigend zou zijn. Het is een speurtocht die haar naar vele landen voert, eer de beslissende confrontatie met haar meedogenloze tegenstander plaatsvindt. De Limburgse auteur houdt van reizen en is erin geslaagd om in zijn debuut de omzwervingen van zijn hoofdpersoon in een authentiek decor te plaatsen.
Kleine druk. - Prof. dr. K.A.D. Smelik | 1 |
Na de presentatie in kleine kring afgelopen zaterdag in Arnhem kan ik nu en plein publique mijn eerste indrukken weergeven.
Toen mijn zus, ik ben haar oudste broer, begin april de link toestuurde naar de aankondiging van haar boek op de website van de uitgever, schreef ik haar:
CITAAT.
Hoi lieve dappere en nog zo wat zus van mij,
Ik kwam om half zeven, anderhalf uur geleden, aan in McLeod Ganj, na een busrit van ruim 14 uur.
Kamer gevonden en inmiddels is die schoongemaakt en door mij opgevuld door mijn koffer wat uit te pakken.
Van hieruit kun je sneeuw zien en het is hier lekker fris.
En......... Ze hebben wifi.
De eerste mail die me opvalt tussen twee andere is jouw mail.
Gefeliciteerd met deze mijlpaal.
Wat een intrigerende titel.
Wat een heldere subtitel.
Wat een indringende achterflaptekst.
En dan ook nog eens een eigen schilderij op de voorkant, neem ik aan.
Natte ogen.
Hoi.
hans
EINDE CITAAT
Een paar dagen voor de presentatie stuurde ze me het boek toe en na wat dralen las ik het in één adem uit.
Ik schreef haar: "Poeh. Uit. Ontroerend voortreffelijk. Nogmaals dank voor het geschenk."
Mijn recensie?
Ik vroeg Gèrina om een paar zinnen over het waarom van haar boek:
"Ik heb het geschreven om te waarschuwen tegen het grote zwijgen. Om te laten zien dat je niemand spaart als je de ander wilt sparen."
"Ik heb een boek dat heet 'De straf op zwijgen is levenslang'. Met mijn boek heb ik dit voor mezelf en hopelijk voor veel anderen doorbroken."
Haar verhaal is nu in het publieke domein.
De inhoud van het boek is geen geheim.
Iedereen kan het lezen.
Van harte aanbevolen.
hans | 1 |
Tijdens mijn basisopleiding bij de Schrijfacademie kregen we dit boek als tip. Het ging in de les over ritme en dit boek werd aangeraden als een boek met een heel mooi ritme. Ik vond het maar een beetje vaag, een ritme in een boek? Ja, ritme in muziek, dat begrijp ik, maar in een boek? Tijdens het lezen van Nora werd het me duidelijk. Dat is dus ritme in een boek! Ik ben op zoek gegaan naar een interview met Tóibín en een mooie kadans aanbrengen in zijn zinnen is ook precies wat hij beoogt. Nou, dat is dus heel goed gelukt! | 1 |
In een woord: Bloedstollend! Wat een ongelooflijk goed geschreven thriller. Spanning van begin tot het einde, met verschillende verhaallijnen en karakters, waardoor je al gauw het spoor bijster bent over wie de dader is. Zodra er een nieuw slachtoffer valt of dreigt te vallen zit je rechtop in je stoel en wil je het liefste roepen nee nee... Naar het jongetje Tobias is onze kater Toby vernoemd. Ik heb enorm genoten van dit boek en tot nu toe ook echt mijn nummer 1 thriller van 2016!! | 1 |
To Kill a Kingdom wordt vaak aangeprezen als een hervertelling van de kleine zeemeermin. Ik ben echter van mening dat je de kleine zeemeermin ver achter je moet laten en je volledig moet openstellen voor een heel nieuw avontuur, waarin zeemeerminnen en sirenen ook de hoofdrolspelen. To Kill a Kingdom is echt een heel nieuw verhaal dat geen enkele vergelijking nodig heeft! Het is sterk en uniek genoeg om zijn mannetje te staan.
Het verhaal van To Kill a Kingdom is best duister. Aan de ene kant volgen we Lira, de dochter van de zee-koningin en beter gekend onder de naam The Princes' Bane. Een bijnaam die ze zeker verdient, want elk jaar slaagt ze erin een prins in haar val te laten lopen en zijn kloppende hart uit zijn lichaam te rukken. Wanneer Lira echter tegen haar moeders wensen ingaat vervloekt de zee-koningin haar. Lira moet als mens op jacht naar het volgende hart. En dat hart behoort niet zomaar aan de eerste de beste prins toe. Neen, de dragen van het hart is prins Elian. De kroonprins van het machtige, gouden koninkrijk Midas, hoewel hij zijn dagen liever doorbrengt op zijn piratenschip terwijl hij jaagt op sirenen.
Ik ben mij ervan bewust dat dit klinkt als de ultieme set up voor een zoetsappige romantisch verhaal, maar dan zit je op het verkeerde spoor. Romantiek speelt een kleine rol in het verhaal, met de nadruk op kleine rol. Sowieso is de romantische relatie die zich ontwikkeld binnen het verhaal erg traag en geloofwaardig, maar ze is ook ondergeschikt aan het plot. Hiervoor ben ik de schrijfster zo dankbaar. Want in hedendaagse YA boeken krijgt de romantiek al snel de bovenhand en verdwijnt het eigenlijke plot naar de achtergrond. Niets van dit alles bij To Kill a Kingdom.
Wat je wel krijgt is een boeiende, avontuurlijke tocht ter land en ter zee. De twee hoofdpersonages zijn allebei dubieuze personages met bloed aan hun handen en wat sporen op hun ziel. Vooral Lira is een anti-hero met zeer donkere kantjes en toch is ze een van mijn favoriete vrouwelijke hoofdpersonage. Weg lieflijke zeemeermin die niets liever wil dan benen krijgen en een prins aan haar arm. Hallo koelbloedige moordenaar die snakt naar macht. En ook Elian is niet de standaard prins charming uit de sprookjes. Eerlijkheidshalve moet ik wel toegeven dat hij de prins is uit mijn dromen. Een ruw kantje, heerlijke sarcastische humor en een onweerstaanbare aantrekkingskracht naar de zee.
Een degelijk zeemeerminnenverhaal liet al enkele jaren op zich wachten. Maar met To Kill a Kingdom heb ik het eindelijk te pakken! Een combinatie van anti-helden, een flinke dosis sarcasme, een sterke vriendengroep en dat alles overgoten met een echt sprookjesgevoel. Heerlijk boek, echt waar! | 1 |
"Looking for Alaska" van John Green, is Green's debuut YA-roman.
De hoofdpersoon van het boek, Miles "Pudge" Halter, een ironische nickname voor iemand die lang en slank is, is dol op laatste woorden van beroemde mensen. Hij kiest een school ver van huis vandaan en quote de laatsten woorden van François Rabelais als reden: "I go to seek a Great Perhaps".
Via zijn nieuwe kamergenoot Chip "The Colonel" Martin (degene van wie hij de nickname heeft gekregen), ontmoet hij zijn nieuwe vrienden Takumi Hikohito en Alaska Young, een mooi meisje met de nodige bagage, en later ook Lara met wie hij gaat daten.
Voor Miles gaat er een wereld open vol nieuwe dingen, eerste echte vrienden, eerste echte liefde, maar hij blijft ook bij zijn passie voor laatste woorden. De vriendenclub sleept Miles mee in een wereld vol avontuur en vooral kattenkwaad, waar Miles zich steeds meer gaat openstellen en ontwikkelen.
De telling van het boek is "before" en "after", je werkt in het begin naar een gebeurtenis toe waardoor er een doel is, maar na dit doel te hebben bereikt, gaat de snelheid er een beetje uit. Dit is jammer, maar de humor en de beschrijvingen maken veel goed.
Dit boek legt de basis voor Green's latere werk. De emoties en gevoelens van de jongeren in het boek weet Green sterk vast te leggen. Waar het plot een onderdeel van het verhaal is, zijn de ervaringen in het boek vooral door de emotionele impact erg belangrijk. Vooral de momenten waar weinig gebeurd maar veel verwerkt wordt met woorden en gesprekken, moeilijke levensvragen zijn tekenend voor dit boek. Niet op alle vragen uit het boek krijg je antwoord, zoals het echte leven dat natuurlijk ook niet altijd biedt. Maar Green weet op een kleurrijke manier eenvoudige dingen en gebeurtenissen te beschrijven, en weet met mooie woorden vooral ook emoties raak te beschrijven, zodat je als lezer ze mee gaat voelen. | 1 |
Het is erg leuk en spannend en het verhaal klopt en is leuk bedacht maar na een tijdje kon je alles al raden. Maar nog steeds een tof boek. | 1 |
Als rechercheur Jozef Laros een lezing bijwoont, over een boek waarin bizarre rituelen beschreven worden, krijgt hij een vermoeden dat dit boek een verband legt met een onopgeloste moordzaak van acht jaar geleden. Hierna volgen er steeds meer aanwijzingen, die verwijzen naar afschuwelijke gebeurtenissen die zich hebben afgespeeld in het Ronde Huis, welke in de bossen van Nunspeet heeft gestaan.
Wonende in Nunspeet, zijn mij de verhalen rond het Ronde Huis niet onbekend. Dit gaf voor mij een bepaalde verwachting aan het boek. Het onderwerp vind ik zeker uniek, al is Almar wat betreft het Ronde Huis niet de enige. Het verhaal blijft constant mysterieus en raadselachtig, al duurde het voor mij even voordat ik het echt spannend vond worden. De schrijfstijl vond ik prettig en compleet bij het verhaal passen. Wel moest ik me bij een aantal gedeeltes extra concentreren,bijvoorbeeld het gedeelte van de lezing van Lineke. Dit is ook geen boek wat je snel moet lezen, maar waar je van moet genieten.
Lineke komt op mij over als een pittige, sympathieke vrouw, die ook nog moeder is. Zal zeker in de toekomst ook de andere boeken, waarin Lineke de hoofdrol heeft, gaan lezen, ben hier nu zeker nieuwsgierig naar geworden. Daar de auteur mij volkomen onbekend was, vond ik het leuk om in dit boek de biografie van de auteur terug te vinden.
Door het lezen van Het Ronde Huis is mijn interesse voor het Ronde Huis opnieuw aangewakkerd, maar ben hierdoor ook geïnteresseerd geraakt in de andere boeken van Almar Otten.
Zaterdag 1 maart was er een boekpresentatie van Het Ronde Huis bij Boekhandel Osinga in Nunspeet, uiteraard ben ik daar heengegaan om de auteur persoonlijk te kunnen ontmoeten.
Wat erg leuk was, is dat er tevens een wandeling was georganiseerd naar de plek waar het Ronde Huis heeft gestaan. Tijdens de wandeling vertelde Almar over het ontstaan van zijn thriller en over de geschiedenis en de wetenswaardigheden over het Ronde Huis. Apart om op deze manier het verhaal te herbeleven.
Een boek wat wederom weer vragen oproept **** | 1 |
DNA van Yrsa Sigurdardóttir speelt zich af in IJsland. Twee vrouwen worden kort na elkaar op gruwelijke wijze vermoord. Jónas Huldar, pas gepromoveerd tot commissaris, wordt belast met de zaak. Omdat een kind de enige getuige was van de eerste moord wordt er beroep gedaan op Freyja, een psychologe. De onenightstand die Freyja en Huldar gehad hebben liep op niets uit en zorgt nu voor een spannende sfeer tussen beiden. En dan is er nog Karl, de radioamateur, die zonder dat hij het weet, wordt meegetrokken in de zaak en uiteindelijk zijn eigen onderzoek start.
De speciale cover en de pakkende proloog roepen al meteen een bepaalde spanning op. De lezer wordt aangezet om mee te zoeken naar wat er gebeurd is en wie daarvoor verantwoordelijk is. Ondanks meerdere foutjes in de tekst en de uitvoerige uitweidingen in het eerste deel van het boek leest het verhaal vlot. De details hebben me echter niet gestoord.
Yrsa Sigurdardóttir schreef met DNA een goede thriller met onverwachte en verrassende wendingen. Smaakt naar meer.
