mabidan/ganjoor · Datasets at Hugging Face

id int64 1.12k 1,000k	poem stringlengths 1 1.26k	poet stringclasses 203 values	cat stringlengths 2 112	text stringlengths 7 109k ⌀
621,205	شماره ۷۲	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	اگر اکسیر ایمان در دل آری حیات بهتری بر این گِل آری دلت را گر به تن دیوانه بُردی به اکسیرش به جانت عاقل آری
621,206	شماره ۷۳	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	طمع گر این دل دیوانه را بیالاید عروس فتنه گری از جهان می آراید دل ار به وصلت این فتنه گر رضا بدهد از او سُلاله ی غفلت بر او ،همی زاید
621,207	شماره ۷۴	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	به نیش تیشه ی عشق ار کَنم ز دل ،غم را به جای غم بنشانم ز دلبر این دَم را ملالتی نرسد بر کسی ز باده ی عشق مُراد دل به کف آید ز باده، آدم را
621,208	شماره ۷۵	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	گفتا بیا نازت دهم در عشق پروازت دهم با عشق اگر آیی بَرم گنجینه ی رازت دهم
621,209	شماره ۷۶	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	در تعلّم نکته ای از من نیوش بهر دانش در جوانی ،سخت کوش تا دلت از دام ظلمت بر جهَد دائماً با علم و با ایمان بجوش
621,210	شماره ۷۷	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	ز بلبلان چمن من شنیدم این پیغام در این جهان که در آن، زندگی بُود یک نام چو باغ گل، نبپاید بقای بهمن هم تو زاین میانه، توانی به نیکی آور کام
621,211	شماره ۷۸	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	گر چه من ابری خموشم بی دریغ از آبِ باران دستِ مِهرِ آسمانم ، جان نشان از سوی جانان لب به تسبیحش گشاید هر چه اندر عالم آمد لب گَزانم من ولی از غفلت و کفرانِ انسان
621,212	شماره ۷۹	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	سرای غم است این جهانت ز دریا نَم است این جهانت تو گر قدر خود را بدانی برایت کم است این جهانت
621,213	شماره ۸۰	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	زبانم را خدا! در روزِ رفتن مگردان عاجز از توحید گفتن چو در بیداری ام دستم گرفتی به فریادم بِرس هنگام خفتن
621,214	شماره ۸۱	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	سالها بردی فلک ! در این جهان ، بس رشک من تا درآوردی تو آخر با جفایت اشک من مَشک خود عمری نمودم پر به آبِ آرزو ناگه از قوس قضا تیری زدی بر مَشک من
621,215	شماره ۸۲	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	گرفته دامن دل را غباری از اندوه چنان مِهی که نشیند به دامنی از کوه اگر چه باد هوس اسبِ غم برانگیزد اسیرِ او نکند دل، مجاهدی نستوه
621,216	شماره ۸۳	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	بر صاحبان دِرایت ز کِهان و هم از مِهان دارم اشارت باریکتری، کاندر این جهان جز از گریز ، گزیری نبُود چون ز ابلهان ابله تر آنکه دهد بر دهنِ ابلهان ، دهان
621,217	شماره ۸۴	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	هان! غروبِ مرگ را باشد طلوعی تابناک روشنی در آخرت زیبنده ی مردان پاک مشعلی روشن کن از اعمال نیکو در جهان تا نیفتد پای تقدیرت به اُخری در مَغاک
621,218	شماره ۸۵	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	گر رو نمایم بر درت؛ از مویت آویزان کنی وانگه بگیری جان من، کار دلم میزان کنی گرلب گشایی همچو نِی، چنگم کنی چون ارغنون چون می نوازی دلبرا؛ جان را تو گلریزان کنی
621,219	شماره ۸۶	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	سبوی دل ار پر کنی ز شربت عشق کَنی ز دلت گر تو خارِ غربت عشق که تا بنشانی درخت صلح و صفا به کشور انسان بری زِ تربت عشق
621,220	شماره ۸۷	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	شور شورا گر فِتد در جان ما آورد بخت سعادت چون هما گر زنیم افکارِ هم را روی هم گل شکوفد، خوار گردد خارها
621,221	شماره ۸۸	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	اگر زِ صاد صداقت ، رسی به صاد خلوص وگر زِ باغ سخاوت ، بَری گُلی مخصوص به روزگارِ قیامت ، به پیشگاه خدا رَوی به پرده ی امنی ، چو بنیه ای مرصوص
621,222	شماره ۸۹	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	بر انقلاب چمنها بهانه می کارم بهانه را به گلاب زمانه می کارم درون خانه ی ویرانِ جان خود، دیگر به راه مرغ دل از عشق ، دانه می کارم
621,223	شماره ۹۰	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	من اندر فکر و سودای جهان باقی ام ساقی ! مرید چشم فتّان و کلام ساقی ام ساقی ! برات عاشقی را گر سپاری دست من روزی توانم گفتن آخر من مریدی راقی ام ساقی!
621,224	شماره ۹۱	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	چون امینی،گوهر دانش وجودت را سزاست هرکه چسبد دامن دانش؛ ز تاریکی رهاست اسب دانش را به چنگ آری اگر اندر زمین تا ثریّا پیش تازی؛ بی سواد اندر قفاست
621,225	شماره ۹۲	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	با کلنگ تیز تحقیق ار کَنی کوه حِکَم بر جهان روشنایی راه یابی بیش و کم دست رغبت گر گشایی بهر خدمت در جهان می شوی محبوب عالم ، در عرب هم در عجم
621,226	شماره ۹۳	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	هر که اندر دامن ذلّت نشست می دهد دامان آزادی ز دست جز به نیروی دَمِ آزادگی کس ز رویِ جویِ خواری ها نجَست
621,227	شماره ۹۴	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	بهر نانی گر نریزی بس عرق می نهی نان حرام اندر طَبق بگذرد این چند روزِ ارتزاق وای بر روزی که برگردد ورق
621,228	شماره ۹۵	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	کور سازد چشم را برق ریا هان! جگر می سوزد از سَمّ ربا آتشِ این هر دو، آویزد به جان پیش از آنکه محشری گردد به پا
