cat_title
stringclasses 5
values | v_order
int64 1
116
| v_position
int64 0
1
| poem_text
stringlengths 15
47
| poet_name
stringclasses 1
value | poem_id
int64 1
599
|
|---|---|---|---|---|---|
<unk> | 5 | 0 | کار زلف توست مشک‌افشانی و نظارگان | حافظ | 586 |
<unk> | 6 | 1 | مصلحت را تهمتی بر نافه‌ی چین بسته‌اند | حافظ | 586 |
<unk> | 7 | 0 | یارب آن روی است و در پیرامنش بند کلاه | حافظ | 586 |
<unk> | 8 | 1 | یا به گرد ماه تابان عقد پروین بسته‌اند | حافظ | 586 |
<unk> | 9 | 0 | خط سبز و عارضت را نقش بندان خطا | حافظ | 586 |
<unk> | 10 | 1 | سایبان از عنبر تر گرد نسرین بسته‌اند | حافظ | 586 |
<unk> | 11 | 0 | جمله وصف عشق من بودست و حسن روی تو | حافظ | 586 |
<unk> | 12 | 1 | آن حکایتها که بر فرهاد و شیرین بسته‌اند | حافظ | 586 |
<unk> | 13 | 0 | حافظا محض حقیقت گوی یعنی سر عشق | حافظ | 586 |
<unk> | 14 | 1 | غیر از این گویی خیالاتی به تخمین بسته‌اند | حافظ | 586 |
<unk> | 1 | 0 | مژده ای دل که مسیحا نفسی می‌آید | حافظ | 587 |
<unk> | 2 | 1 | که ز انفاس خوشش بوی کسی می‌آید | حافظ | 587 |
<unk> | 3 | 0 | از غم هجر مکن ناله و فریاد که دوش | حافظ | 587 |
<unk> | 4 | 1 | زده‌ام فالی و فریادرسی می‌آید | حافظ | 587 |
<unk> | 5 | 0 | زآتش وادی ایمن نه منم خرم و بس | حافظ | 587 |
<unk> | 6 | 1 | موسی آنجا به امید قبسی می‌آید | حافظ | 587 |
<unk> | 7 | 0 | هیچ کس نیست که درکوی تواش کاری نیست | حافظ | 587 |
<unk> | 8 | 1 | هرکس آنجا به طریق هوسی می‌آید | حافظ | 587 |
<unk> | 9 | 0 | کس ندانست که منزلگه معشوق کجاست | حافظ | 587 |
<unk> | 10 | 1 | این قدر هست که بانگ جرسی می‌آید | حافظ | 587 |
<unk> | 11 | 0 | جرعه‌ای ده که به میخانه‌ی ارباب کرم | حافظ | 587 |
<unk> | 12 | 1 | هر حریفی ز پی ملتمسی می‌آید | حافظ | 587 |
<unk> | 13 | 0 | دوست را گر سر پرسیدن بیمار غم است | حافظ | 587 |
<unk> | 14 | 1 | گو بران خوش که هنوزش نفسی می‌آید | حافظ | 587 |
<unk> | 15 | 0 | خبر بلبل این باغ بپرسید که من | حافظ | 587 |
<unk> | 16 | 1 | ناله‌ای می‌شنوم کز قفسی می‌آید | حافظ | 587 |
<unk> | 17 | 0 | یار دارد سر صید دل حافظ یاران | حافظ | 587 |
<unk> | 18 | 1 | شاهبازی به شکار مگسی می‌آید | حافظ | 587 |
<unk> | 1 | 0 | دلا چندم بریزی خون ز دیده شرم دار آخر | حافظ | 588 |
<unk> | 2 | 1 | تو نیز ای دیده خوابی کن مراد دل بر آر آخر | حافظ | 588 |
<unk> | 3 | 0 | منم یا رب که جانان را ز ساعد بوسه می‌چینم | حافظ | 588 |