Door de vele foutjes krijgt het boek van mij geen 5, maar 4 sterren. | 1 |
Carl Valdemar Jussi Henry Adler-Olsen (Kopenhagen, 2 augustus 1950) is een Deense schrijver. Hij is vooral bekend geworden door twee boeken over Groucho Marx. Tot zijn bestsellers behoren Alfabethuset (1997) en Journal 64 (2010). Diverse van zijn boeken zijn in het Nederlands vertaald. In 2011 ontving hijDe Gyldne Laurbær voor zijn werk: Journal 64 (Dossier 64).
Dit boek is het vierde en het op een na laatste deel van de succesvolle serie Q.
Zoals de voorgaande 3 boeken speelt ook in dit boek de intrigerende, barmhartige maar op en top man Carl Morck de hoofdrol. Hij gaat aan de slag met een aantal vermissingen in de jaren 80. Wat begint met de verdwijning van 1 prostituee mondt uit in een hele reeks verdwijningen die op de een of andere manier met elkaar verband houden. Na bergen research komt een bepaald eiland boven water, Sprogo. Op dit eiland worden vrouwen vastgehouden welke volgens velen het niet waard zijn om in de maatschappij mee te dingen en welke al helemaal geen kinderen mogen krijgen. Zonder dat deze vrouwen het weten worden zij gestereliseerd. Zo ook Nete Hermansen. Afdeling Q gaat op verder onderzoek uit en stuitten op de politicus Curt Wad welke momenteel bezig is met een campagne voor zijn partij. Wanneer Carl Morck, maar met name Assad op eigen houtje op verkenning gaan wordt het een gevaarlijk kat en muis spel, maar de waarheid komt op tafel.
Het contrast tussen spanning, humor en drama wederom goed weggeschreven. Naast de afdeling Q ervaart Carl Morck ook nog de nodige problemen in zijn eigen leven, welke in precies voldoende mate aan bod komen.
Het verhaal van Nete Hermansen loopt lijnrecht met de voortgang van het onderzoek van Carl en zijn assistenten. Wat het makkelijk te volgen en interessant maakt.
Aan het eind van het verhaal van Nete Hermansen werd ik toch nog verrast door een onverwachtse wending, wat ik persoonlijk als erg aangenaam heb ervaren. | 1 |
In ‘Gevangen in Nepal’ vertelt Annemiek van Kessel het waargebeurde verhaal over een droomreis die een nachtmerrie wordt van zes maanden onterechte celstraf.
Nepal heeft alles waar Edward van der Ree van droomt: spiritualiteit, een slow-down levensstijl, fantastische natuur en heerlijk eten. Hij vindt in 2013 werk in de mooiste bar van Nepal en maakt er veel vrienden. Hier wil hij voor eeuwig blijven wonen!
Zijn leven neemt echter een dramatische wending wanneer zijn beste vriend, Pravash Paudel, van zijn balkon valt en op slag dood is. Edward wordt door de Nepalese politie opgepakt op verdenking van moord. In de overvolle gevangenis moet Edward zien te overleven tussen verkrachters, moordenaars, drugsdealers en pedofielen.
Zijn ouders reizen direct af naar Nepal en vechten zes maanden lang keihard voor zijn vrijlating. Vanuit Nederland worden zij bijgestaan door hun andere zoon. De familie leert Nepal kennen als een land van corruptie, omkoping en vriendjespolitiek.
Visie van de recensent
‘Gevangen in Nepal’ is het bizarre verhaal van Edward van der Ree die zijn droom achterna reist maar in een ware nachtmerrie terechtkomt.
De auteur schetst een hartverscheurend beeld van de bizarre omstandigheden waar Edward in verzeild raakt vanaf het moment dat hij op verdenking van moord, wordt gearresteerd. De mensonterende behandeling die hij noodgedwongen ondergaat in de Nepalese gevangenis doen je gruwelen. 450 gevangenen, daar waar feitelijk slechts plaats is voor 70 mensen.
“Weer zeggen we tegen elkaar dat we ons niet uit het veld laten slaan, hoewel het nog moeilijk vol te houden is omdat het einde niet in zicht is.”
Wanneer Edward zijn relatie stukloopt en hij zijn baan bij het ministerie van Economische Zaken verliest, besluit hij naar Nepal te vertrekken. Hij gaat er werken in een bar in Lakeside, het toeristische district van Pokhara. Met zijn collega Pravash raakt hij goed bevriend.
De avond voor zijn dood komt Pravash thuis met Nelly en Daniela. Op zeker moment gaat hij liggen slapen op het balkon. De volgende morgen blijkt Pravash dood op straat te liggen. Edward wordt door de politie verhoord, maar al snel komen zij tot de conclusie dat Pravash van het balkon gevallen moet zijn en het derhalve een ongeluk betreft. De volgende dag wordt Edward echter opnieuw opgepakt op verdenking van moord..
Van Kessel weet de wanhoop enerzijds en het krampachtig vasthouden aan zijn hoop en vertrouwen anderzijds prachtig te schetsen. De auteur doet dit zonder ook maar een enkele keer over de top te gaan.
“Mijn vriendschappen helpen mij de dagen door. Father, Shareef en Padek, we hebben samen lol, maar we kunnen ook onze emoties delen.”
Van Kessel heeft alle informatie die zij heeft weten te vergaren uit haar gesprekken en mailwisseling met Edward en uit de dagboeken van zijn moeder, zorgvuldig verwoord. Heel knap gedaan, zeker wanneer je bedenkt dat er heftige emoties aan te pas komen. Het onderscheid in de beschrijving van de diepe ellende waar Edward in terecht komt en het relaas over de omstandigheden die hem naar Nepal voerden, zijn prachtig weergegeven. Je kunt je bijna in zijn dromen inleven en het prachtige land en zijn inwoners haast voelen en zien.
“Vanaf het moment dat ik Pravash op het vliegveld van Pokhara ontmoette, klikte het. Waar het precies in zit kan ik moeilijk omschrijven, maar humor speelt een belangrijke rol.”
Diverse van de emotionele dagboekfragmenten van Edwards moeder zijn in het boek opgenomen en maken het geheel nog werkelijker.
‘Gevangen in Nepal’ grijpt je van het begin af aan bij de keel. Alle heftige emoties beleef je als lezer mee. Sterker nog, je deelt ze haast.
Kortom, een adembenemende en angstaanjagende werkelijkheid.
De auteur
Van Kessel runt ruim twintig jaar een HR-adviesbureau voordat ze fulltime schrijfster wordt. Zij verdiept zich in bijzondere verhalen van mensen die de moeite waard zijn om gehoord te worden. Na ‘Let niet op de rommel’ is ‘Gevangen in Nepal’ haar tweede non-fictieboek.
Uitvoering
Uitgeverij De Kring
Paperback, 256 pagina’s
ISBN10 9462970262
ISBN13 9789462970267
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), communicatiemanager, tekstschrijver, boekrecensent en blogger. http://hanneketinorcenti.nl/ | 1 |
Ik heb ontzettend genoten van dit boek! De cover sprak mij meteen heel erg aan, ik vroeg mij namelijk direct af wat die kooi en dat vogeltje met het verhaal te maken hebben. Als afgestudeerde communicatiewetenschapper was ik meteen ook enthousiast toen ik las dat het hoofdpersonage in het boek een journaliste is. Verfrissend om eens een misdaadroman te lezen vanuit het perspectief van een journaliste in plaats van een agent bijvoorbeeld. Het boek is dermate vlot geschreven dat je onmiddellijk in het verhaal gezogen wordt. De spanning zit er al meteen goed in en blijft gedurende de rest van het boek goed aanwezig. Als ik enkele puntjes van kritiek moet geven, denk ik persoonlijk dat de reactie van het dorp op de pedo Rick V. misschien iets overdreven is. Zelf kan ik mij moeilijk voorstellen dat buurtbewoners zo’n misdaad zouden minimaliseren omdat het om iemand uit de streek gaat. Zelf kom ik ook uit een heel klein dorp en zoiets zou net een enorm schandaal veroorzaken en een haat tegen de crimineel in kwestie. Los hiervan kan je wel heel goed de frustratie van Benthe voelen, je leeft gedurende het verhaal steeds heel makkelijk met haar mee. Misschien dat ik in haar plaats wel zou stoppen met mijn journalistiek onderzoek als ik bedreigd werd, maar op die manier schrijf je geen spannend verhaal natuurlijk. En dat was bij “In mijn bloed” wel het geval. Ik wou ook dolgraag weten hoe het verhaal zou aflopen en zag het einde helemaal niet aankomen. Met Milou van der Will heb ik er een nieuwe favoriete thrillerauteur bij! | 1 |
Het boek beschrijft het leven van 4 generaties in Finland.
Het verhaal speelt tussen 1895 en 1996. Heel mooi geschreven. Ik ging van de karakters houden.(zelfs van de verschrikkelijk nare schoonmoeder) . Dit was voor het eerst dat ik iets van deze schrijver las, maar het smaakt naar meer. | 1 |
Stel: je wilt een lekker gerecht maken, maar je vergeet vervolgens de kruidige ingrediënten. Wat krijg je dan? Slappe hap. Bij het lezen van Zeil van steen kwam deze simpele metafoor bij me op. De eerste hoofdstukken lees ik nog neutraal; je moet t de kans geven. Maar na een bladzijde of 50 ben ik nog steeds onverschillig. Het grijpt me niet bij de strot; het doet me niet verlangen verder te lezen; ik mis spanning, vaart en emotie. Kortom: slappe hap.
De fans van Ake Edwardson zullen dit boek zonder meer aanschaffen om de serie rondom inspecteur Erik Winter te completeren. Over smaak valt zéker te twisten. Tussen alle soap-achtige scénes ontwar ik in het begin twee verhaallijnen. Eén: Inspecteur Winter krijgt bezoek van een oude vlam, die vertelt dat haar vader is verdwenen, ergens in Schotland. De man was daar op zoek naar zíjn vader, oftewel haar opa. (Kunt u het nog volgen?) Twee: Politie-agente Aneta Djanali onderzoekt een echtelijke ruzie die uitmondt in een verdwijning.
Het verhaal vordert langzaam waardoor het geduld van de lezer danig op de proef wordt gesteld. Met de snelheid van een demente bejaarde worden de puzzelstukjes in elkaar gelegd. Ake Edwardson houdt van korte zinnen. Soms ontbreekt zelfs het werkwoord. Het zal vast poëtisch bedoeld zijn. De staccato dialogen zorgen voor aardig wat bladvulling met veel wit. Voorbeeld:
Ja?
Hm.
En?
Goed.
O?
Enzovoort. Het lijkt alsof Edwardson zijn gedachten direct letterlijk op papier heeft gezet. Wanneer hij een woord in een zin is vergeten, zet hij dat er niet alsnog tussen, maar wordt dat gewoon de volgende zin. Dus.
Mijn welgemeende excuses dat ik er niet meer van kan maken. Helaas kan de uitgever op basis van deze korte recensie ook al geen pakkende marketing-kreet citeren of het zou deze moeten zijn: verplichte aanschaf voor alle Ake Edwardson-fans. | 1 |
Moest even wennen in het begin aan de verhaallijn, maar toen ik erin zat bleef ik lezen.