621,229	شماره ۹۶	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	ای دل از دفتر نیکی تو بخوان آیت عشق تا که هر رهگذری پای نهد ساحت عشق هر که را کاو به دل آرد هوس هاله ی عشق گو در این دایره، پایی نرسد غایت عشق
621,230	شماره ۹۷	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	دستِ یاری تا مرا، یاری گشود تیرگی را از دل و جانم زدود روشن آمد این دلم از خوبی اش مِهر او جانی دگر بر جان فزود
621,231	شماره ۹۸	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	هر که اندر سینه اش یادِ الهی نقش بست پرچم حق را به گیتی ،او همی گیرد به دست گرچه جانم چرخ زَد در چرخه ی گرداب دهر دل به بال عشق او از ورطه ی گرداب ،رَست
621,232	شماره ۹۹	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	گر نهال خوبی اندر مزرع دل پروری گل ببار آرد که تا بر جانب یاران بری گر نهی یک دل به جام گُل دهی بر مردمان در قبالش صد دل از آنان به کف می آوری
621,233	شماره ۱۰۰	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	درگهت را دستی از عمق نیاز آورده ام توبه کردم توبتی با چشم باز آورده ام تا دهی گوش اجابت بر دعاهای دلم بهر سوگند اسمی از شاه حجاز آورده ام
621,234	شماره ۱۰۱	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	به یادت این دلم بحران نبیند گزندی ناپسند از آن نبیند به دریایت دگر این کِشتی جان به باد مهر تو طوفان نبیند
621,235	شماره ۱۰۲	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	نکاهد جان عاشق را هوای رفتن از دنیا که عاشق داند از دنیا بُود عقبی، بسی زیبا مر او را ترک این دنیا رهایی باشد از هجران بدین فرصت نهد پا را به روی رتبتی والا
621,236	شماره ۱۰۳	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	بزن مضراب پلکت را به جانم تو اِی گلچهره ی ابرو کمانم به چوب غمزه در چوگان عشقت بگردان گوی دل را هر زمانم
621,237	شماره ۱۰۴	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	به ساز دلبری طنّاز و خوشرو به ناز گلپری غمّاز و خوشبو هوای عاشقی اندر سر افتاد دویدم کو به کو اندر پی او
621,238	شماره ۱۰۵	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	شکوفا گر شود علم و توانت به رنج و همّت و هوشِ جوانت زنی بر بربطِ نو آوری ها به سازش نو شود روح و روانت
621,239	شماره ۱۰۶	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	گل چو در خیمه ی خرداد اقامت بگُزید بلبل از صولت رویش لب حیرت بگَزید خبر بعثت گل در همه عالم پیچید خوار شد خار و پسِ پرده ی خجلت بخزید
621,240	شماره ۱۰۷	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	ای اِستاده در پایگاهی ستُرگ بترس از خداوندگار بزرگ به هوش! ا ر که چوپان شدی یک زمان که نسپاری ات گلّه را دست گرگ
621,241	شماره ۱۰۸	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	دلی نالد مدام از درد مسکین که خود گردد تهی از نفرت و کین نهد آن مرهمی از مِهر بر این که یابد درد دل، با مِهر تسکین
621,242	شماره ۱۰۹	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	چو گل باش کز فیض رخسار گُل به جوش آید اندر جهان جام مُل زِ سیلاب نفرت که تا بگذری بساز از طناب محبت تو پُل
621,243	شماره ۱۱۰	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	میان خارزار ار یک گل آید همان کافی بود تا بلبل آید نمیرد شمع مردی ها به مردی گر او چون شهسوار دُلدُل آید
621,244	شماره ۱۱۱	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	زِ پایه های صداقت تو بندِ دل مگسل به آسمان برسی تا به نردبان عمل به صید نیکی اگر جان بری به شَستِ خلوص رسی به پای تکامل؛ بر انتهای قُلل
621,245	شماره ۱۱۲	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	من این جان را به جانان می سپارم از او باشد هر آن چیزی که دارم مِیستان شد مرا این جان به بویِ شرابِ نرگسِ چشمِ نگارم
621,246	شماره ۱۱۳	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	ای رحیم ! ای آنکه علّام الغیوب ای کریم! ای آنکه ستّار العیوب توت اَلیم؛ عشقوندا جان چوخ اَلَّشیب تا کی دونیا جیلوه سین گوزدن قُیوب
621,247	شماره ۱۱۴	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	ای دل بِهِل این دنیا را آسوده کن از آن، ما را تا زیرِ تماشا گیرد چشمان توام عُقبی را
621,248	شماره ۱۱۵	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	ظاهری یک رنگ دارد چاپلوس باطنی صد رنگ چون دمب خروس تا که گیرد سکّه ی مقصود را می کند خامت به گفتاری ملوس
621,249	شماره ۱۱۶	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	نشوم جدا ز تو ای خدا که من از توام، تو بی انتها همه رحمتی، چه کرامتی! به کسی زِ تو نرسد جفا
621,250	شماره ۱۱۷	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	کرده اندر منظر چشمم جلوس دلبرِ خوش قامتی همچون عروس بر تحیّر بسته این دل را به جان با لبی خندان و با چشمی ملوس
621,251	شماره ۱۱۸	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	توئی مُنعم؛ منم درویش در آور جانم اندر کیش مرا آب حیات از توست ندارم قطره ای از خویش
621,252	شماره ۱۱۹	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	ای کرمش بی کران! ای غنی از دیگران! زاین دلِ درمانده ام در گذر از خود مَران
621,253	شماره ۱۲۰	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	هر که دل در دامن خار افکند عاقبت خارش همی خوار افکند عاشق از بد عهدیِ ایّام، دل در کف دلدارِ غمخوار افکند
621,254	شماره ۱۲۱	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	قطره ای عشق تو گر در دل من جا گیرد همه ی جان مرا،گَرده ی غوغا گیرد رو به دریا ی تو آرم که زنم دل به دلش تا که جان، جای در آن دامن دریا گیرد
621,255	شماره ۱۲۲	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	هر که دل در گروِ پرده ی شهناز کند جان سبک بار و دل اندر پی پرواز کند دامن از غم بتکاند به لبِ بامِ نشاط به عروج آید از آن دل، به جهان ناز کند
