mabidan/ganjoor · Datasets at Hugging Face

id int64 1.12k 1,000k	poem stringlengths 1 1.26k	poet stringclasses 203 values	cat stringlengths 2 112	text stringlengths 7 109k ⌀
621,305	شماره ۱۷۲	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	تو گلهای خِرَد پیوسته بو کن دل خود را مُدام اندیشه جو کن چو افتادی سر بازار کردار به تصدیق خِرَد، اندیشه رو کن
621,306	شماره ۱۷۳	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	بر دیده ی یاران فشان از قند لبخند چون دختران خوشگل شهر سمرقند انگشت مهرت گر گشاید بندی از خلق خلق و خدا، زاین کار تو، پیوسته خرسند
621,307	شماره ۱۷۴	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	فیّاض باش اندر جهان از بهر مردم هم شیشه ی ظلمت شکن، چون شاه انجم جان و جمالت جاودان گردد بدین حال هرگز نگردد نامت از آیینه ها گم
621,308	شماره ۱۷۵	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	شراب چند رنگی هر که نوشد شرافت را به کاهی می فروشد سرانجام افتد او از چشم مردم به تن پیراهن ذلّت بپوشد
621,309	شماره ۱۷۶	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	بی مهری ار سر واکند از آشنایان سرمای بهمن می دمد در جان انسان بی مهری از یاران بسا دردی بزرگ است یا رب زِ گرمای محبّت بهر درمان!
621,310	شماره ۱۷۷	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	دلسوزی یاران نادان زهری تر از تیغ عنودان تدبیر جَستن زآن، چه مشکل از دست این ، جان بردن آسان
621,311	شماره ۱۷۸	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	بشکن یخ افسردگی، ناید به کاری نی روید از آن بوته ای نی برگ و باری دل را به دریای محبّت در بیفکن تا گل شود با آب آن، هر گونه خاری
621,312	شماره ۱۷۹	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	راضی مشو در زندگی بر مرگ رأفت معمار شو در جان خود بر اَرگ رأفت با آب عشقت مزرع دل را چنان کن شاداب گردد تا در آن گلبرگ رأفت
621,313	شماره ۱۸۰	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	چون خسرو انجم بود ماه محبّت روشن ترین ره باشد این راه محبّت گر دیگران مال آورند از بهر محبوب من سر به قربان آورم گاه محبّت
621,314	شماره ۱۸۱	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	ابلیس نفست را مده ره در رفاقت تیغ هوس را،کُند گردان با صداقت گر دست خطی آورد بر متن پیمان پایت کشد بر ورطه ی شوم خیانت
621,315	شماره ۱۸۲	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	جویی از مهرت بر اندر مزرع بیچارگان ور زِ غم افتاده ای دیدی بشو غمخوار آن تا توانی دل برون آر از دل آوار غم خلق را شهدی چشان از جام رأفت هر زمان
621,316	شماره ۱۸۳	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	دلم را شمع سوزان کن، خدایا بسان مرغ طوفان کن، خدایا نمیرد شعله اش حتی به طوفان قوی با نور ایمان کن، خدایا
621,317	شماره ۱۸۴	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	در باغ افکارم مرا چون باغبان گشتی رفیق! با آب مهرت باعث مرگ خزان گشتی رفیق! گه ابر بارانم شدی، گه تابی از نور صفا واندر شب تاریک من، خورشید جان گشتی رفیق!