Hoe bedenk je zo'n verhaal! | 1 |
Met 'Kerf' zit je in een rollercoaster met plotse loopings ... Hoofdpersonage Gabriel, werkzaam bij het beveiligingsbedrijf Python, kent een turbulent leven. Als klein jongetje heeft hij samen met zijn broer David, die hij zo'n 20 jaar uit zijn leven geband heeft, zijn ouders verloren. Later werd Gabriel wegens zijn opstandigheid, agressiviteit en psychologische problemen in een psychiatrische instelling geplaatst. Tot zijn werkgever Yuri hem onder zijn hoede neemt en hij zich op zijn werk stort. Na een ruzie verdwijnt zijn zwangere vriendin Liz ... haar onheilspellend telefoontje vlak voor haar ontvoering brengt hem in grote problemen. Beetje bij beetje komen de herinneringen uit de zwarte periode van zijn kindertijd terug ... 'Kerf' is een ware pageturner, ongeloofwaardig doch enorm meeslepend geschreven. Een boek dat je niet loslaat tot je de laatste pagina hebt omgeslagen. | 1 |
Een heel leuk boek om te lezen. Het werken met dieren en dat Lily met fotografie bezig is spreken mij sowieso heel erg aan. Eerste gedeelte van het boek speelt zich rond 2000 af als Lily 15/16 jaar is. In het 2e gedeelte van het boek is Lily 10 jaar ouder. Het enige dat mij wat tegenstond was dat Lily in het eerste gedeelte pas 15/16 jaar was. Voor mijn gevoel was het beter geweest als ze al 17 jaar was, dit in verband met de leeftijd van de man waar ze verliefd op is. Maar het is dus echt een heel leuk boek, vooral voor in de zomer (verhaal speelt zich af in Australië) | 1 |
Dit debuut van Scott Stambach geeft de lezer stof tot nadenken. In het voorwoord en de brief aan de uitgever word uitgelegd hoe dit verhaal tot stand is gekomen, het waarom om juist dit verhaal te verwoorden word duidelijk gemaakt.
In het verhaal zelf is Ivan Isaenko aan het woord, een 17 jarige verminkte jongeman die al zijn hele leven verblijft in het Mozir Ziekenhuis voor Ernstig Zieke Kinderen. Ondanks zijn lichamelijke verminkingen mankeert hij niets aan zijn verstand, al maakt hij er een sport van zijn omgeving dit wel te laten denken. Hier in het ziekenhuis heeft hij zijn eigen routine ontwikkelt, gedraagt zich al een botterik en classificeert zijn medebewoners in groepen, bloedlinken, bloedeloze en indringers. Ook maakt hij er de sport van te voorspellen hoelang iemand nog blijft leven aan de hand van de hoeveelheid voorgeschreven medicatie van betreffende personen.
Op een dag komt er een nieuwe bewoner in het ziekenhuis die zijn gestage leventje op zijn kop zet. In eerste instantie wil hij niets van deze Polina Poesjkin, een wees met leukemie, weten. Maar al snel raakt hij door haar geïntrigeerd. Hij word gesnapt terwijl hij haar dagboek leest en vanaf dat moment raken ze op aparte wijze aan elkaar verkocht.
In het achtergestelde ziekenhuis waar de omstandigheden erbarmelijk zijn probeert het duo geheimen te ontfutselen door stiekem in de vertrekkend van het personeel en de leiding rond te neuzen. Zo weet Polina te achterhalen wie nou werkelijk Ivan zijn ouders zijn, hij dacht altijd anoniem achtergelaten te zijn.
Helaas is de onwaarschijnlijke vriendschap tussen de twee een kort leven beschoren, Polina gaat hard achteruit en Ivan doet zoveel mogelijk zijn best voor haar te zorgen, vrij vlot na hun kennismaking sterft zij in zijn bijzijn. Ivan sluit zich op in zijn kamer en doet niets anders dan met zijn enige hand met 3 vingers zijn verhaal over het Mozir Ziekenhuis voor Ernstig Zieke Kinderen op te schrijven en hiermee de dood van zijn vriendin een plekje te geven.
Het onzichtbare leven van Ivan Isaenko word op de achterflap omschreven als: Hilarisch, hartverscheurend, melancholiek en hoopvol. Ik kan niets anders doen dan mij bij deze tekst aansluiten. | 1 |
De Amerikaan Paul McEuen is als auteur vrij onbekend maar als wetenschapper een begrip. Hij staat op de Cornell Universiteit aan het hoofd van diepgaande studies naar de nanostructuren van stoffen en toepassing van nano-elektronica in de chemie en de biologie. Hij stelt tevens zijn kennis ter beschikking aan de CIA, Intel en vele studiegroepen.
In zijn debuutthriller Het experiment, combineert hij deze kennis met een stukje jonge historie. Het resultaat hiervan is een verhaal dat bol staat van technologische ontwikkelingen en veel spanning. Naast deze twee ingrediënten heeft McEuen ook nog ruimte gevonden voor een romantisch tintje. Een volledig en veelzijdig verhaal van een wetenschapper, het is bijna niet te bevatten.
De proloog speelt zich net na WO-II af. Bioloog Liam Connor is gedropt op de USS North Dakota. Connor komt, na een wonderlijke confrontatie, in het bezit van een cilinder waarin een dodelijke bacterie (uzumaki) zit opgesloten.
In zijn verdere leven ontwikkelt hij zich als vooraanstaand docent en hoogleraar op de Cornell Universiteit. Tevens is hij uitvinder van de kruiper, een zelfdenkend programmeerbaar elektronisch insect. Op 86-jarige leeftijd wordt hij overrompeld door een Aziatische vrouw die op zoek is naar de cilinder met uzumaki. Cornell pleegt zelfmoord zonder zijn geheim prijs te geven en laat zijn kleindochter Maggie en haar zoon Dylan achter met geheimzinnig geschreven teksten die betrekking hebben op het gif. Samen met Jake Sterling, oud-militair en collega van Connor, ziet Maggie het als haar levenstaak de cilinder op te sporen en veilig te stellen voor criminele geesten. De Aziatische vrouw, Lanten Wong alias Orchidee, is er alles aan gelegen om in het bezit te komen van de cilinder. Bezit ervan geeft de eigenaar de macht over leven en dood! Om dit te realiseren ontbrandt er een hevige strijd die eveneens eindigt in leven en dood!
Met Het experiment loopt Paul McEuen het risico dat hij zijn tijdsbesteding aan de wetenschap zal moeten inperken. Dit debuut heeft alles in zich om uit te groeien tot een mondiaal succes. Een origineel en strak verhaal met veel spanning. Uitnodigend geschreven en tot het einde de nieuwsgierigheid opwekkend.
Het siert deze wetenschapper dat hij uitgebreid onderzoek pleegt naar voor hem minder bekende onderwerpen en zich niet beperkt tot zijn parate kennis. Hierdoor heeft hij een verhaal neergezet dat veelzijdig is, geen moment saai wordt en aantrekkelijk blijft tot de laatste pagina. De belangrijkste karakters krijgen inhoud en komen tot leven in de geest van de lezer.
Tenslotte wordt deze lezer nog rijkelijk beloond met een stevige plot als de kers op de taart! | 1 |
Jasmijn Vink ervaart de wereld anders en gedraagt zich daar ook naar. Dit valt voor het eerst op wanneer ze naar de kleuterklas gaat, waar alle kinderen een overdosis aan prikkels veroorzaken. Ze rennen, schreeuwen en spelen met fel speelgoed. Dit is voor Jasmijn zo heftig dat ze wegloopt van school, op zoek naar haar huis waar haar moeder en hond Senta zijn. Dit is slechts één van de weinige obstakels waar Jasmijn mee te maken krijgt in haar leven. Ze heeft namelijk autisme, maar daar was in de jaren tachtig en negentig weinig over bekend.
Het boek begint in 1997 tijdens een rijles. Al snel blijkt dat wat voor velen een simpele dagelijkse handeling is, voor Jasmijn vermoeiend is. Schrijfster Judith Visser (1978) haakt na deze introductie meteen aan op het thema van dit boek: het syndroom van Asperger, een vorm van autisme. Ze benadrukt hier ook dat iedereen met autisme anders is en het anders ervaart, maar dat Zondagskind haar ervaring is met het syndroom van Asperger. Dit boek is namelijk het verhaal van Judith Visser zelf, die op latere leeftijd haar diagnose kreeg en daarmee antwoorden vond op de vragen uit haar jeugd.
Na het inleidende hoofdstuk wordt Jasmijns leven chronologisch van kind tot en met jongvolwassene beschreven. Al snel blijkt Jasmijn een sterk personage doordat Visser weet waar ze het over heeft, waardoor ze niet alleen vanuit haarzelf schrijft, maar ook vanuit haar omgeving. Ze gebruikt veel herkenbare situaties, zoals de eindmusical op de basisschool en groepsvorming op het voortgezet onderwijs, zodat de lezer de kans krijgt om Jasmijns ervaring te vergelijken met de eigen ervaring. Hierdoor maakt Visser Jasmijns wereld begrijpelijk voor iedereen. Ook door haar duidelijke schrijfstijl weet ze iets ingewikkelds als autisme en psychische problemen begrijpelijk en op interessante wijze weer te geven.
Het verhaal roept begrip en medeleven op doordat de lezer al weet wat er speelt. Het zou voor Jasmijn, vanuit de lezer gezien, beter zijn als ze wist dat ze een vorm van autisme heeft. Wat Zondagskind nog emotioneler maakt is dat Jasmijn zelf doorheeft dat ze anders is. In haar hoofd stapt, zoals ze het zelf noemt 'normale Jasmijn', wel gewoon op mensen af, terwijl ze deze in de realiteit ontvlucht. Ze weet dus wel hoe ze om moet gaan met mensen, maar kan het niet. Iets wat het er niet makkelijker op maakt.
Autisme komt bij vrouwen minder vaak voor dan bij mannen en is dan ook weinig (bewust) besproken in romans. Literatuur over dit onderwerp geschreven door vrouwen met autisme is nog zeldzamer. In Nederland schreef Myrthe van der Meer al over haar psychische problemen in combinatie met Asperger en Visser heeft hier een goede aanvulling op gegeven door zich te richten op het opgroeien als meisje met autisme.
Zondagskind is een aanrader voor iedereen die een kijkje wil nemen door de ogen van iemand met autisme. Jasmijn weet zich ondanks de obstakels een steeds betere weg in het leven te vinden door zich bezig te houden met haar passies zoals honden, lezen en schrijven. Maar ondanks de weinige behoefte aan sociaal contact, speelt ook haar omgeving een rol. Doordat haar ouders Jasmijn de ruimte geven, ze steun vindt bij haar hond en een vriendin haar steunt, lukt haar steeds meer. Visser laat hiermee zien dat autisme niet zozeer een beperking is, maar in de juiste omgeving met de juiste handvatten ook een talent kan zijn. | 1 |
De Cock en de wurger op zondag is reeds het zesde boek dat ik lees van A.C. Baantjer.
Dit boek is een stuk korter dan de meeste andere boeken met De Cock. Saai is het daarentegen niet.
Dit boek is niet het beste dat ik gelezen heb van A.C. Baantjer, maar het verdient toch 5 sterren. Doordat het niet moeilijk is geschreven, leest het vlot en verlies je nooit je aandacht. | 1 |
De ondertitel van het boek luidt: ‘Hoe een bouwvakker astronoom werd’ en die combinatie is in eerste instantie moeilijk te plaatsten. Want is hier sprake van een bouwvakker met een grote interesse in sterrenkunde of hier is hier daadwerkelijk sprake van een bijzondere carrièreswitch? Voor Gary Fildes geldt dat laatste, al kun je zo’n switch natuurlijk niet maken zonder een enorme interesse voor het vakgebied. Die interesse en vooral zijn enthousiasme over het hemelgesternte heeft hij nu vastgelegd in het boek Blik op de sterren.
Gary Fildes groeit op in de jaren tachtig in het Engelse Sunderland. De toekomstperspectieven zijn somber want door de bezuinigingen die door premier Thatcher zijn ingesteld gaat er veel werk verloren in de werven van Sunderland. Gary brengt zijn puberteit door met de ‘saaie’ middelbare school waar hij niet wordt gestimuleerd. Nadeel is dat hij zijn liefde voor de sterren niet kan delen met de jongens met wie hij dan omgaat. ‘Doe normaal, joh!’, is de standaard reactie als hij over de sterren begint. Dus zowel op school, thuis, als bij zijn vrienden kan hij zijn ei niet kwijt en houdt hij de sterrenliefde lange tijd voor zichzelf.
Op latere leeftijd wanneer hij het zware beroep van metselaar uitoefent, gaat hij weer meer tijd aan zijn grootste hobby besteden, vooral als tegenhanger voor de lange zware dagen in de bouw. Hij leest tijdschriften en na veel jaren sparen veroorlooft hij zich een Meade spiegeltelescoop aan te schaffen. Niet zijn droom de Meade LX200 want die is op dat moment te duur. Deze aankoop blijkt het begin van iets moois:
Deze buurman blijkt een amateur sterrenkundige zijn en deze ontmoeting blijkt voor Gary het startsein te zijn voor zijn opmerkelijke switch van bouwvakker naar astronoom.