621,256	شماره ۱۲۳	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	ای مزیّن به ریا دامن تزویر مکِش نقش وارونه زِ خود بر درِ تقدیر مکش بویش آید زِ دهن هر که خورَد سیرِ ریا جانت اینگونه دل آزار به تصویر مکش
621,257	شماره ۱۲۴	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	در آسمان عشقم شد کوکبی نمایان این طوطی دل من ز آن، گشت قندخایان شد کشتی حیاتم راهی به سوی مقصد کشتی بدو سپردم، از دست ناخدایان
621,258	شماره ۱۲۵	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	ای صاحبان زر و زور و ارتزاق! بنشستگان به تفاخر سرِ رواق! تا فرصتی است شما را، نشان دهید از بهر لطف و کرم، شور و اشتیاق
621,259	شماره ۱۲۶	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	گوشَت به شاعر آور و دِه بر هر آنچه گفت زورت به رخ مکش دگر ای گردنش کلفت گر لکّه ای نشیند از آن، روی دامنت با آب زمزمش نتوانی از آن برُفت
621,260	شماره ۱۲۷	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	دل را به صافیِ ایمان، زلال کن جان را روانه ی رزقی حلال کن خواهی که گنج سعادت به خود بری با این دو نکته به دور از ملال کن
621,261	شماره ۱۲۸	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	ای مه! به تماشات کشانم تا مهر تو در دل بنشانم گر نور تو در جانِ من اُفتَد در زُمره ی مستان و خوشانم
621,262	شماره ۱۲۹	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	دیری است من از فرقت تو ، زهر چشانم دستی بِنما، در صف یاران بکشانم قربانگهی ار بر منِ دلداده نمایی بی وقفه به پایت سر و جان را بِفِشانم
621,263	شماره ۱۳۰	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	شافع شود به روز جزا روی رحمتت دستی امیدوار برم، سوی رحمتت زِ آن رو دلم به رحمت تو محکم است چون پیچیده در تمام جهان، بوی رحمتت
621,264	شماره ۱۳۱	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	از غنچه ی لبهایش ،صد گونه رطب ریزد هر دم شَکرِ شادی از پسته ی لب ریزد زلف سیه اش را گر افشان کند آن دلبر با این سیهی هیبت، از گُرده ی شب ریزد
621,265	شماره ۱۳۲	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	روزن امّیدی اندر آسمان بر طاق نور می کنی یأس سیاهی را، زِ دلهامان بدور عکس خورشید اِی مَه اندر قاب تو بس دیدنی است در تو معنی می شود، قرآن و انجیل و زبور
621,266	شماره ۱۳۳	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	فرق شب را می شکافی با دمِ تیغت چه باک! سهم نور آری تو بر شب دیدگانِ روی خاک پیک خورشیدی تو اندر ظلمت شبها مرا سرفرازی تن به ظلمت کی دهی ای ماه پاک!
621,267	شماره ۱۳۴	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	خارت اندر لای گُل دنیا! تو بر دل می زنی روزن دل را، به روی غیر خود گِل می زنی محملی آرایی اندر دل تو با خیلِ خیال آتشی را عاقبت دامان محمِل می زنی
621,268	شماره ۱۳۵	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	ای جهان! دستی زِ شیطان دست تو جمله بی عقلانِ عالم، مست تو ماهیِ جان بر خدا بسپرده ام تا بگرداند رها از شَست تو
621,269	شماره ۱۳۶	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	مارت ای دنیا! تو اندر باغ گل می پروری گُل نمایی می کنی بر ما که از ما دل بری می بری آهسته دستم را به دامان خودت تا که مسمومم کنی، با نیش مارِ خودسری
621,270	شماره ۱۳۷	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	دلم که تنگیِ این قفس بهانه گرفت به سر ، هوای رحیلِ آشیانه گرفت برون شد از ظلمات تنگنای زمان جواز سیرِ مسیر جاودانه گرفت
621,271	شماره ۱۳۸	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	در پسِ گردن،گناهان همچو یوغ هر گناهی کاهد از دلها فروغ هر گناهی دام شیطانی بُود می کند فی الجمله شیطانت، دروغ
621,272	شماره ۱۳۹	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	ما و دستی از دل اندر آسمان تا که پاسخ بشنود، فریادمان پرده بردار ای خدا از چشم دل تا عیان بیند تو را در عمق جان
621,273	شماره ۱۴۰	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	بسنجند عشق و ایمان را به سنگی در ترازویی نه مال آنجا بکار آید، نه رنگ و زور بازویی در آنجا سنگ عمل باشد ترازو کفّه ی اخلاص کلید سعد و قربت را بدست آری ز نیکویی
621,274	شماره ۱۴۱	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	چشم غمّازت دلم را در ربود صاحب این خانه را بی دل نمود چشم تو دریای ناپیدا کران غمزه ات چشمم بر این دریا گشود
621,275	شماره ۱۴۲	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	آختی تیغ از میان بر روی من تاختی اینگونه بر اُردوی من کاخِ آمال مرا آتش زدی ساختی خود گونه خُلق و خوی من
621,276	شماره ۱۴۳	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	عشقت اندر بیشه ی عالم، دلم را شیر کرد جان عطشان مرا، با آب رحمت سیر کرد عمر من کوتاه بود اندر غیاب عاشقی عمر جاویدان برایم عشق تو تدبیر کرد
621,277	شماره ۱۴۴	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	تا ابد می سایم این پیشانی اندر خاک عشق من ندارم ایمنی جز اندرون لاک عشق هان!بکوش اندر جهان سرمایه ای جز آن مجوی کس ننوشد آب خوشبختی، مگر از راک عشق
621,278	شماره ۱۴۵	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	دامن دل را تو یا رب پُر کن از شوق کَرَم هر چه از خوبی برآید،آشنا کن با سرم حاجی احرام دلها کن مرا در این جهان تا که اندر مکّه ی عشقت نَهَم، پا در حرم
621,279	شماره ۱۴۶	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	زِ چنگ مصیبت رها نشد جگرم نشانه ی تیر قضا و هم قدرم نشسته ام اندر درون قایق فکر که از یَمِ این غم، چگونه من گذرم