<unk> | 4 | 1 | دعای صبحدم دیدی که چون آمد به کار آخر | حافظ | 588 |
<unk> | 5 | 0 | مراد دنیی و عقبی به من بخشید روزی‌بخش | حافظ | 588 |
<unk> | 6 | 1 | به گوشم قول جنگ اول به دستم زلف یار آخر | حافظ | 588 |
<unk> | 7 | 0 | چو باد از خرمن دونان ربودن خوشه‌ای تا چند | حافظ | 588 |
<unk> | 8 | 1 | ز همت توشه‌ای بردار و خود تخمی بکار آخر | حافظ | 588 |
<unk> | 9 | 0 | نگارستان چین دانم نخواهد شد سرایت لیک | حافظ | 588 |
<unk> | 10 | 1 | به نوک کلک رنگ‌آمیز نقشی می‌نگار آخر | حافظ | 588 |
<unk> | 11 | 0 | دلا در ملک شبخیزی گر از اندوه نگریزی | حافظ | 588 |
<unk> | 12 | 1 | دم صبحت بشارتها بیارد زآن دیار آخر | حافظ | 588 |
<unk> | 13 | 0 | بتی چون ماه زانو زد میی چون لعل پیش آورد | حافظ | 588 |
<unk> | 14 | 1 | تو گویی تائبم حافظ ز ساقی شرم دار آخر | حافظ | 588 |
<unk> | 1 | 0 | صبا به مقدم گل راح روح بخشد باز | حافظ | 589 |
<unk> | 2 | 1 | کجاست بلبل خوشگوی؟ گو برآر آواز! | حافظ | 589 |
<unk> | 3 | 0 | چه حلقه‌ها که زدم بر در دل از سر سوز | حافظ | 589 |
<unk> | 4 | 1 | به بوی روز وصال تو در شبان دراز | حافظ | 589 |
<unk> | 5 | 0 | دلا! ز هجر مکن ناله، زان که در عالم | حافظ | 589 |
<unk> | 6 | 1 | غم است و شادی و خار و گل و نشیب و فراز | حافظ | 589 |
<unk> | 7 | 0 | شبی وصال سحرگه ز بخت خواسته‌ام | حافظ | 589 |
<unk> | 8 | 1 | که با تو شرح سرانجام خود کنم آغاز | حافظ | 589 |
<unk> | 9 | 0 | به هیچ در نروم بعد از این ز حضرت دوست | حافظ | 589 |
<unk> | 10 | 1 | چو کعبه یافتم آیم ز بت‌پرستی باز | حافظ | 589 |
<unk> | 11 | 0 | ز طره‌ی تو پریشانی دلم شد فاش | حافظ | 589 |
<unk> | 12 | 1 | ز مشک نیست غریب آری ار بود غماز | حافظ | 589 |
<unk> | 13 | 0 | هزار دیده به روی تو ناظرند و تو خود | حافظ | 589 |
<unk> | 14 | 1 | نظر به روی کسی بر نمی‌کنی از ناز | حافظ | 589 |
<unk> | 15 | 0 | امید قد تو می‌داشتم ز بخت بلند | حافظ | 589 |
<unk> | 16 | 1 | نسیم زلف تو می‌خواستم ز عمر دراز | حافظ | 589 |
<unk> | 17 | 0 | غبار خاطر ما چشم خصم کور کند | حافظ | 589 |
<unk> | 18 | 1 | تو رخ به خاک نه ای حافظ و بر آر نماز | حافظ | 589 |
<unk> | 1 | 0 | جانا تو را که گفت که احوال ما مپرس | حافظ | 590 |
<unk> | 2 | 1 | بیگانه گرد و قصه‌ی هیچ آشنا مپرس | حافظ | 590 |
<unk> | 3 | 0 | ز آنجا که لطف شامل و خلق کریم توست | حافظ | 590 |
<unk> | 4 | 1 | جرم نکرده عفو کن و ماجرا مپرس | حافظ | 590 |