Wat onmiddellijk opvalt, is het ongebreidelde enthousiasme en de liefde die Fildes voelt voor de sterrenkunde. Soms komt het weleens te geromantiseerd over, maar als lezer heb je wel het gevoel dat de emoties echt zijn. Fildes geeft in het begin van het boek aan dat het ‘een kroniek van mijn leven met astronomie’ is en daar voldoet het ook helemaal aan. Hij vertelt wel wat over vroeger, gebeurtenissen uit zijn jeugd en familie, maar dat is relatief beperkt; het boek gaat vooral over zijn reis van bouwvakker naar astronoom.
Naast deze reis bevat het boek ook een sterrengids die steeds per twee maanden een aantal (in die periode goed zichtbare) sterrenbeelden beschrijft, inclusief sterrenkaarten. Net als in het autobiografische stuk wordt ook in deze hoofdstukken alles helder en duidelijk uitgelegd waardoor je gemakkelijk blijft aanhaken, al heb je zelf niet zoveel met de sterren. Bovendien heeft hij de gids vermengd met het autobiografische deel zodat je om het hoofdstuk wisselt en dit is een welkome variatie.
Naast mensen enthousiast maken voor de sterrenhemel is geloof in jezelf houden een belangrijk thema in zijn verhaal. Nu hij zelf deze opmerkelijke switch heeft gemaakt, wil hij ook mensen die op één of andere manier vast zitten de hoop geven dat er altijd keuzes zijn. 'Kijk omhoog,' geeft hij de lezers mee, zowel letterlijk als figuurlijk. | 1 |
Marie-Laure is bijna zes jaar wanneer haar ogen ineens verslechteren. Bij nader onderzoek blijkt het een onomkeerbaar iets te zijn en al snel verliest zij haar volledig zicht. Het meisje is blind. Ze woont samen met haar vader in Parijs, waar hij werkzaam is bij het Nationaal Historisch museum. In plaats van bij de pakken neer te gaan zitten is hij vastbesloten het Marie-Laure zo gemakkelijk mogelijk te maken maar er tegelijkertijd wel voor te zorgen dat ze zichzelf kan redden. Vader maakt haar wegwijs in de ziende wereld en, terwijl hij haar beschermt, laat hij haar toch zelf haar wereld ontdekken. Zijn streven is dat ze zichzelf kan redden. Ook wanneer hij er niet is.
Werner groeit met zijn zusje Jutta op in het weeshuis van Frau Elena. Het weeshuis staat in het mijnstadje Zollverein in Duitsland. Op zich hebben ze het niet slecht, Frau Elena is goed voor de kinderen en ze beschermt hen met haar leven. Werner blijkt bijzondere talenten te hebben. Hij is gefascineerd door techniek en mechanica en kan op jonge leeftijd alles al in –en uitelkaar knutselen. De voorkeur voor radio’s zorgt ervoor dat ook anderen hem weten te vinden, zo verdient hij een zakcentje. Geregeld luistert hij met Jutta stiekem naar een radio-uitzending die hem en zijn zusje troost biedt. De uitzending komt duidelijk van ver weg en werkt haast betoverend. En dan ineens is er geen signaal meer.
De oorlog breekt uit. De Duitsers vallen onder het bewind van Hitler Frankrijk binnen, Parijs gaat gebukt onder zware bombardementen. Marie-Laure en haar vader moeten vluchten. Vader krijgt vanuit het museum een bijzondere opdracht mee en ze laten Parijs achter zich. Ze hebben verder niets kunnen meenemen, behalve de kleding die ze dragen en een klein doosje, omringd door mysterie, uit het museum. Uiteindelijk komen ze in het huis van oom Etienne in Saint-Malo, gebroken en totaal uitgeput van hun reis. Ze worden warm ontvangen door Madame Manec, de huishoudster, en er lijkt een moment van rust te zijn aangebroken. Marie-Laure is een ondernemend meisje en gaat op onderzoek uit in het huis. Zo maakt ze kennis met haar excentrieke oom, zijn wonderlijke verhalen en de bijzondere nalatenschap van zijn broer.
Werner krijgt een oproep voor een opleiding bij de Hitlerjugend. Hij moet zijn zusje achterlaten en hij gaat een zware tijd tegemoet. Zijn aanleg voor techniek is ook bij de legerleiding niet onopgemerkt gebleven en zijn taak wordt al snel duidelijk. Samen met nog een aantal jongeren wordt Werner na een keiharde opleiding op pad gestuurd, levensgevaarlijke missies die de jonge jongen tot man doen veranderen. Wat hij moet doen is ongelooflijk, wat hij ziet is onmenselijk. Hij reist door oorlogsgebieden en komt uiteindelijk, na jaren, uit in Saint-Malo.
De hoofdstukken zijn ieder voorzien van een korte tekst, soms verraad die al waar stuk het over gaat, een cruciale aanwijzing, en dat is jammer. Bij andere hoofdstukken is het weer prikkelend en wil je snel doorlezen waar die omschrijving over gaat. Het heeft duidelijk twee kanten om het op die manier te doen. De kunst is om niet teveel weg te geven met het hanteren van deze stijl. De hoofdstukken zijn kort en het boek leest daardoor behoorlijk snel.
Vanaf een aantal jaren voor het uitbreken van de oorlog en die tijdens de oorlog, volgen we Werner en Marie-Laure en nog een aantal personages. Iedereen levert zijn bijdrage, ieder personage is van toegevoegde waarde en heeft zijn doel in het verhaal. Alle locaties zijn zorgvuldig gekozen en vervullen daarmee minstens een zo belangrijke rol als de hoofdpersonages, alles past naadloos in elkaar. Het verhaal is eigenlijk net zo ingenieus in elkaar gezet als een van de knutselhuisjes van de vader van Marie-Laure.
De schrijnende gebeurtenissen die zowel Werner als Marie-Laure meemaakt zijn haast niet voor te stellen. De twee jonge mensen in dit verhaal imponeren en pakken je vast. Ieder op hun eigen manier, onder totaal verschillende omstandigheden. Ze moeten zien te overleven en dat houdt in dat er keuzes gemaakt moeten worden. Keuzes die ze zelf anders nooit zouden maken, die niet eens bij hen zouden opkomen. Maar in een oorlog is alles anders, dan gelden normale regels ineens niet meer, bedenken de machthebbers andere regels die hen beter uitkomen. En iedereen dient zich daar maar naar te schikken, of anders…… Die druk, die onvoorspelbare dreiging is bijzonder goed voelbaar in dit verhaal. Eigenlijk zijn het meerdere verhaallijnen die op een miraculeuze wijze allemaal iets met elkaar te maken hebben. Heel subtiel lopen de verhalen van Oom Etienne met zijn kluizenaarsgedrag, Madame Manec die voor Etienne zorgt en erg strijdvaardig blijkt, en Duitse sergeant Von Rumpel doorheen. Vooral laatstgenoemde is nogal gebrand op het doosje dat uit het museum is meegenomen.
Doerr heeft op een indringende en ontroerende wijze deze twee jonge mensen tot leven gebracht. Hun ervaringen en emoties zijn alsof ze het zelf tegen je vertellen en je maar niet kunt stoppen met luisteren, in dit geval lezen. Je wordt het verhaal ingezogen en zelfs op momenten dat het net iets te lang gaat duren, komt het niet in je op het boek weg te leggen. Het werkt haast hypnotiserend. De schrijfstijl van Doerr is helder en niets verhullend. Hij doet geen enkele moeite om het mooier te maken dan dat het is. En dat maakt het verhaal zo echt, zo authentiek. De rode draad door het verhaal is duidelijk aanwezig, uiteindelijk komt dat aan het einde van het verhaal prachtig bijeen. Niet geheel onverwacht natuurlijk maar daarom niet minder mooi. De invulling van het verhaal is behalve indrukwekkend ook leerzaam. Het kunstroven uit die tijd, het vernietigen van boeken en radio’s, alles komt aan bod. De overheersing van de Duitsers was overweldigend, het onderlinge verraad daarom zo triest. Het verhaal gaat over vriendschap, liefde, vertrouwen en doorzettingsvermogen maar ook over onmenselijk gedrag, dwang, en een allesverwoestende oorlog. Uiteindelijk is daar altijd de vraag; ‘waar kies je voor en kun je daar mee leven?’ | 1 |
Na De dag na morgen levert Folsom opnieuw een indrukwekkend spannende thriller. De ontknoping is iets voorspelbaarder dan zijn vorige boek, maar dat houdt me niet tegen om een dikke 5 * te geven! Ik kijk al uit naar de Dag van vergelding. | 1 |
Een erg openhartig essay over het veranderende lichaam. Over gevoelens die op een open manier worden beschreven.Het leest makkelijk weg en is een fijn boekje voor als je onderweg bent. | 1 |
De kozakkentuin van Jan Brokken begint met een sterke openingszin. "De eerste keer dat ik hem zag, stond hij in een wit doodshemd voor het vuurpeloton." Een nogal ontregelend begin van een roman, waardoor de nieuwsgierigheid meteen is gewekt. De man die voor het vuurpeloton staat is niemand minder dan Fjodor Dostojevski en de ik-figuur is de jonge officier van justitie, Alexander von Wrangel. Vlak voordat de executie wordt uitgevoerd krijgt Dostojevski een pardon van tsaar Nicolaas, waardoor zijn leven wordt gespaard. Wel wordt hij echter naar Siberië verbannen om daar dwangarbeid te verrichten. Het zijn zware jaren voor Dostojevski vanwege het isolement en de eenzaamheid, maar ze worden enigszins verlicht door de vriendschap die hij met Alexander sluit. Deze is door toeval in dezelfde regio geplaatst, waardoor hij hem een tweede keer ontmoet en er een vriendschap tussen de twee mannen ontstaat, en een wederzijdse afhankelijkheid. Tussen hen ontspinnen lange discussies over onder meer het leven in Siberië, over literatuur en - niet in de laatste plaats - over de liefde.
Dostojevski vindt de tijd die hij noodgedwongen in Siberië doorbrengt een grote verzoeking en een verspilling van zijn talent. Het is hem verboden om tijdens zijn verbanning naar Siberië ook maar iets te publiceren. Over Siberië heeft hij het volgende te zeggen: "Siberië heeft geen toekomst. Al haar rivieren komen uit in de Noordelijke IJszee. Een andere uitgang naar zee bestaat er niet. Siberië zit opgesloten, is even geketend als de gevangenen die het herbergt." Alexander begint daarentegen aanvankelijk geestdriftig aan zijn avontuur in Siberië. Hij is in tegenstelling tot Dostojevski iemand die niet perse heel veel mensen om zich heen hoeft te hebben en hij ziet zijn dienstbetrekking in Siberië als een mooi begin van zijn carrière. Gaandeweg slaat echter ook bij hem de twijfel toe als hij merkt hoe langzaam justitie werkt en hoe belangrijk persoonlijke contacten kunnen zijn.
Hoewel het boek in romanvorm is geschreven is De kozakkentuin gebaseerd op ware gebeurtenissen en is het zelfs voorzien van een uitgebreid notenapparaat. Deze noten hoeven overigens niet te worden gelezen om toch ten volle te kunnen genieten van de roman. Zelf zegt Jan Brokken in zijn verantwoording aan het einde van het boek dat hij lang heeft geaarzeld om verklarende noten op te nemen, maar dat hij toch vond dat sommige feiten uitleg of aanvulling behoeven.