621,280	شماره ۱۴۷	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	حنای حُسن بِنِه، بر کف عروس گمان به میل باد هوس، اسب ظنّ خویش مران زِ پشت ابر تجسّس برون بِکِش دل خویش به آفتاب نظر کن، به خاک تیره نمان
621,281	شماره ۱۴۸	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	خالی کن از دل، ای پسر! باد غرور تا پر شود بر جای آن نور و سرور زندانیِ پندارِ تاریکت مشو اکسیر وَهمت تا نگرداند شرور
621,282	شماره ۱۴۹	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	هر که دل در دامن مرداب جهل آلوده کرد عمر خود را خرمنی بر مزرع بیهوده کرد چشم خود را جای لعلی بر حباب کف بدوخت جانش اندر کوچه ی بن بستِ ظلمت سوده کرد
621,283	شماره ۱۵۰	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	من حلقه بگوشِ شه خوبانم زیر عَلَمش بر سر پیمانم زآن روز که دل شد سر پیمانه ثابت قدم اندر ره جانانم
621,284	شماره ۱۵۱	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	در هر گلی زِ رویت صد جلوه می توان دید از غنچه ی لبانت، صد گونه گل توان چید زیبا رخ تمامی، در حدّ بی نهایت هر جلوه از جمالت گَرد از دلم بروبید
621,285	شماره ۱۵۲	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	بر شُخم همّت ار تو، تخم ارادت آری وآن را به آب امّید، اندر دلش بکاری می روید اندر آنجا بس خوشه ی سعادت با داس زحمت آن را در دست دل گذاری
621,286	شماره ۱۵۳	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	بر پلّکان نیکی اگر پای بر نهی از چاله زار سخت شقاوت همی رهی تاجی به سر نهی تو در این پایگاه عشق کی بر سرش نهاده چو آن را شهنشهی
621,287	شماره ۱۵۴	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	هان! مباش از تیره ی گردنکشان در دلت داغ محبت بر نشان خارها را بر کن از راه صفا گل فشان کن،گل فشان کن،گل فشان
621,288	شماره ۱۵۵	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	گر با کمان ابرو تیری به دل نشانی میخانه ای زِ کویَت، بر کوی دل کشانی رخساره برملا کن، دل را برت صلا کن تا آتشی زِ رویت، بر جان دل فشانی
621,289	شماره ۱۵۶	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	آتشی از عارضت در مجمر جانم فتاد چشم دل را با فروغش منظری زیبا گشاد جان به تسخیرِ دمِ شمشیر مژگانت برفت پادشاه عشقت اندر خانه ی دل پا نهاد
621,290	شماره ۱۵۷	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	هر که را بینی زری از تجربت را برده است و اندر این ره باده ی تحسین یاران خورده است تا بدست آرد ز کانِ کار و کوشش ها زری جام تلخی ها به کامش برده،جان آزرده است
621,291	شماره ۱۵۸	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	لطف یک غمزه ی تو، قفل دو عالم بگشود طرب ناز تو هم، چهره ی حالم بگشود تنگ شد عرصه ی جولان من اندر سر خاک آسمان را دری از بهر مجالم بگشود
621,292	شماره ۱۵۹	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	جامه ی نیکی اگر خواهی تو بر بالای خود در شمار بخشش آور بهترین کالای خود روز حسرت را نگر از بام عبرت در جهان دست نیکی سوی خلق آور تو از حالای خود
621,293	شماره ۱۶۰	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	مرا غم خانه روزی گردد آباد که از زنجیر غم،دل گردد آزاد بجز دستی زِ رحمت کس نیارد که آن را بگسلد؛ دل را کند شاد
621,294	شماره ۱۶۱	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	بر سر نطع طعامت گر کسی یابد حضور گو لِوَجهِ الله باشد زو نمی خواهم شُکور گر بترسی از خدا، وز سختی روز عبوس پس خدا هم می برد شرّ از دل و آرد سرور
621,295	شماره ۱۶۲	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	حاجیِ افتاده در راه حرم! تا! نگویی این دهم آن می خرم گر رسیدی؛ دامن افشان از بدی کوله باری پُر کن از عشق و کرم
621,296	شماره ۱۶۳	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	دست تقدیرش مرا چون گویِ چوگان می کند گردنم را تار گیسویش گروگان می کند خوان دل را غمزه ای از او به یغما می برد هر چه می خواهد، قضایش با دلم، آن می کند
621,297	شماره ۱۶۴	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	با چوب بد خُلقی مران از در کسی را بر چشمه ی دل ره مده خار و خسی را نارس مچین از دار دل سیب سخن را برچین تو از نطع سخن، هر نارسی را
621,298	شماره ۱۶۵	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	ماهیِ بِرکه مشو وسعت دریا بگزین روضه ی قصر مرو، سختی صحرا بگزین کنج راحت نخرد هر که که عزّت طلبد طالب عزّی اگر رتبه ی اعلی بگزین
621,299	شماره ۱۶۶	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	ظالم از ظلم نبندد بجز آتش طرفی نیست روشن تر از این جمله برایش حرفی ای که با تیغ ستم تکیه به عمرت زده ای آه مظلوم بود آتش و عمرت برفی
621,300	شماره ۱۶۷	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	کعبه ی عشق خدا را گذر از منزل هاست حاجیان حرمش را زِ صفا محمل هاست هر که را قصد طواف است و لباس اِحرام همه جا کوه منا و عرفاتش دل هاست
621,301	شماره ۱۶۸	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	بیا که وارث زُنّار و طور سینایی تو بر حقیقت قرآن دو چشم بینایی در آسیاب ستم خرد شد حقوق بشر ای آفتاب عدالت! بتاب هر جایی
621,302	شماره ۱۶۹	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	دل گشته غرقه ی دریای انتظار چون شمع سوخته ام پای انتظار مهدی بیا، که جهان در غیاب تو آورده رو به تماشای انتظار
621,303	شماره ۱۷۰	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	بسان باطنت ظاهر بیارای که تا بر پلّه ی صدق آوری پای سپس بالاتر آی اندر صداقت که اندر زمره ی نیکان بری جای
621,304	شماره ۱۷۱	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	به گِرد ابلهان، پایت مگردان نیفتی تا که اندر کام خُسران سفالت کمترین تاوان آن است اگر در حلقه ی آنان بری جان