621,318	شماره ۱۸۵	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	چراغ فکرت ما را تو روغن افزودی به نهر باغ فضیلت نه قطره؛ بل رودی چو مادری که بسوزد به پای فرزندش تو در همیشه ی عمرم، شفیق من بودی
621,319	شماره ۱۸۶	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	هرگز مزن به ریسمان جهان چنگ اعتماد بنگر به سرنوشت خسرو و جمشید و کی قباد از اَخم او غمین مباش و زِ لبخند او نشیط تا جان و دل، تو را رها شود از قید انقیاد
621,320	شماره ۱۸۷	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	اگر بالا نگر باشی، سرت پایین نمی آید سری افکنده در غفلت به راه دین نمی آید تعالی گر تو می خواهی قدمهایی بلند آور کسی بر بردن رفعت که پاورچین نمی آید
621,321	شماره ۱۸۸	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	پیراهن تواضع بر تن کُن ار مرقّع پیراهن تظاهر از تن کَن ار مرصّع آن می کند درون را دریایی از معانی این می کند برون را آوازه ای مسجّع
621,322	شماره ۱۸۹	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	با تو تنها نیستم در کنج زندان بلا ای خوشا من گشته ام بر درد عشقت مبتلا گم نمی گردد رهم در ظلمت نفسانی ام تا که یادت می زند هر دم مرا سویت صلا
621,323	شماره ۱۹۰	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	ای که انصاف و مروّت هِشته ای دست خود را بر جفا آغشته ای می رسد روزی که بر جان می خری آنچه از خار ستم را کِشته ای
621,324	شماره ۱۹۱	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	ای که از نیکی گلی را کاشتی آخرت را توشه ای انباشتی گر مصونش می نداری از ریا این جهان را آخرت پنداشتی
621,325	شماره ۱۹۲	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	دَلو نجاتی از نو در چاه ظلمت افکن بیرون کِش این دلم را، در کام رحمت افکن شایسته ام بگردان تا یوسف تو باشم از قعر ذلّت آور در اوج حرمت افکن
621,326	شماره ۱۹۳	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	در دشت سینه ما را کُن آتشی فروزان تا صبحگاه محشر ما را در آن بسوزان در کارزار عشقت خامی زِ دل برون کن صد تیر پختگی را، بر جان او بدوزان
621,327	شماره ۱۹۴	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	ای که چون بادنما، هم جهتِ هر بادی کی تو با کوه سرافراز شرف همزادی بنده ی بادی و بر بادی و عاری زِ هدف تو فقط از غم آزادگی ات آزادی
621,328	شماره ۱۹۵	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	از چه، دل بر استخوانی بسته ای عزّت نفست چنین بشکسته ای هر چه هر کس دارد از لطف خداست ای که بر خوان کرم بنشسته ای
621,329	شماره ۱۹۶	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	اگر به تیغ محبّت، سپاه غم بدری یقین به حکم طبیعت زرِ ظفر ببری تو یک دل ار زِ صفا آوری بر اهل جهان به یک کرشمه ی مهری هزار دل بخری
621,330	شماره ۱۹۷	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	تیغ قُدرت نبُرَد آنچه محبّت سازد روی حُرمت نبَرد آنکه بدو تیپا زد گم نگردد رهش اندر دل خود خواهی ها هر که دستی سر دامان محبّت یازد
621,331	شماره ۱۹۸	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	کِلک خیاطم ندوزد جامه ای بر جان غم تا نگیرد بعد از این، کس گوشه ی دامان غم غم نیارد بویی از کوی سعادت بر شما بشکنید ای دوستانم! شیشه ی پیمان غم
621,332	شماره ۱۹۹	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	غُراب غم که نتابد هَزارِ شادی را خموش اگر بنماید چنین منادی را غبار تیره فشاند به چهره ی خورشید به گِرد شب بنشاند تمام وادی را
621,333	شماره ۲۰۰	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	مرغ جانم را نشان بر شاخسار معرفت تا گزیند لانه ای گردد هَزار معرفت چونکه جان آزاده می گردد؛ تنفس گر کند در هوای دلنشین و خوشگوار معرفت
621,334	شماره ۲۰۱	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	ره مده یا رب! که برق این جهان کورم کند یا جهان دیگری، آشفته ی حورم کند برق این و زرق آن را بی تو بر هم می زنم چون نمی خواهم زِ تو چیز و کسی دورم کند
621,335	شماره ۲۰۲	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	حیا همچون دژی بر آبروی است در آن از خُلق و ایمان، رنگ و بوی است صیانت کن از آن کز هم نپاشد و گرنه آب رویت، آب جوی است