Het knappe van De kozakkentuin is dat het verhaal een heel persoonlijk aandoend relaas is geworden van Alexander von Wrangel. Het boek mag dan in de basis een stukje geschiedvertelling zijn, als lezer waan je je constant ergens als toehoorder op de achtergrond als hij en Dostojevski een van hun vele discussies hebben. Alexander en Dostojevski zijn niet alleen geschiedkundige personages, maar worden - doordat Jan Brokken de beide mannen zo dicht op de huid zit, hun emoties en onzekerheden zo goed weet te verwoorden en door zijn boeiende manier van vertellen - echte mensen van vlees en bloed. De vriendschap tussen beide mannen en hun lotsverwevenheid worden daardoor goed invoelbaar. De kozakkentuin is een geslaagde mix geworden van een roman en non-fictie. | 1 |
Voltooid is een boek over balans in het leven. Nee, dit is geen boek van Sonja Bakker waar het draait om de kilootjes die er af moeten in de sportschool en een gebalanceerd dieet, maar over balans tussen leven en dood. Over zelfbeschikking, euthanasie en de bij behorende ethische dillema's. Het is Mariska Overman gelukt om dit op een spannende manier te verwerken in een origineel en spannende thriller. Voltooid is het tweede deel van een thriller serie met in de hoofdrol ex-rechercheur Isabelle Dieudonne , als specialist postmortale zorg wordt ze betrokken in een moordonderzoek en volgt er een zoekt toch naar de moordenaar. Persoonlijk was ik zeer verrast over de manier van onder aandacht brengen van een maatschappelijk thema. | 1 |
Rachida Lamrabet is auteur en juriste. Haar debuutroman Vrouwland in 2007 werd bekroond met de Vlaamse Debuutprijs. In 2008 won ze met de verhalenbundel Een kind van God de BNG Nieuwe Literatuurprijs. Lamrabet schrijft ook theaterteksten en essays, en is een opvallende stem in het maatschappelijk debat in Vlaanderen.
Dit jaar verscheen haar roman Vertel het iemand. Ze geeft hierin een stem aan de jonge man met de naam Amazigh uit het Marokkaanse sultanaat van begin de 20ste eeuw, die naar de loopgraven van W.O. I in Frankrijk wordt gestuurd. Hij groeit met zijn moeder op in een klein dorp in het Berberse/Amazigh-gebied in het noorden van Marokko, een regio die onder de macht van de Arabische sultan in Fez (Fès of فاس) valt.
Tot 1912 was Marokko een onafhankelijk sultanaat, van 1912 tot 1956 wordt Marokko grotendeels een ‘Frans protectoraat’. De Berbers of Imazighen zijn een volk in het noorden van enkele Afrikaanse landen dat werd ‘gearabiseerd’. Door voor de naam Amazigh te kiezen voor haar hoofdpersonage, legt Lamrabet de focus vooral op deze geschiedenis. Op dat moment leent de sultan enorm veel geld van de Fransen om te stad te moderniseren en bv in de haven te steken, na enige tijd zou zijn land volledig onder controle van de Fransen vallen.
Daar weet ons hoofdpersonage in het begin echter helemaal niets over, en kent hij enkel zijn dorp, zijn dorpshoofd en de lokale imam. Hij is echter vaderloos en dit is voor hem onbegrijpelijk in zijn jonge leven en heel ongebruikelijk in hun gemeenschap, en hij wil te weten komen wie zijn vader is. Rond zijn 12de komt hij terecht in een zawiya, een soort klooster/leerschool voor soefistische moslims dankzij de broederschap die in zijn dorp langs komt. Daar leert hij eindelijk lezen en schrijven, en vooral de verzen van de Koran onthouden en reciteren. Hij keert een aantal jaren later terug naar zijn dorp, en wil er nog altijd weg om zijn vader te vinden, ook al weet hij niet hoe. Zeker ook omdat zijn moeder met een nieuwe man samen woont, en opnieuw zwanger is.
Zijn dorp maakt uiteindelijk ook kennis met de ontwikkelingen uit de verre wereld. De sultan wil deze regio meer gaan domineren en laat de belastingen optrekken in de dorpen. Hoewel er een kleine weerstand ontstaat, wordt het dorp toch terug in de pas gedwongen en is Amazigh één van de jonge mannen die naar Fes worden gestuurd om daar in de troepen van de Sultan opgenomen te worden. Daar zal hij uiteindelijk de ‘verteller’ van dit boek leren kennen, aangezien we dit verhaal eigenlijk lezen vanuit een ik-persoon die jarenlang heeft rondgetrokken als tekenaar en in Fez is blijven wonen, en die zijn vader zal blijken te zijn. Uiteindelijk zal Amazigh nog verder weg en zelfs helemaal tot in Frankrijk worden gestuurd om als één van de 30.000 Marokkaanse soldaten aan Franse zijde in de Eerste Wereldoorlog mee te strijden in de Vlaamse velden. De oorlogsgruwel , zowel als het racisme en de verdeel- en heerspolitiek van de Franse officieren tegenover hun koloniale troepenmachten worden dan uit de doeken gedaan.
Er kan in feite veel verteld worden over dit boek, en dat is direct ook een zwakte ervan: de opzet en de plot van dit boek zijn vrij snel gekend, zowel door de samenvatting op de achterflap als de eerste pagina’s ervan. Er zitten eigenlijk nog maar weinig verrassingen in het verhaal. Zoals hierboven al beschreven, ligt de focus op de geschiedenis van de Imazighen, en op het vinden van een identiteit. Wat er tijdens W.O. I gebeurde met het hoofdpersonage uit dit boek maakt er deel van uit, en is zeker een thema in dit boek, maar het springt er niet echt bovenuit. Lamrabet schrijft wel heel mooi en lyrisch over die geschiedenis en de landschappen, net zoals ze de tegenslagen van de jongen en de oorlogsgruwel niet uit de weg gaat.
Lamrabet is een goede observator en vertelster. Haar schrijfstijl is helder en ze laat geen enkel detail in de lucht hangen. Als lezer moet je dan ook niet veel moeite doen, en kan je gewoon het verhaal volgen en erin meegetrokken worden. Het hangt er dan ook vanaf met welke verwachting je in dit boek stapt: als je naar dit boek wordt getrokken omdat het een getuigenis uit de Eerste Wereldoorlog zou zijn, kom je in feite een beetje bedrogen uit. Niettemin is dit een mooie menselijke getuigenis van een stukje geschiedenis dat in onze streken vrij vergeten is en daarom wel heel relevant. Lamrabet maakt er in haar eigen stijl een compleet verhaal van. | 1 |
In deze klepper van 925 blz. laat Donna Tartt ons deze vreselijke ervaring van binnenuit beleven; het hele verhaal is namelijk vanuit de eerste persoon geschreven.
Theodore Decker verliest zijn moeder tijdens een verwoestende bomaanslag in het Metropolitan museum (Moma) in New York. Hij had een speciale band met haar, zeker nadat zijn vader hen enige tijd daarvoor verlaten had. Juist op die dag, 10 april, 14 jaar geleden, waren ze samen op weg naar zijn school voor een afspraak met de directeur om te praten over het kattenkwaad dat Theo en een vriend hadden uitgehaald. Ze hadden nog wat tijd over en zijn moeder stelde voor om nog snel naar het museum te gaan naar de speciale expositie van Noordelijke Meesterwerken uit de Gouden Eeuw. Zo begint hoofdstuk 1….. Theo die in Amsterdam is, droomt voor het eerst sinds jaren weer over zijn moeder en blikt terug.
Hoe gaat een puber van dertien jaar om met een dergelijk trauma waarover hij zich dus bovendien schuldig voelt, ook al zeggen anderen dat het niet zo was. Blz. 15: “Haar dood was mijn schuld”.
Als tastbare herinnering aan dat vreselijk ongeluk moet hij ook nog Het Puttertje verbergen, een 17e -eeuws Nederlands meesterwerk dat hij uit het museum heeft weten mee te nemen tijdens zijn wonderbaarlijke ontsnapping uit de puinresten. Hij volgde hiermee het advies van een oude, stervende man naast hem op die hem ook nog een zware gouden ring meegaf, bestemd voor Hobart & Blackwell. Uiteraard praat Theo hier met niemand over. Een soort kunstroof ‘avant la lettre’ die voor hem steeds meer een obsessie en een hele last wordt, maar aan de andere kant fascineert het vogeltje hem door zijn schoonheid… en begint hij kunst steeds meer te waarderen.
Nu Theo een soort wees is geworden gaan diverse goedbedoelende instanties zich met hem bemoeien. Hij verhuist noodgedwongen van zijn eerste veilige opvangadres bij een welgesteld schoolvriendje naar het onveilige buitengebied van Las Vegas waar zijn vader en diens vriendin wonen en “werken op hun manier”. Zij kijken niet naar hem om en zijn eigenlijk alleen maar geïnteresseerd in het bemachtigen van zijn erfenis. Theo is alleen, voelt zich eenzaam, hij is de depressie nabij.
En dan gaat het snel bergafwaarts met Theo. Het is niet verwonderlijk dat Theo zijn heil bij klasgenoot Boris zoekt die in een soortgelijke situatie verkeert en met hem met drugs gaat experimenteren en andere foute keuzes maakt. Toch een vriendschap voor het leven, zoals later blijkt. Maar hoe! Pfff. Heftig.
De kunst speelt vanaf het begin, vanaf het eerste onheil een grote rol in dit boek en is eigenlijk zelfs letterlijk en figuurlijk de leidraad, de rode draad voor alle belevenissen van Theo. Het Puttertje “vergezelt” hem overal, hij sleept het schilderijtje overal naar toe, tenminste dat denkt hij.... Het boek zit vol met bespiegelingen over de rol van de (schilder)kunst en het effect op de mens, de maatschappij. Mooi.
Het is niet eenvoudig om in een korte recensie aan te geven hoeveel lagen deze roman heeft. Ik noem toch een paar voorbeelden. Ook al vond ik enkele wijze lessen wel heel gedetailleerd en langdradig en echt te diepgaand.
We leren antieke meubels namaken/vervalsen en komen veel te weten over de drijfveren van de mens om “antiek” te verzamelen. Een levendige frauduleuze handel is dan eigenlijk een logisch gevolg. We leren hoe we verslaafd kunnen raken aan pijnstillers, slaapmiddelen, drugs en drank, maar dat wisten we al. Tartt trakteert de lezer op liederlijke beschrijvingen “onder invloed van”.
We lezen en leren veel over de liefde, vriendschap, de zin van het leven en de dood. De dood is soms zo levensecht aanwezig dat hij overkomt als een angstaanjagend wezen dat op de loer ligt en je zo kan neer maaien…
We volgen Theo dus een tiental jaren, we kennen zijn angsten, zijn twijfels, zijn diepste gedachten, zijn eenzaamheid, zijn wanhoop en er ontstaat eigenlijk een band met hem. We volgen hem van New York, naar Las Vegas, dan via Antwerpen naar Nederland, Amsterdam. Hij leidt een vreselijk ongezond leven en is met twijfelachtige zaken bezig. De sfeer is vaak heel pessimistisch en zwart. Gelukkig zijn er enkele reddingsboeien in de personen van Hobie, Pippa en Boris. Maar vooral Boris heeft vanaf het begin wel een verderfelijke invloed. Pippa en Hobie zijn personen om van te houden….
Donna Tartt heeft met Het Puttertje een echte page-turner geschreven. Ze laat de lezer alle emoties tot in de finesses meevoelen en meemaken, zoals ik al in mijn eerste zin schreef. Je hebt soms zelfs het idee dat je naar een film kijkt, vooral bij aangrijpende, gewelddadige scenes. En nog een pluspunt, een verdienste van de schrijfster, is dat zij op geen enkel moment haar oordeel geeft over goede en/of foute keuzes van haar personages.
Het mooie vogeltje, het Puttertje, op het schilderij geketend afgebeeld met een minuscuul klein kettinkje om het pootje is duidelijk een metafoor voor Theo en zijn leven tot dan toe. Hij zou ook zo graag vrij zijn gebleven…en hij blijft steeds gevangen. En nog een opmerkelijke parallel is dat de kunstschilder, Carel Fabritius (1622-1654), een vroegtijdige dood heeft gevonden door een explosie in het Delftse Kruithuis waarbij bijna al zijn werk verloren is gegaan. Donna Tartt heeft haar werk uitmuntend onderbouwd.