621,205

شماره ۷۲

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

اگر اکسیر ایمان در دل آری حیات بهتری بر این گِل آری دلت را گر به تن دیوانه بُردی به اکسیرش به جانت عاقل آری

621,206

شماره ۷۳

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

طمع گر این دل دیوانه را بیالاید عروس فتنه گری از جهان می آراید دل ار به وصلت این فتنه گر رضا بدهد از او سُلاله ی غفلت بر او ،همی زاید

621,207

شماره ۷۴

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

به نیش تیشه ی عشق ار کَنم ز دل ،غم را به جای غم بنشانم ز دلبر این دَم را ملالتی نرسد بر کسی ز باده ی عشق مُراد دل به کف آید ز باده، آدم را

621,208

شماره ۷۵

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

گفتا بیا نازت دهم در عشق پروازت دهم با عشق اگر آیی بَرم گنجینه ی رازت دهم

621,209

شماره ۷۶

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

در تعلّم نکته ای از من نیوش بهر دانش در جوانی ،سخت کوش تا دلت از دام ظلمت بر جهَد دائماً با علم و با ایمان بجوش

621,210

شماره ۷۷

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

ز بلبلان چمن من شنیدم این پیغام در این جهان که در آن، زندگی بُود یک نام چو باغ گل، نبپاید بقای بهمن هم تو زاین میانه، توانی به نیکی آور کام

621,211

شماره ۷۸

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

گر چه من ابری خموشم بی دریغ از آبِ باران دستِ مِهرِ آسمانم ، جان نشان از سوی جانان لب به تسبیحش گشاید هر چه اندر عالم آمد لب گَزانم من ولی از غفلت و کفرانِ انسان

621,212

شماره ۷۹

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

سرای غم است این جهانت ز دریا نَم است این جهانت تو گر قدر خود را بدانی برایت کم است این جهانت

621,213

شماره ۸۰

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

زبانم را خدا! در روزِ رفتن مگردان عاجز از توحید گفتن چو در بیداری ام دستم گرفتی به فریادم بِرس هنگام خفتن

621,214

شماره ۸۱

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

سالها بردی فلک ! در این جهان ، بس رشک من تا درآوردی تو آخر با جفایت اشک من مَشک خود عمری نمودم پر به آبِ آرزو ناگه از قوس قضا تیری زدی بر مَشک من

621,215

شماره ۸۲

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

گرفته دامن دل را غباری از اندوه چنان مِهی که نشیند به دامنی از کوه اگر چه باد هوس اسبِ غم برانگیزد اسیرِ او نکند دل، مجاهدی نستوه

621,216

شماره ۸۳

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

بر صاحبان دِرایت ز کِهان و هم از مِهان دارم اشارت باریکتری، کاندر این جهان جز از گریز ، گزیری نبُود چون ز ابلهان ابله تر آنکه دهد بر دهنِ ابلهان ، دهان

621,217

شماره ۸۴

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

هان! غروبِ مرگ را باشد طلوعی تابناک روشنی در آخرت زیبنده ی مردان پاک مشعلی روشن کن از اعمال نیکو در جهان تا نیفتد پای تقدیرت به اُخری در مَغاک

621,218

شماره ۸۵

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

گر رو نمایم بر درت؛ از مویت آویزان کنی وانگه بگیری جان من، کار دلم میزان کنی گرلب گشایی همچو نِی، چنگم کنی چون ارغنون چون می نوازی دلبرا؛ جان را تو گلریزان کنی

621,219

شماره ۸۶

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

سبوی دل ار پر کنی ز شربت عشق کَنی ز دلت گر تو خارِ غربت عشق که تا بنشانی درخت صلح و صفا به کشور انسان بری زِ تربت عشق

621,220

شماره ۸۷

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

شور شورا گر فِتد در جان ما آورد بخت سعادت چون هما گر زنیم افکارِ هم را روی هم گل شکوفد، خوار گردد خارها

621,221

شماره ۸۸

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

اگر زِ صاد صداقت ، رسی به صاد خلوص وگر زِ باغ سخاوت ، بَری گُلی مخصوص به روزگارِ قیامت ، به پیشگاه خدا رَوی به پرده ی امنی ، چو بنیه ای مرصوص

621,222

شماره ۸۹

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

بر انقلاب چمنها بهانه می کارم بهانه را به گلاب زمانه می کارم درون خانه ی ویرانِ جان خود، دیگر به راه مرغ دل از عشق ، دانه می کارم

621,223

شماره ۹۰

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

من اندر فکر و سودای جهان باقی ام ساقی ! مرید چشم فتّان و کلام ساقی ام ساقی ! برات عاشقی را گر سپاری دست من روزی توانم گفتن آخر من مریدی راقی ام ساقی!

621,224

شماره ۹۱

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

چون امینی،گوهر دانش وجودت را سزاست هرکه چسبد دامن دانش؛ ز تاریکی رهاست اسب دانش را به چنگ آری اگر اندر زمین تا ثریّا پیش تازی؛ بی سواد اندر قفاست

621,225

شماره ۹۲

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

با کلنگ تیز تحقیق ار کَنی کوه حِکَم بر جهان روشنایی راه یابی بیش و کم دست رغبت گر گشایی بهر خدمت در جهان می شوی محبوب عالم ، در عرب هم در عجم

621,226

شماره ۹۳

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

هر که اندر دامن ذلّت نشست می دهد دامان آزادی ز دست جز به نیروی دَمِ آزادگی کس ز رویِ جویِ خواری ها نجَست

621,227

شماره ۹۴

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

بهر نانی گر نریزی بس عرق می نهی نان حرام اندر طَبق بگذرد این چند روزِ ارتزاق وای بر روزی که برگردد ورق

621,228

شماره ۹۵

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

کور سازد چشم را برق ریا هان! جگر می سوزد از سَمّ ربا آتشِ این هر دو، آویزد به جان پیش از آنکه محشری گردد به پا

621,229

شماره ۹۶

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

ای دل از دفتر نیکی تو بخوان آیت عشق تا که هر رهگذری پای نهد ساحت عشق هر که را کاو به دل آرد هوس هاله ی عشق گو در این دایره، پایی نرسد غایت عشق