621,336	شماره ۲۰۳	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	لبریز بادا از مِی ات،ساقی! صُراحی پیمانه ای گردان از آن گلگونه راحی می سوزم اندر تشنگی، در شام غربت خشکیده آب اندر دلم، حتی نیاحی
621,337	شماره ۲۰۴	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	چون ماه، روانم پیِ خورشید حقیقت چون روشنیِ دیده ام از دید حقیقت هر کس که قمر گونه کند پشت به ظلمت تابنده شود روی وی از شید حقیقت
621,338	شماره ۲۰۵	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	هر کس که به تزویری، زور و زری انبارد یا بوته ی تزویری، با زور و زَرَش کارد نی زور و زرش ماند؛ نی چاره گرش تزویر زان توده ی خاکستر؛ زاین شرّ و شرر بارد
621,339	شماره ۲۰۶	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	خورشید روز و ماه شب بودی مرا، ای مادرم در تلخکامی ها رطب بودی مرا، ای مادرم عمری به پایم سوختی، رفتیّ و جان افروختی آب حیاتی زیر لب بودی مرا، ای مادرم
621,340	شماره ۲۰۷	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	از گنبد آسمان فرود آمده ام بر مَرکب رحمت و درود آمده ام چون نغمه ی عشق او لبِ رود بلاست اندر پیِ آن سرود رود آمده ام
621,341	شماره ۲۰۸	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	ای که پاپوش کَلَک بر دگران می دوزی تا به یغما ببری روزی شان را روزی آتش افروزی اگر از ره نامردی ها مطمئن باش که روزی تو در آن می سوزی
621,342	شماره ۲۰۹	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	هر دل که پاره سازد خود پرده ی حجابش دُرّی رسد به دست از دریای آفتابش زینت بگیرد آن دل، از امتیاز ایمان تا بر « اَلستِ » رحمان باشد « بَلی » جوابش
621,343	شماره ۲۱۰	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	شُبان گلّه گر بیدار باشد نگاهش گرگ را چون خار باشد سگان با وفا را هم زِ چوپان به سر اندیشه ی پیکار باشد
621,344	شماره ۲۱۱	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	همیشه ملّت ایران زِ جان و دل کوشد که شیرِ عزّتی از دست رنج خود نوشد مُدامم آه تأسّف زِ دست نامرد است که گاو همّت ما را به غیر می دوشد
621,345	شماره ۲۱۲	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	اگر اندیشه ایمان را بَلَم باشد وَر آن را ناخدا، اهل قلم باشد رسد بر ساحل امنی که آنجا را زِ عقل و علم و بی رنگی عَلَم باشد
621,346	شماره ۲۱۳	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	بر کسی افتاده و دلخسته از خار و خَسی گر نگاه اعتنایش را فرو بندد کسی ریگ پستی افتد اندر چشم او تا روز مرگ کنج نامردی نشیند جان بفرساید بسی
621,347	شماره ۲۱۴	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	به باد چنگ دلبر باده پیمودم زِ شور این جهانی، دیگر آسودم دلم تا پر گرفت، از ضرب مضرابش ببُرد او بر سرِ سرچشمه ی جودم
621,348	شماره ۲۱۵	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	اگر با چشم دل یا رب! تو را در عمق جان بینم بساط غصّه را از دامنم یکباره بر چینم دلم را رونقی بخش از هوای قرب ربّانی که تا پیوسته با رویی، به درگاه تو بنشینم
621,349	شماره ۲۱۶	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	ای دل ار در طلب یار گرفتار آیی می نهی غصّه ی دنیا و سبکبار آیی سر بازار محبّت به بهایی نخرند گر چنین با سر بیزار به بازار آیی
621,350	شماره ۲۱۷	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	هزار آفرین بر جهان آفرین که او اوّلین است و هم آخرین کند سرور کائناتت همی اگر دل بگردانی او را قرین
621,351	شماره ۲۱۸	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	در دایره ی کمال جویی گامی نرود جز از نکویی نیکی گلی از جمال عشق است مستت نکند اگر نبویی
621,352	شماره ۲۱۹	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	در دجله ی عشق ، جان به غرقاب افتاد در سینیِ سینه دل چو سیماب افتاد عمری دل من پیر غم دنیا بود تا غرفه ی دجله گشتم او شاب افتاد
621,353	شماره ۲۲۰	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	عبای خرقه پوشان ریاکار بُوَد لفّافه ای بر جان بیمار زبان سبزی اندر کام دارند ولی مقصود شومی زیر دستار
621,354	شماره ۲۲۱	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	من دلی نو از خدا عیدانه می خواهم بهره ای از رحمت جانانه می خواهم هر چه می خواهم به خود از فیض درگاهش بر تو و خویشان و هر بیگانه می خواهم