Op blz. 37 vertelt juist de moeder van Theo over dit bijzondere schilderijtje: “Het was een klein werk, het kleinste van de expositie en het simpelste: een gele vink tegen een effen, vale achtergrond, vastgebonden aan een stok met een ketting om zijn pootje. (…) De ramp van Delft. Waarbij Fabritius omkwam…. zei mijn moeder. Weinige tijd daarna, toen Theo’s moeder nog even naar een andere zaal liep om De anatomische les nog eens te gaan bewonderen, volgde een oorverdovende klap die de zaal deed schudden. Een zwarte flits, puin en een brullende, hete wind die Theo de zaal door slingerde. (blz. 42).
Al met al een heftig boek dat zijn sporen achterlaat ….In de huidige tijd zeker een aanrader. Een compliment voor de drie vertalers: Sjaak de Jong, Paul van der Lecq en Arjaan van Nimwegen.
VIER STERREN. | 1 |
Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: wat een geweldig boek. Dit boek staat echt in mijn top 10 mooiste boeken tot nu toe. Ik heb zo genoten van dit boek, echt niet te geloven. De manier waarop Moyes deze twee mensen tot leven heeft gebracht is zo prachtig, zo geweldig! Dat zij in elkaars leven zijn gekomen is een van de mooiste dingen die mij heeft overkomen. En geloof me als ik zeg dat jij dit ook voelt als je dit boek gaat lezen. Je hebt het gevoel dat je Lou en Will zelf ook kent en dat je Will wil helpen, alleen dat je net zo machteloos staat als Lou.
Ik vind het een enorm pluspunt dat sommige hoofdstukken vanuit een ander perspectief zijn geschreven. Dit voegt zoveel toe. Je merkt zo dat het nog iets anders is dan dat Louisa er tegenaan kijkt. Het is allemaal net iets dieper, iets intenser. Je voelt de woede, de onmacht van Louisa als ze iets niet voor elkaar krijgt. Maar door de andere perspectieven snap je ook hoe het voor de ander is.
Ik ben verliefd geworden op Will. Ja, natuurlijk is het een sarcastische eikel. Geloof me. Maar hij heeft mijn hart gestolen, al sinds de dag dat Louisa hem ontmoet. Ik heb veel gelachen en veel gehuild. Dit boek brengt allemaal verschillende emoties naar boven bij je. Ik heb het boek in één ruk achter elkaar gelezen, omdat ik het niet weg kon leggen (en omdat ik uren in de auto zat van Frankrijk naar huis) en je wordt in een soort emotionele achtbaan gegooid die je helemaal confused achterlaat.
Ik moet nog wel even één ding aanmerken op de bol.com: er staat ‘Hét feelgoodboek van het jaar!’. Nou nee. Geen feelgood. Dus maak je niet helemaal blij met het feit dat dit boek je zal opvrolijken. Tuurlijk heb ik veel gelachen om de manier waarop Will en Lou op ten duur met elkaar om kunnen gaan, maar toen ik het boek sloot, kon ik eigenlijk alleen maar huilen.
[Oorspronkelijk geplaatst op coffeendcookie.wordpress.com] | 1 |
Op een private school in Edinburgh vallen onder de studenten twee doden en één zwaargewonde te betreuren bij een raid door een ex-SASer die daarna zelfmoord pleegt. Bobby Hogan krijgt het onderzoek in handen en doet beroep op Rebus - wegens zijn SAS-verleden - om de zaak op te lossen.
Onderwereldfiguur Marty Fairstone komt om bij een brand in zijn woning. Inspecteur Rebus werd diezelfde avond in het gezelschap van het slachtoffer opgemerkt en loopt de volgende dag rond met zwaar verbrande handen. Reden voor de zoveelste schorsing...
Zoals steeds biedt Ian Rankin zijn lezers wat ze ondertussen van hem kunnen verwachten: Rebus sarcasme, spitse cynische dialogen, verschillende verhaallijnen die zoals steeds niet zo losstaand zijn als op het eerste zicht lijkt en waarbij Rebus en Siobahns privé-betrokkenheid nooit veraf is. In niets moet Een kwestie van bloed onderdoen voor Rankins andere Rebus-boeken.
En daar zit misschien wel het probleem. Vergelijk Een kwestie van bloed met zijn voorganger Gedenk de doden en je kan niet anders dan enkele storende gelijkenissen vaststellen: Gerald Cafferty wordt tijdelijk ingeruild voor Peacock Johnson, een al net zo kleurrijke gangster. Parlementslid Jack Bell vervult hier de rol van overijverige politicus met niet al te schone handen. Een rol die een doorslagje lijkt van die van raadslid Gareth Tench uit Gedenk de doden.
Dat dit nu zo opvalt heeft ook veel de maken met de volgorde van uitgeven: Gedenk de doden is in wezen namelijk niet de voorganger van Een kwestie van bloed, maar wel net andersom met De rechtelozen daar nog eens tussenin. Het waarom van deze gewijzigde volgorde is een raadsel. Maar een bijkomend gevolg is wel dat de normale evolutie van de personages volledig in het honderd loopt. Over Een kwestie van bloed zou je kunnen beweren dat Siobahn hoe langer hoe meer op Rebus begint te lijken, dat de twee hoe langer hoe meer twee handen op één buik zijn, dat Rebus naarmate hij ouder wordt iets meer menselijke trekjes en emoties vertoont (de Siobahn-kus), maar helaas zijn de twee voorgangers nu net de twee opvolgers. Verwarrend, niet? Of zijn alle Rebussen inderdaad onderling inwisselbaar?
Hopelijk maakt uitgeverij Luitingh het niet zo gek door de laatste Rebus Exit music, nummer 18 in de rij, uit te geven voordat de drie achterblijvers (Dead souls, Set in darkness, The falls) in vertaling zijn verschenen -respectievelijk nummers 11,12 en 13 in de oorspronkelijke volgorde van verschijnen.
Een kwestie van bloed bevat alle elementen die de grote schare Rankin-fans tevreden kan stellen, ondergetekende incluis. Toch moet je durven toegeven dat Ian Rankin zichzelf af en toe al te letterlijk herhaalt en dan verdien je ondanks alle ontegenzeggelijke kwaliteiten geen vijfde ster... | 1 |
Jelke Bos, een labrador aan het eind van zijn leven, krijgt bij het zwemmen in de vaart een hartaanval. Zijn baas redt hem van de verdrinking. Maar Jelke heeft zijn bijna-overlijden als een zachte dood ervaren. Waarom moest zijn baas hem zo nodig redden? Had hij Jelke niet beter kunnen laten sterven?
De hond besluit om zijn levensverhaal op te schrijven. Nuchter verwoordt hij zijn inzichten. ‘De dood en het leven zijn gewone, tastbare, altijd en alom aanwezige werkelijkheid. Waarom moet een gesprek daarover zo vaak worden gevoerd met ouwewijvige zoetsappigheid, met de dubbele tong van dronkenmansgebazel en met de heilige glimlach van religieuze vervoering? Denken jullie dat ik overdrijf? Ik ben al zo lang onder de mensen dat ik genoeg heb opgestoken.’
Jelke omarmt het leven in al zijn volheid en geeft humoristisch commentaar op het gedoe van zijn baas (die hij consequent sukkel noemt) en de mensen in het algemeen. ‘Aan het eind van de zomer is mijn verjaardag en die wil ik nog graag beleven’, zo eindigt de tekst. ‘Ik wil twaalf jaar worden, nergens om, maar dat wil ik nu eenmaal. En dan wens ik waardig te sterven. Waarvan akte. Sukkel zal deze tekst wel vinden als hij weer eens opruiming houdt in zijn rotzooi. Ik schenk hem het auteursrecht, dan kan hij ook nog eens een zakcentje aan me verdienen. En dan moet hij er als tegenprestatie een mooi boekje van maken. Dat kan hij wel, achter de computer is hij een hele piet.’ Met deze afsluiting zegt Jelke niets te veel. Leven en dood volgens Jelke Bos is een kostelijke en waardevolle levensoverdenking, een literair juweeltje van existentiëel levensgevoel, ironisch en verlichtend, in het korte bestek van tachtig pagina’s.
De Friese schrijver Trinus Riemersma (1938-2013) gaf Jelke Bos’ autobiografie voor het eerst uit in 2001. De tweede druk verscheen na Riemersma’s dood, tegelijk met een vertaling in het Nederlands door Harmen Wind en Jantsje Post. | 1 |
Omdat ik had gelezen dat Insomnia van Jillian het tweede boek was met inspecteur Bobby Dees ben ik eerst Doodsangst gaan lezen. Daar heb ik geen spijt van. Het gebeurt niet zo vaak dat ik een boek lees waar ik zo snel in zit en dat ik zo snel uitgelezen heb als dit boek. Het is spannend vanaf de eerste pagina tot de laatste, zeker een aanrader voor thriller liefhebbers. | 1 |
Dan Brown neemt ons deze keer mee op reis naar Italië waar Robert Langdon tot zijn schrik ontwaakt in een ziekenhuis in Florence met een wond aan zijn hoofd waarvan hij geen idee heeft hoe hij daar aan komt. Hij is een heel stuk van zijn geheugen kwijt en heeft daardoor ook geen flauw benul van hoe hij in Florence terecht is gekomen. Hij kan zich dan ook niets herinneren van een reis vanuit de VS.
Veel tijd om bij te komen krijgt hij niet want al snel blijkt dat iemand het op hem gemunt heeft. Wanneer een dame opduikt die duidelijk van plan is hem te doden helpt zijn behandeld arts hem om te vluchten. Robert wil heel graag weten waarom men hem om wil brengen en vooral ook wat hij kwijt is uit zijn geheugen en een geweldige puzzeltocht langs bijzondere historische plekken volgt.
Het was weer ouderwets genieten van dit boek. Vele historische feiten en plekken passeren de revue zoals het "hoort" in een Dan Brown. Het viel me wel op dat er deze keer veel minder bloed vloeit, maar dat doet gelukkig aan de spanning en het leesplezier niets af. Voor wie de voorgaande boeken van Dan Brown ook gelezen heeft, is het plot wel enigszins voorspelbaar, want een bepaalde twist, die ik verder niet zal noemen om het plezier niet te bederven, komt eigenlijk altijd wel in zijn boeken voor. Ik zeg dit wel met de nadruk op enigszins want er was toch ook nog een heel deel dat mij zeker nog verrast heeft. Wat mij betreft weer een dikke 4 sterren. | 1 |
Het boek waarover iedereen wel eens wat gehoord heeft of de film gekeken heeft. Ik heb de film nog niet gezien, ik lees eerst het boek en niet andersom. Dat verderft voor mij het boek.
Louisa Clark zoekt een nieuwe baan. Ze vind er een waarbij ze Will Traynor moet verzorgen nadat deze door een ongeval in een rolstoel is beland. Will leeft zeer teruggetrokken en wil nog niet accepteren wat hem is overkomen. Zijn leven is totaal verandert en zeer beperkt geworden. Louisa probeert met haar eigen manier hem een zo leuk mogelijke dag te geven, elke dag op nieuw, wat natuurlijk niet makkelijk is.
Het verhaal is zeer emotioneel. Je moet niet proberen je in te denken wat Will allemaal meemaakt, daar wordt je gewoon misselijk van. Maar het lukt beide om verder te gaan. Een zeer mooi romantisch emotioneel verhaal. | 1 |
Troost gaat over single moeder Sophie. Sophie heeft toen ze 17 was een dochtertje gekregen, Yasmina. Met de vader heeft ze geen contact, die weet zelfs niet eens van het bestaan van zijn dochter af.
Sophie hoopt dat het nog lang duurt voor Yasmina vragen gaat stellen over haar vader, maar helaas, daar komen de vragen al.
Sophie is de vader van Yasmina al lang uit het oog verloren, maar spoort hem weer op. Destijds was Sophie hartstikke gek op hem, maar hij nam het niet zo nauw met meisjes. Zou het nog net zo'n gladde boy zijn als 8 jaar geleden?
Ondertussen verschijnt de broer van collega Laura ten tonele. Die is zogezegd goed opgedroogd. Een echte Australische surfdude. Hij lijkt Sophie wel te zien zitten.
In alle drie de Barista! delen staan de baristi in tweestrijd. Twee leuke mannen om uit te kiezen. Wie gaat het worden? Dat blijft in dit deel tot de laatste bladzijden de vraag. Een vraag die ervoor zorgt dat je blijft lezen.