621,230

شماره ۹۷

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

دستِ یاری تا مرا، یاری گشود تیرگی را از دل و جانم زدود روشن آمد این دلم از خوبی اش مِهر او جانی دگر بر جان فزود

621,231

شماره ۹۸

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

هر که اندر سینه اش یادِ الهی نقش بست پرچم حق را به گیتی ،او همی گیرد به دست گرچه جانم چرخ زَد در چرخه ی گرداب دهر دل به بال عشق او از ورطه ی گرداب ،رَست

621,232

شماره ۹۹

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

گر نهال خوبی اندر مزرع دل پروری گل ببار آرد که تا بر جانب یاران بری گر نهی یک دل به جام گُل دهی بر مردمان در قبالش صد دل از آنان به کف می آوری

621,233

شماره ۱۰۰

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

درگهت را دستی از عمق نیاز آورده ام توبه کردم توبتی با چشم باز آورده ام تا دهی گوش اجابت بر دعاهای دلم بهر سوگند اسمی از شاه حجاز آورده ام

621,234

شماره ۱۰۱

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

به یادت این دلم بحران نبیند گزندی ناپسند از آن نبیند به دریایت دگر این کِشتی جان به باد مهر تو طوفان نبیند

621,235

شماره ۱۰۲

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

نکاهد جان عاشق را هوای رفتن از دنیا که عاشق داند از دنیا بُود عقبی، بسی زیبا مر او را ترک این دنیا رهایی باشد از هجران بدین فرصت نهد پا را به روی رتبتی والا

621,236

شماره ۱۰۳

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

بزن مضراب پلکت را به جانم تو اِی گلچهره ی ابرو کمانم به چوب غمزه در چوگان عشقت بگردان گوی دل را هر زمانم

621,237

شماره ۱۰۴

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

به ساز دلبری طنّاز و خوشرو به ناز گلپری غمّاز و خوشبو هوای عاشقی اندر سر افتاد دویدم کو به کو اندر پی او

621,238

شماره ۱۰۵

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

شکوفا گر شود علم و توانت به رنج و همّت و هوشِ جوانت زنی بر بربطِ نو آوری ها به سازش نو شود روح و روانت

621,239

شماره ۱۰۶

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

گل چو در خیمه ی خرداد اقامت بگُزید بلبل از صولت رویش لب حیرت بگَزید خبر بعثت گل در همه عالم پیچید خوار شد خار و پسِ پرده ی خجلت بخزید

621,240

شماره ۱۰۷

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

ای اِستاده در پایگاهی ستُرگ بترس از خداوندگار بزرگ به هوش! ا ر که چوپان شدی یک زمان که نسپاری ات گلّه را دست گرگ

621,241

شماره ۱۰۸

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

دلی نالد مدام از درد مسکین که خود گردد تهی از نفرت و کین نهد آن مرهمی از مِهر بر این که یابد درد دل، با مِهر تسکین

621,242

شماره ۱۰۹

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

چو گل باش کز فیض رخسار گُل به جوش آید اندر جهان جام مُل زِ سیلاب نفرت که تا بگذری بساز از طناب محبت تو پُل

621,243

شماره ۱۱۰

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

میان خارزار ار یک گل آید همان کافی بود تا بلبل آید نمیرد شمع مردی ها به مردی گر او چون شهسوار دُلدُل آید

621,244

شماره ۱۱۱

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

زِ پایه های صداقت تو بندِ دل مگسل به آسمان برسی تا به نردبان عمل به صید نیکی اگر جان بری به شَستِ خلوص رسی به پای تکامل؛ بر انتهای قُلل

621,245

شماره ۱۱۲

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

من این جان را به جانان می سپارم از او باشد هر آن چیزی که دارم مِیستان شد مرا این جان به بویِ شرابِ نرگسِ چشمِ نگارم

621,246

شماره ۱۱۳

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

ای رحیم ! ای آنکه علّام الغیوب ای کریم! ای آنکه ستّار العیوب توت اَلیم؛ عشقوندا جان چوخ اَلَّشیب تا کی دونیا جیلوه سین گوزدن قُیوب

621,247

شماره ۱۱۴

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

ای دل بِهِل این دنیا را آسوده کن از آن، ما را تا زیرِ تماشا گیرد چشمان توام عُقبی را

621,248

شماره ۱۱۵

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

ظاهری یک رنگ دارد چاپلوس باطنی صد رنگ چون دمب خروس تا که گیرد سکّه ی مقصود را می کند خامت به گفتاری ملوس

621,249

شماره ۱۱۶

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

نشوم جدا ز تو ای خدا که من از توام، تو بی انتها همه رحمتی، چه کرامتی! به کسی زِ تو نرسد جفا

621,250

شماره ۱۱۷

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

کرده اندر منظر چشمم جلوس دلبرِ خوش قامتی همچون عروس بر تحیّر بسته این دل را به جان با لبی خندان و با چشمی ملوس

621,251

شماره ۱۱۸

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

توئی مُنعم؛ منم درویش در آور جانم اندر کیش مرا آب حیات از توست ندارم قطره ای از خویش

621,252

شماره ۱۱۹

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

ای کرمش بی کران! ای غنی از دیگران! زاین دلِ درمانده ام در گذر از خود مَران

621,253

شماره ۱۲۰

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

هر که دل در دامن خار افکند عاقبت خارش همی خوار افکند عاشق از بد عهدیِ ایّام، دل در کف دلدارِ غمخوار افکند

621,254

شماره ۱۲۱

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

قطره ای عشق تو گر در دل من جا گیرد همه ی جان مرا،گَرده ی غوغا گیرد رو به دریا ی تو آرم که زنم دل به دلش تا که جان، جای در آن دامن دریا گیرد

621,255

شماره ۱۲۲

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

هر که دل در گروِ پرده ی شهناز کند جان سبک بار و دل اندر پی پرواز کند دامن از غم بتکاند به لبِ بامِ نشاط به عروج آید از آن دل، به جهان ناز کند