<unk> | 5 | 0 | خواهی که روشنت شود احوال سوز ما | حافظ | 590 |
<unk> | 6 | 1 | از شمع پرس قصه ز باد هوا مپرس | حافظ | 590 |
<unk> | 7 | 0 | من ذوق سوز عشق تو دانم نه مدعی | حافظ | 590 |
<unk> | 8 | 1 | از شمع پرس قصه ز باد هوا مپرس | حافظ | 590 |
<unk> | 9 | 0 | هیچ آگهی ز عالم درویشیش نبود | حافظ | 590 |
<unk> | 10 | 1 | آن کس که با تو گفت که درویش را مپرس | حافظ | 590 |
<unk> | 11 | 0 | از دلق‌پوش صومعه نقد طلب مجوی | حافظ | 590 |
<unk> | 12 | 1 | یعنی ز مفلسان سخن کیمیا مپرس | حافظ | 590 |
<unk> | 13 | 0 | در دفتر طبیب خرد باب عشق نیست | حافظ | 590 |
<unk> | 14 | 1 | ای دل به درد خو کن و نام دوا مپرس | حافظ | 590 |
<unk> | 15 | 0 | ما قصه‌ی سکندر و دارا نخوانده‌ایم | حافظ | 590 |
<unk> | 16 | 1 | از ما به جز حکایت مهر و وفا مپرس | حافظ | 590 |
<unk> | 17 | 0 | حافظ رسید موسم گل معرفت مگوی | حافظ | 590 |
<unk> | 18 | 1 | دریاب نقد وقت و ز چون و چرا مپرس | حافظ | 590 |
<unk> | 1 | 0 | به جد و جهد چو کاری نمی رود از پیش | حافظ | 591 |
<unk> | 2 | 1 | به کردگار رها کرده به مصالح خویش | حافظ | 591 |
<unk> | 3 | 0 | به پادشاهی عالم فرو نیارد سر | حافظ | 591 |
<unk> | 4 | 1 | اگر ز سر قناعت خبر شود درویش | حافظ | 591 |
<unk> | 5 | 0 | بنوش باده که قسام صنع قسمت کرد | حافظ | 591 |
<unk> | 6 | 1 | در آفرینش از انواع نوشدارو نیش | حافظ | 591 |
<unk> | 7 | 0 | ز سنگ تفرقه خواهی که منحنی نشوی | حافظ | 591 |
<unk> | 8 | 1 | مشو بسان ترازو تو در پی کم و بیش | حافظ | 591 |
<unk> | 9 | 0 | ریا حلال شمارند و جام باده حرام | حافظ | 591 |
<unk> | 10 | 1 | زهی طریقت و ملت زهی شریعت و کیش | حافظ | 591 |
<unk> | 11 | 0 | ریای زاهد سالوس جان من فرسود | حافظ | 591 |
<unk> | 12 | 1 | قدح بیار و بنه مرهمی بر این دل ریش | حافظ | 591 |
<unk> | 13 | 0 | به دلربائی اگر خود سر آمدی چه عجب | حافظ | 591 |
<unk> | 14 | 1 | که نور حسن تو بود از اساس عالم پیش | حافظ | 591 |
<unk> | 15 | 0 | دهان نیک تو دلخواه جان حافظ شد | حافظ | 591 |
<unk> | 16 | 1 | به جان بود خطرم زین دل محال اندیش | حافظ | 591 |
<unk> | 1 | 0 | رهروان را عشق بس باشد دلیل | حافظ | 592 |
<unk> | 2 | 1 | آب چشم اندر رهش کردم سبیل | حافظ | 592 |
<unk> | 3 | 0 | موج اشک ما کی آرد در حساب | حافظ | 592 |
<unk> | 4 | 1 | آن که کشتی راند بر خون قتیل | حافظ | 592 |
<unk> | 5 | 0 | بی می و مطرب به فردوسم مخوان | حافظ | 592 |
<unk> | 6 | 1 | راحتی فی الراح لا فی السلسبیل | حافظ | 592 |