Ik ben door het boek heen gevlógen!
De boeken sluiten qua tijd mooi op elkaar aan. Ik vind het leuk dat er in het verhaal geen grote breuk in de tijd zit. Het is dus niet zo dat Laura uit Koffie verkeerd al een stel kinderen heeft in dit deel.
In Troost wordt regelmatig teruggeblikt naar gebeurtenissen uit de andere delen. Dat maakt dat je het verhaal ook goed zou begrijpen als je de andere delen niet gelezen hebt. Maar, als je toch op zoek bent naar leuke boeken, kan je net zo goed in deel 1 beginnen. Dan heb je er daarna nog twee delen in het vooruitzicht :-). In omgekeerde volgorde zijn ze een stuk minder verrassend.
Kijk voor meer op mijn blog. | 1 |
Op donderdag 21 augustus wordt het levenloze lichaam van Jordi de Wit gevonden in het riet van een vijver in het natuurgebied tussen Hilversum en Bussum. Ongeveer anderhalve kilometer van de speelplaats waar Jordi voor het laatst werd gezien. Onderzoek wijst al snel uit dat Jordi niet uit zichzelf in het water is beland. Kort na de moord worden drie puberjongens opgepakt.
Wanneer het drietal, na een gevangenisstraf van zeven jaar, vrijkomt besluit ghostwriter Stella uit fascinatie voor de zaak en de dubieuze schuldtoekenning een boek te schrijven over de meest charismatische, hoogopgeleide van het stel, Ingmar. Voor hem en zijn reputatiegerichte familie is het de kans om zijn onschuld te bewijzen en zijn imago te verbeteren. Gedurende de gesprekken die Stella met Ingmar voert als research voor haar boek, geraken de twee dichter bij elkaar. De waarheid lijkt echter verder weg dan ooit. Komt de waarheid aan het licht? Je leest het in ‘Over het spoor’.
“De koe en de kei, de zee en de wolken hebben een bestaan, of in ieder geval een plaats in de wereld, maar er is geen sprake van een narratief. Ze bestaan of ze leven en dan verdwijnen ze of ze gaan dood. Daartussenin is er weliswaar, soms met enige moeite, een begin, een midden en een eind aan te geven, maar dat wil nog niet zeggen dat er een dramatisch verloop is. Er is geen verhaal.”
Keuris combineert op interessante wijze diverse schrijfstijlen. Het ene moment is dat haast koel en zakelijk om kort daarna de switch te maken naar indringend en emotioneel. Een opbouw die je zelden tegenkomt, maar verrassend en verfrissend is.
“Het onheilspellende gevoel dat mijn gemoed sinds vrijdagochtend in zijn greep houdt, is nog altijd niet weggetrokken. Niet dat ik zoveel waarde hecht aan gevoelens en intuïtie –ik denk niet dat er iets bestaat als het lot of voorbestemming.”
Wanneer de auteur, middels de vele geloofwaardige dialogen, met haar personages iets meer de diepte ingaat, blijkt plotseling dat de rolverdeling, die in eerste instantie zo voor de hand leek te liggen, toch niet zo vanzelfsprekend is. Zo is Ingmar minder zelfverzekerd en arrogant dan hij doet voorkomen en ga je je afvragen of Julien wel alleen die blowende, depressieve , psychotische jongen is die hij lijkt te zijn.
Voor zover de karakteriseringen van de daders. Daarnaast komt ook het personage Stella prima uit de verf. Ze heeft een verre van gemakkelijk en toegankelijk karakter, maar juist dat maakt haar écht.
“Wat me altijd heeft gefascineerd aan onopgeloste moordzaken, of opgeloste moordzaken waarbij getwijfeld wordt aan de schuld van de veroordeelde, is dat iemand het weet. Iemand heeft het antwoord op de vraag wat er met Natalee Holloway is gebeurd, waar Madeleine McCann is gebleven.”
De schrijfstijl van Keuris is vlot en gemakkelijk, maar daar loert wel een gevaar. Wanneer je niet bij het verhaal blijft, dan mis je diverse belangwekkende en interessante details die leiden naar een goed uitgewerkt plot.
Over de auteur
Keuris (1978) studeerde in 2005 af aan de opleiding Writing for Performance van de HKU. Tijdens haar studie werkte ze als eindredacteur voor de soap Onderweg naar Morgen en als dialoogschrijver. Bovendien schreef ze diverse toneelstukken en televisieseries. Momenteel is ze eindredacteur van SpangaS en geeft ze les aan de Schrijversacademie. Met haar toneelstuk Addergebroed won ze in 2005 de Hollandse Nieuwe Toneelschrijfprijs.
‘Over het spoor’ is haar debuut.
Uitvoering
Uitgever Prometheus
ISBN 9789044629330
Paperback, 256 pagina’s
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/ | 1 |
Volgens iedereen heeft oorlogsveteraan Niels Oxen de overtocht naar Zweden niet overleefd, maar wonderbaarlijk is hij aangespoeld op een eiland en gevonden door Tessa (dokter Theresa Lövgrin) die hem bij haar thuis laat herstellen van zijn verwondingen.
Niels is tevreden met het rustige teruggetrokken leven dat hij op Klöverön in de Zweedse archipel leidt. Oxen heeft net als in “De schaduwmannen” (het vorige deel) ook in dit verhaal de naam Dragos aangenomen. Tessa voelt aan dat hij wat verbergt, maar stelt geen vragen.
Dan ontdekken de leiders van het geheime netwerk Danehof dat hij nog steeds in leven is en een actie wordt gestart om hem alsnog te vermoorden.
De groepering Danehof is echter niet de enige die jacht op hem maken, want de politie wil hem arresteren in verband met een moord die hij gepleegd zou hebben.
Oxen vraagt aan Tessa of haar aanbod van de houtzagerij in Haparanda nog geldig is om daar zo anoniem mogelijk verder te gaan met zijn leven. Hij beseft dat dit niet de juiste weg voor hem is, want anders zal hij voor altijd blijven vluchten, en daarom besluit hij de confrontatie aan te gaan.
In z’n eentje kan hij dat niet en hij doet een beroep op zijn vroegere baas Axel Mossmann en Margrethe Franck.
In de vorige twee delen “De hondenmoorden” en “De schaduwmannen” was ik in de ban geraakt van het verhaal en de adembenemende schrijfstijl. In “Bevroren vlammen” weet Jens Henrik Jensen er nog een schepje bovenop te doen.
Het gevecht tegen de leden van de Danehof-groep zorgt weer voor een oplopende spanning tot en met een adembenemende climax met een onverwachte wending, die het verhaal naar een nog hoger niveau tilt.
Aan de hand van regelmatig terugkomende terugblikken wordt steeds duidelijker waar het verhaal naar toe gaat in een gevecht waarbij de smerige politiek van hooggeplaatste personen een grote en belangrijke rol speelt.
De personages worden in dit deel nog verder uitgediept, waardoor ik meteen weer met hen meeleefde. Emoties worden krachtig weergegeven en dat maakt ze nog sterker dan ze al waren.
“Bevroren vlammen” is een ijzersterk slotstuk van een trilogie waarvan de verhaallijnen vloeiend in elkaar overlopen vol actie, spanning, en bedrog. | 1 |
Gewoon het mooiste verhaal dat ik tot nu toe gelezen heb.
De geschiedenis van de verketterde Katharen heeft nog niets aan kracht ingebonden en is actueler dan ooit.
De verhaallijn met 2 door elkaar lopende tijdlijnen verrast me door de herkenbare verbinding tussen nu en het verleden. Ik kan me moeiteloos in de hoofdpersonage verplaatsen.
Het verhaal speelt zich af in en rond Carcassonne, werkelijk een van de mooiste (gerestaureerde) middeleeuwse stadjes in Europa.
Met de foto's en plattegrond bij de hand is het een belevenis om het verhaal nog eens te reconstrueren na het lezen.
Boek laat me ook na het lezen niet meer los ;) | 1 |
Ik heb genoten van Caleidoscoop. Een spannend en vooral geloofwaardig verhaal, dat vond ik vooral erg prettig, vaak erger ik me aan hoofdrolspelers omdat ze van die stomme beslissingen nemen. Dat was hier absoluut niet het geval en dat maakt het lezen heel erg prettig.
1 opmerking, ik heb voor dit boek gekozen omdat de reacties heel erg positief zijn, als ik die niet gelezen zou hebben zou ik nooit voor dit boek gekozen hebben omdat de omslag en vooral de titel mij helemaal niet aanspreken. Ik snap deze titel ook eigenlijk niet.
Maargoed ik ben erg blij met sites als deze daardoor heb ik dit boek wel gekozen, 5 duimpjes en een plek in mijn top 10! | 1 |
Een geweldige thriller vanaf de eerste bladzijde. Dit is weer eens een boek die je met moeite weglegt want het boek is te dik om in één dag uit te lezen.
Super spannend en een genot om te lezen.
Ik vond hem fantastisch en kan hem iedereen aanraden ! | 1 |
Een leven na jou
Wat een heerlijk vervolg van 'Voor jou' wat je eigenlijk doet verlangen naar een derde deel. Het boek is wederom heerlijk weg te lezen in een makkelijke schrijfstijl. Ondanks dat ik bij haar andere boeken meestal even nodig had om goed in het verhaal te komen had ik dat bij dit boek niet en zat ik er eigenlijk gelijk goed in. Jojo weet met haar schrijfstijl en omschrijvingen je echt in het verhaal te trekken waardoor je het boek maar moeilijk weg kan leggen. Tevens heeft ze de verschillende fases van rouw mooi omschreven, ook dat het bij iedereen anders loopt en er eigenlijk ook geen tijd aan gebonden is. Naarmate het verhaal vordert zie je Louisa groeien en eigenlijk weer een fase verder gaan zowel in het leven als in haar rouwproces. Het verhaal is ondanks het toch wel beladen onderwerp luchtig en met de nodige humor geschreven, dit zorgt ervoor dat ondanks het onderwerp en het verdriet die de personen meemaken het jezelf niet verdrietig maakt. Al met al heeft Jojo hier wederom een heerlijk feelgood roman geschreven met de nodige drama's en verrassende twisten, dat het je aandacht tot aan het eind weet vast te houden. Een heerlijk boek om te weten hoe het iedereen nu verder is vergaan na de dood van Will. Voor de mensen die 'Voor jou' hebben gelezen zeker een aanrader om het boek te gaan lezen. | 1 |
Terugkeer ongewenst van Charles Lewinsky.
De eerste kennismaking met de schrijver Charles Lewinsky smaakt naar meer. Terugkeer ongewenst is een prachtig, indrukwekkend boek dat het verhaal vertelt van Kurt Gerron. Lewinsky neemt je mee in dit deels waargebeurde, deels verzonnen levensverhaal. Het verhaal dat van het verleden naar het heden en terug gaat, wordt verteld vanuit Kurt (ik) zelf.
Het boek opent met een groot dilemma voor Kurt, waarvoor kampcommandant Rahn hem plaatst. Rahn wil namelijk dat Kurt een propagandafilm maakt over het leven in Theresienstadt. Als Kurt hier niet aan meewerkt, krijgt hij samen met zijn vrouw Olga een enkele reis Auschwitz. Kurt heeft een paar dagen bedenktijd gekregen. Het boek beschrijft tijdens de bedenktijd het leven van Kurt.
Als lezer maak je o.a. kennis met het verleden van Kurt, zijn opa, zijn dienstplicht en zijn opkomst als artiest.
Kurt Gerron is een Joodse jongen geboren in Berlijn, die het Duitse leger in de Eerste Wereldoorlog in het Belgische Ieper dient. Tijdens de oorlog raakt Kurt gewond en kan hij het leger niet meer dienen.
Kurt gaat medicijnen studeren. Dat dit niet helemaal zijn ding is, blijkt uit het feit dat hij na de oorlog stopt met zijn studie en besluit om acteur te worden.