621,256

شماره ۱۲۳

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

ای مزیّن به ریا دامن تزویر مکِش نقش وارونه زِ خود بر درِ تقدیر مکش بویش آید زِ دهن هر که خورَد سیرِ ریا جانت اینگونه دل آزار به تصویر مکش

621,257

شماره ۱۲۴

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

در آسمان عشقم شد کوکبی نمایان این طوطی دل من ز آن، گشت قندخایان شد کشتی حیاتم راهی به سوی مقصد کشتی بدو سپردم، از دست ناخدایان

621,258

شماره ۱۲۵

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

ای صاحبان زر و زور و ارتزاق! بنشستگان به تفاخر سرِ رواق! تا فرصتی است شما را، نشان دهید از بهر لطف و کرم، شور و اشتیاق

621,259

شماره ۱۲۶

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

گوشَت به شاعر آور و دِه بر هر آنچه گفت زورت به رخ مکش دگر ای گردنش کلفت گر لکّه ای نشیند از آن، روی دامنت با آب زمزمش نتوانی از آن برُفت

621,260

شماره ۱۲۷

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

دل را به صافیِ ایمان، زلال کن جان را روانه ی رزقی حلال کن خواهی که گنج سعادت به خود بری با این دو نکته به دور از ملال کن

621,261

شماره ۱۲۸

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

ای مه! به تماشات کشانم تا مهر تو در دل بنشانم گر نور تو در جانِ من اُفتَد در زُمره ی مستان و خوشانم

621,262

شماره ۱۲۹

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

دیری است من از فرقت تو ، زهر چشانم دستی بِنما، در صف یاران بکشانم قربانگهی ار بر منِ دلداده نمایی بی وقفه به پایت سر و جان را بِفِشانم

621,263

شماره ۱۳۰

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

شافع شود به روز جزا روی رحمتت دستی امیدوار برم، سوی رحمتت زِ آن رو دلم به رحمت تو محکم است چون پیچیده در تمام جهان، بوی رحمتت

621,264

شماره ۱۳۱

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

از غنچه ی لبهایش ،صد گونه رطب ریزد هر دم شَکرِ شادی از پسته ی لب ریزد زلف سیه اش را گر افشان کند آن دلبر با این سیهی هیبت، از گُرده ی شب ریزد

621,265

شماره ۱۳۲

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

روزن امّیدی اندر آسمان بر طاق نور می کنی یأس سیاهی را، زِ دلهامان بدور عکس خورشید اِی مَه اندر قاب تو بس دیدنی است در تو معنی می شود، قرآن و انجیل و زبور

621,266

شماره ۱۳۳

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

فرق شب را می شکافی با دمِ تیغت چه باک! سهم نور آری تو بر شب دیدگانِ روی خاک پیک خورشیدی تو اندر ظلمت شبها مرا سرفرازی تن به ظلمت کی دهی ای ماه پاک!

621,267

شماره ۱۳۴

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

خارت اندر لای گُل دنیا! تو بر دل می زنی روزن دل را، به روی غیر خود گِل می زنی محملی آرایی اندر دل تو با خیلِ خیال آتشی را عاقبت دامان محمِل می زنی

621,268

شماره ۱۳۵

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

ای جهان! دستی زِ شیطان دست تو جمله بی عقلانِ عالم، مست تو ماهیِ جان بر خدا بسپرده ام تا بگرداند رها از شَست تو

621,269

شماره ۱۳۶

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

مارت ای دنیا! تو اندر باغ گل می پروری گُل نمایی می کنی بر ما که از ما دل بری می بری آهسته دستم را به دامان خودت تا که مسمومم کنی، با نیش مارِ خودسری

621,270

شماره ۱۳۷

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

دلم که تنگیِ این قفس بهانه گرفت به سر ، هوای رحیلِ آشیانه گرفت برون شد از ظلمات تنگنای زمان جواز سیرِ مسیر جاودانه گرفت

621,271

شماره ۱۳۸

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

در پسِ گردن،گناهان همچو یوغ هر گناهی کاهد از دلها فروغ هر گناهی دام شیطانی بُود می کند فی الجمله شیطانت، دروغ

621,272

شماره ۱۳۹

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

ما و دستی از دل اندر آسمان تا که پاسخ بشنود، فریادمان پرده بردار ای خدا از چشم دل تا عیان بیند تو را در عمق جان

621,273

شماره ۱۴۰

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

بسنجند عشق و ایمان را به سنگی در ترازویی نه مال آنجا بکار آید، نه رنگ و زور بازویی در آنجا سنگ عمل باشد ترازو کفّه ی اخلاص کلید سعد و قربت را بدست آری ز نیکویی

621,274

شماره ۱۴۱

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

چشم غمّازت دلم را در ربود صاحب این خانه را بی دل نمود چشم تو دریای ناپیدا کران غمزه ات چشمم بر این دریا گشود

621,275

شماره ۱۴۲

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

آختی تیغ از میان بر روی من تاختی اینگونه بر اُردوی من کاخِ آمال مرا آتش زدی ساختی خود گونه خُلق و خوی من

621,276

شماره ۱۴۳

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

عشقت اندر بیشه ی عالم، دلم را شیر کرد جان عطشان مرا، با آب رحمت سیر کرد عمر من کوتاه بود اندر غیاب عاشقی عمر جاویدان برایم عشق تو تدبیر کرد

621,277

شماره ۱۴۴

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

تا ابد می سایم این پیشانی اندر خاک عشق من ندارم ایمنی جز اندرون لاک عشق هان!بکوش اندر جهان سرمایه ای جز آن مجوی کس ننوشد آب خوشبختی، مگر از راک عشق

621,278

شماره ۱۴۵

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

دامن دل را تو یا رب پُر کن از شوق کَرَم هر چه از خوبی برآید،آشنا کن با سرم حاجی احرام دلها کن مرا در این جهان تا که اندر مکّه ی عشقت نَهَم، پا در حرم

621,279

شماره ۱۴۶

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

زِ چنگ مصیبت رها نشد جگرم نشانه ی تیر قضا و هم قدرم نشسته ام اندر درون قایق فکر که از یَمِ این غم، چگونه من گذرم

621,280

شماره ۱۴۷

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

حنای حُسن بِنِه، بر کف عروس گمان به میل باد هوس، اسب ظنّ خویش مران زِ پشت ابر تجسّس برون بِکِش دل خویش به آفتاب نظر کن، به خاک تیره نمان

621,281

شماره ۱۴۸

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

خالی کن از دل، ای پسر! باد غرور تا پر شود بر جای آن نور و سرور زندانیِ پندارِ تاریکت مشو اکسیر وَهمت تا نگرداند شرور

621,282

شماره ۱۴۹

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

هر که دل در دامن مرداب جهل آلوده کرد عمر خود را خرمنی بر مزرع بیهوده کرد چشم خود را جای لعلی بر حباب کف بدوخت جانش اندر کوچه ی بن بستِ ظلمت سوده کرد

621,283

شماره ۱۵۰

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

من حلقه بگوشِ شه خوبانم زیر عَلَمش بر سر پیمانم زآن روز که دل شد سر پیمانه ثابت قدم اندر ره جانانم

621,284

شماره ۱۵۱

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

در هر گلی زِ رویت صد جلوه می توان دید از غنچه ی لبانت، صد گونه گل توان چید زیبا رخ تمامی، در حدّ بی نهایت هر جلوه از جمالت گَرد از دلم بروبید

621,285

شماره ۱۵۲

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

بر شُخم همّت ار تو، تخم ارادت آری وآن را به آب امّید، اندر دلش بکاری می روید اندر آنجا بس خوشه ی سعادت با داس زحمت آن را در دست دل گذاری

621,286

شماره ۱۵۳

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

بر پلّکان نیکی اگر پای بر نهی از چاله زار سخت شقاوت همی رهی تاجی به سر نهی تو در این پایگاه عشق کی بر سرش نهاده چو آن را شهنشهی

621,287

شماره ۱۵۴

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

هان! مباش از تیره ی گردنکشان در دلت داغ محبت بر نشان خارها را بر کن از راه صفا گل فشان کن،گل فشان کن،گل فشان

621,288

شماره ۱۵۵

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

گر با کمان ابرو تیری به دل نشانی میخانه ای زِ کویَت، بر کوی دل کشانی رخساره برملا کن، دل را برت صلا کن تا آتشی زِ رویت، بر جان دل فشانی

621,289

شماره ۱۵۶

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

آتشی از عارضت در مجمر جانم فتاد چشم دل را با فروغش منظری زیبا گشاد جان به تسخیرِ دمِ شمشیر مژگانت برفت پادشاه عشقت اندر خانه ی دل پا نهاد

621,290

شماره ۱۵۷

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

هر که را بینی زری از تجربت را برده است و اندر این ره باده ی تحسین یاران خورده است تا بدست آرد ز کانِ کار و کوشش ها زری جام تلخی ها به کامش برده،جان آزرده است

621,291

شماره ۱۵۸

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

لطف یک غمزه ی تو، قفل دو عالم بگشود طرب ناز تو هم، چهره ی حالم بگشود تنگ شد عرصه ی جولان من اندر سر خاک آسمان را دری از بهر مجالم بگشود

621,292

شماره ۱۵۹

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

جامه ی نیکی اگر خواهی تو بر بالای خود در شمار بخشش آور بهترین کالای خود روز حسرت را نگر از بام عبرت در جهان دست نیکی سوی خلق آور تو از حالای خود

621,293

شماره ۱۶۰

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

مرا غم خانه روزی گردد آباد که از زنجیر غم،دل گردد آزاد بجز دستی زِ رحمت کس نیارد که آن را بگسلد؛ دل را کند شاد

621,294

شماره ۱۶۱

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

بر سر نطع طعامت گر کسی یابد حضور گو لِوَجهِ الله باشد زو نمی خواهم شُکور گر بترسی از خدا، وز سختی روز عبوس پس خدا هم می برد شرّ از دل و آرد سرور

621,295

شماره ۱۶۲

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

حاجیِ افتاده در راه حرم! تا! نگویی این دهم آن می خرم گر رسیدی؛ دامن افشان از بدی کوله باری پُر کن از عشق و کرم

621,296

شماره ۱۶۳

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

دست تقدیرش مرا چون گویِ چوگان می کند گردنم را تار گیسویش گروگان می کند خوان دل را غمزه ای از او به یغما می برد هر چه می خواهد، قضایش با دلم، آن می کند

621,297

شماره ۱۶۴

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

با چوب بد خُلقی مران از در کسی را بر چشمه ی دل ره مده خار و خسی را نارس مچین از دار دل سیب سخن را برچین تو از نطع سخن، هر نارسی را

621,298

شماره ۱۶۵

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

ماهیِ بِرکه مشو وسعت دریا بگزین روضه ی قصر مرو، سختی صحرا بگزین کنج راحت نخرد هر که که عزّت طلبد طالب عزّی اگر رتبه ی اعلی بگزین

621,299

شماره ۱۶۶

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

ظالم از ظلم نبندد بجز آتش طرفی نیست روشن تر از این جمله برایش حرفی ای که با تیغ ستم تکیه به عمرت زده ای آه مظلوم بود آتش و عمرت برفی

621,300

شماره ۱۶۷

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

کعبه ی عشق خدا را گذر از منزل هاست حاجیان حرمش را زِ صفا محمل هاست هر که را قصد طواف است و لباس اِحرام همه جا کوه منا و عرفاتش دل هاست

621,301

شماره ۱۶۸

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

بیا که وارث زُنّار و طور سینایی تو بر حقیقت قرآن دو چشم بینایی در آسیاب ستم خرد شد حقوق بشر ای آفتاب عدالت! بتاب هر جایی

621,302

شماره ۱۶۹

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

دل گشته غرقه ی دریای انتظار چون شمع سوخته ام پای انتظار مهدی بیا، که جهان در غیاب تو آورده رو به تماشای انتظار

621,303

شماره ۱۷۰

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

بسان باطنت ظاهر بیارای که تا بر پلّه ی صدق آوری پای سپس بالاتر آی اندر صداقت که اندر زمره ی نیکان بری جای

621,304

شماره ۱۷۱

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

به گِرد ابلهان، پایت مگردان نیفتی تا که اندر کام خُسران سفالت کمترین تاوان آن است اگر در حلقه ی آنان بری جان