Via omzwervingen komt Kurt in 1935 terecht in Amsterdam waar hij optreedt in theater en cabaret en directeur van de Hollandse schouwburg wordt. Na enkele jaren in Amsterdam gewoond te hebben komt Kurt in 1943 in Westerbork terecht. Daarna volgt deportatie naar Theresienstadt waar Kurt geconfronteerd wordt met het dilemma.
Het verhaal, doorspekt met prachtige citaten, is in een mooie, ontroerende stijl met humor en zelfspot beschreven.
Enkele citaten:
- “De dingen waarover je zwijgt, schreeuwen het hardst.”
- “Zolang hij de wereld niet kent, kan ieder mens gelukkig zijn.”
Kortom, een schitterend boek van Charles Lewinsky die zeker een prominente plaats in je boekenkast verdient. | 1 |
Wanneer je aan dit verhaal begint weet je drie dingen over Amber Reynolds: ze ligt in coma, haar man houdt niet meer van haar en soms liegt ze.
Amber kan zich niet meer herinneren hoe ze in coma is geraakt, maar wel weet ze dat het geen ongeluk was. Ze heeft het locked-in-syndroom: ze hoort alles, maar kan niet praten en bewegen. In de tijd dat ze in coma ligt probeert ze de situatie te reconstrueren en weet ze zeker dat haar ex nog geobsedeerd is door haar, dat haar zus een geheim heeft en dat er iemand is die liegt over de situatie.
Eenmaal begonnen in dit boek voel je spanning en weet je dat er iets aan zit te komen. Flashbacks in de vorm van dagboekfragmenten vertellen je meer over situaties in het verleden en verhaallijnen over eerder die week en het nu vertellen over het ongeluk. De dagboekfragmenten zijn geschreven door een 10-jarig meisje en waar kinderen vaak heel onschuldige dingen opschrijven, is dat deze keer niet het geval. Het had iets onheilspellends, iets waardoor je moet weten wat er in het verleden en de jaren daarna is voorgevallen.
Amber duikt haar geheugen in en beetje bij beetje komt er iets boven waardoor je als lezer mee wordt genomen in de gebeurtenissen.
Iets wat ik al vrij snel merkte bij mezelf is dat ik Amber van begin af aan al niet helemaal vertrouwde en dat blijkt: iedereen heeft zijn eigen waarheid. Hoe snel heeft een lezer dit door en wat is de waarheid van de lezer? Beetje bij beetje krijg je een puzzelstukje om de puzzel compleet te krijgen, maar wanneer ik deze eenmaal had bleek een stukje totaal niet te passen zoals ik dat had bedacht. Feeney weet je zeer snel weer op een ander pad te brengen waardoor de plottwisten goed naar voren kwamen.
De personages zijn goed uitgewerkt en je merkt dat er psychisch bij meerdere mensen iets niet helemaal klopt. Interessant hoe deze personages met elkaar te maken hebben.
Naarmate het einde komt, vallen er steeds meer puzzelstukjes op hun plek. Na het dichtslaan van het boek, vraag ik mij alleen nog af wat nu werkelijk de waarheid is.. En dat is nu precies wat ik zo sterk vind aan dit boek: een thriller waarin puzzels worden opgelost met plottwisten, maar er uiteindelijk toch nog wat blijft liggen. Meesterlijk hoe een lezer op het verkeerde been gezet kan worden. | 1 |
Ann Shen, die eerder Bad girls throughout history schreef, gaat op hetzelfde elan verder met Legendary ladies. Deze keer geen 100 historische vrouwen, maar 50 sterke godinnen. Een mooie illustratie vergezelt elke godin.
Shen geeft de basisinformatie over elke godin. In welk domein ze actief is, waarmee ze je kan helpen en de belangrijkste mythes. Die laatste hadden gerust wat uitgebreider besproken mogen worden. Met soms slechts een half blad per godin, lijkt het alsof het boek een index is. De indeling ervan gebeurt op basis van verschillende domeinen: protection, love, creativity, power en reinvention. Die opzet leuk gedaan en geeft nog meer inzicht in de gelijkenissen tussen verschillende culturen. Zo zie je vaak dezelfde trekken terugkeren bij godinnen uit verschillende mythologieën die actief zijn binnen eenzelfde domein. Vaak worden ook kruisverwijzingen tussen de verschillende godinnen gelegd. Wanneer verschillende godinnen bijvoorbeeld vaak samen afgebeeld worden, wordt dat ook vermeld. Zo vormen hindoegodinnen Parvati, Lakshmi en Saraswati, die alle drie in een ander domein binnen het boek voorkomen, een heilige drieëenheid. Dit en de indeling naar domein creëert een samenhang die van het boek een boek maakt en niet zomaar een verzameling.
De auteur zorgt er ook voor dat alle werelddelen aan bod komen, ook de meer onbekende religies als de Yorubareligie krijgen aandacht. Het boek maakt nieuwsgierig en zet aan om zelf meer onderzoek te verrichten. Shen geeft ook telkens aan waar een godin je mee kan helpen en wat je eventueel moet doen om de hulp van die godin in te roepen. Zelfs als je dat niet van plan bent is het toch nog altijd een leuk feitje dat je Gaia kan aanroepen door op je blote voeten in het gras te lopen en Tyche voor een mooi excuus zorgt om cakejes te bakken.
De waterverfillustraties zijn heel kleurrijk en mooi. Elke illustratie complementeert de tekst die ernaast staat, met details als de juiste dieren, bloemen, wapens of sieraden waarmee de godinnen afgebeeld worden. Shen kan haar gekozen legendary ladies perfect vastleggen op papier.
Legendary ladies is een inspirerend boek dat op de kar springt van het feminisme dat zo alomtegenwoordig is. Zoals de schrijfster zelf aangeeft in haar introductie:
‘While their stories and dominions vary, the godesses here have one great common thread: they have all found their own power. And through their stories, and perhaps a little bit of faith and magic, they will empower you.’ | 1 |
Het hoofdpersonage is voor één keer eens geen held maar eerder een loser, hij heeft een heleboel problemen en angsten maar toch komt hij geloofwaardig over. In het begin van het boek vraag je je af waarom we zoveel informatie krijgen over het verleden van dit personage, maar naarmate het boek vordert begijp je dat deze info essentieel is. Wat daarna komt is een spannend en verrassend einde. Goed boek dat misschien wat traag op snelheid komt maar zeker de moeite om te lezen!!!!!! | 1 |
'Een boek getiteld Oog om Oog klinkt als een boek waarin gevochten wordt op leven en dood. Alles wat ik hoorde over dit tweede boek van schrijver Buddy Tegenbosch is meer dan positief. Vol goede moed begon ik aan deze young adult thriller die volop geprezen werd: verbaas me maar, Buddy!'
Mijn recensie is verschenen op Young-Adults.nl: http://young-adults.nl/lezenschrijven/reviews/3665-recensie-oog-om-oog-van-buddy-tegenbosch | 1 |
http://www.simscupoftea.com/entertainment/boekrecensies/bling-bling-1-diamantroof-delhi-jan-cruysse/ | 1 |
Ik moet zeggen dat ik behoorlijk onder de indruk was van de wereld die Margaretha van Andel schiep in ‘In Transit’. Origineel en zelfs min of meer verontrustend te noemen. Is dat de toekomst die ons wacht? Tot mijn verrassing was ik niet bewust op de hoogte van het bestaan van Margaretha van Andel. Terwijl ze toch al eerder fantastiek voor de jeugd had gepubliceerd (onder het pseudoniem Emma van Andel). In 2014 publiceerde zijonder haar eigen naam en ook al bij Lemniscaat, haar Young Adult SF: ‘Ik’. Die had ik dus totaal gemist. Ter verdediging van me zelf mag ik, denk ik wel, zeggen dat de titel, zowel als de omslag, niet SF’ig aan doen, dus het is niet zo vreemd dat het aan mijn aandacht ontsnapte.
Nu echter… heeft ze mijn volle aandacht. Met een boek dat zowel de titel en de omslag volledig Young Adult SF zijn. Ik vind zelfs dat ik de omslag mooi mag noemen. Het maakt het boek bijzonder aantrekkelijk. Lof dus voor Chad Baker en Marc Suvaal.
Het verhaal speelt zich af in een verre toekomst. Het is het jaar 2275. Leuke bijkomstigheid is dat het verhaal ook in Nederland gesitueerd is. Gebruikte namen als Uter-Centraal wijzen daar op en dat kan natuurlijk niet anders zijn dan een toekomstige versie van Utrecht. Maar dat terzijde. Rheyn B-71 en Levya C-35 hebben hun studies afgerond en staan voor de volgende fase in hun levensplan: het Bezinnigsjaar. Hoewel ze worden geacht serieus na te denken over de toekomst beschouwen ze deze periode als een vakantie. Ze besluiten een illegaal uitstapje te wagen naar het reservaat in Klein Holland in de Ardenne (de Ardennen?) van de grauwers, een sterk op de mensen (humanen) lijkende apensoort. Daar ontdekken ze dat de grauwers in huizen in dorpen wonen, kleding dragen en een eigen taal hebben. Als ze de grauwer Aag ontmoeten, is de verwarring compleet en langzamerhand beginnen Rheyn en Levya zich af te vragen of de grauwers wel apen zijn en niet een andere mensensoort. Is de homo sapiens echt uitgestorven, zoals hen is verteld? Hoeveel leugens staan er eigenlijk in de Wet op de Waarheid?
Rheyn en Levya leven in een wereld waarin ze zich voorbereiden op hun volwassenheid en op het deel gaan uitmaken van Homo Aeternus door middel van de Transit. De wereld ziet er heel anders uit dan je misschien zou verwachten. Dat heeft misschien te maken met het feit dat er in 2092 een zonnestorm heeft plaatsgevonden, waardoor tachtig procent van de mensheid weggevaagd werd. Is Homo Aeternus engineered of gewoon een volgende stap in de menselijke evolutie? En wat betekend het classificatie systeem dat in hun naam vervat zit?
Ik wil niet verder ingaan op het verhaal om geen spoilers weg te geven. Voor een ieder die ik nieuwsgierig gemaakt heb… gewoon aanschaffen en genieten zoals ik deed.
Margaretha van Andel heeft een prima en logische in elkaar zittende wereld geschapen waar ze hopelijk nog eens naar terugkeert. Ik kan daar weinig tot geen commentaar op hebben. Een kleine opmerking wil ik nog wel plaatsen. Niet dat ik me er heel erg aan stoorde, maar het verhaal was voor het mooi ietsjes te lang. Op het eind vervlakte het wat, zakte wat in. Ook de gedichtjes of overpeinzingen van Rheyn tussendoor hadden van mij niet gehoeven. Ze voegen wat mij betreft weinig aan het verhaal toe. Maar zoals gezegd… een kniesoor die daar op let. Wat mij betreft dus prima en ik ben meer dan benieuwd naar het volgende project van Margaretha van Andel. Als het maar SF, of in ieder geval fantastiek is natuurlijk.
Jos Lexmond | 1 |
Eragon houdt van jagen in het Schild. Een gebergte waar bewoners zich niet durven te begeven. Er gebeuren daar vreemde dingen, waar men niet altijd levend van terugkeert.
Wanneer hij achter een hert aanzit, vindt er een explosie plaats. Op die plek vindt hij een blauwe steen, wat later een drakenei blijkt.
Deze neemt hij mee, maar houdt dit geheim voor zijn oom en neef. Wanneer de draak uit het ei komt, noemt Eragon haar Saphira.
Op een dag wordt de boerderij van zijn oom opgeblazen en Eragons oom sterft. Eragon moet vluchten en Brom, de verhalenverteller uit het dorp, gaat met hem mee. Brom wordt zijn leermeester. In zijn opleiding leert hij zwaardvechten, magie beheersen en het verzorgen van zij draak. Om wraak te nemen, gaan ze op zoek naar de vreemde kwade wezens, de Ra'zac.
In hun jacht leert Eragon steeds meer. De band tussen Saphira en hem wordt steeds sterker.
Dit wordt ontzettend mooi beschreven. Net als de wereld waarin ze leven. Elfen en dwergen zullen er ook in voorkomen met elk een eigen taal en gebruiken. Het is ontzettend goed over nagedacht en uitgewerkt. | 1 |
Subsets and Splits