621,355	شماره ۲۲۲	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	ای وطن! ای مادر پیر جوان احوال من نام تو نیرو دهد بر یال و بر کوپال من از گِلت دل زاید و زان دل هزاران مثنوی وَز گُلت مُل می چکد، بر کام قیل و قال من
621,356	شماره ۲۲۳	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	گوشم شده بر حلقه ی فرمان تو مثقوب دیگر نگریزد دل از آن دامن محبوب هر لحظه که من می نگرم بر گلِ رویت صد غمزه برون افتد از آن چهره ی محجوب
621,357	شماره ۲۲۴	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	سعادت را اگر خواهی خدا را بر، به همراهی وگرنه بی خدا هرگز نیفزایی؛ که می کاهی
621,358	شماره ۲۲۵	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	دل اگر در پیِ جانان برود؛ وه! چه نکوست! کی بود مأمن اغیار، دلِ عاشقِ دوست گر چه دور است به ظاهر، ره منزلگه یار بلکه نزدیکتر است او به دل از هر رگ و پوست
621,359	شماره ۲۲۶	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	عمری زِ دست خویش بسی غصّه خورده ام این غصّه را ز کرده و پندار برده ام تا جان خویش را برهانم زِ بند خویش آن را به بند دلبر عالم سپرده ام
621,360	شماره ۲۲۷	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	دست عشقت بر دلم داغ عبودیّت نهاد وَز همین ره بهر ما، آیین ملیّت نهاد با سر آمد جان من بهر تماشایت چو دل در سرم از لطف تو بنیان این نیّت نهاد
621,361	شماره ۲۲۸	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	عشق شد آیینه و آیین من هم ره و هم رهنما و دین من تا گرفت از دست دلبر جام عشق بی دل آمد این دلِ بی کین من
621,362	شماره ۲۲۹	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	یک جمله ی بر حق ار، بر جان رسد عاقل را این جمله فرو شوید، صد دفتر باطل را گر شکّر نیکویی، بی رنگ و ریا باشد تلخی بَرد از رو هر زهری چو هلاهِل را
621,363	شماره ۲۳۰	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	ساز وفاق ار نبود؛ ازدواج راحت جان را بنهد در حراج حلقه ی وصلت بود ار همدلی درد جدایی شود آخر، علاج
621,364	شماره ۲۳۱	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	من اندر چهره ات صد ناز دیدم تو را سر چشمه ی آغاز دیدم هوای عاشق رویت شدن را به نوک زخمه ی هر ساز دیدم
621,365	شماره ۲۳۲	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	گر به سنگ کینه خنجر تیز گردد انتقام از سینه ها لبریز گردد گر نگهبانی گماری بر دل از عشق صولت هر کینه ای نا چیز گردد
621,366	شماره ۲۳۳	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	به حُسن نیّت ار تدبیر سازی یقین، شرط مروّت را نبازی به صدق آلوده سازی گر عمل را به نزد خلق و خالق، سر فرازی
621,367	شماره ۲۳۴	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	بطالت آفت فکر است و شهوت آفت ذکر به تقوا و به کار آسوده گردد ذکر و هم فکر رها می گردی از تحقیر خود اندر بدی ها در این وادی تو را دامان عفّت گر بود بِکر
621,368	شماره ۲۳۵	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	در سایه ی همسایه، باید که صفا باشد بر عهد هم آسایی، شاید که وفا باشد در حلقه ی خوشبختی، تنها تو مبین خود را نادیدن همسایه، خود جور و جفا باشد
621,369	شماره ۲۳۶	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	در بحرِ دهر اگر کس، از بهر حق شنا کرد با ریسمان عشق او دست دل آشنا کرد هر کس که عشق جانان، او را بلای جان شد او لاجَرم سرش را، قربانی منا کرد
621,370	شماره ۲۳۷	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	آتشی در دلم از عشق خود افروخته ای خانمان هوس اندر سر من سوخته ای تا به میخانه کشانی دل محزون مرا در سرم شوق تماشای خود اندوخته ای
621,371	شماره ۲۳۸	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	جانم انداخته ای در دل دریای کرم نیز بنموده ای ام از کرمت راه حرم چشم بیدار و دلی روشنم ارزانی دار تا بدانم که چه با خویش برم یا نبرم
621,372	شماره ۲۳۹	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	ای خدا ارزانی ام کن گوهر آزادگی همچنین از بهر خدمت روحی از آمادگی گنج دنیا را نمی خواهم عطا کن بهر من جامه ای از نیکی و جامی هم از دلدادگی
621,373	شماره ۲۴۰	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	آیینه ی عبرت بود این دار فنا بر دست مبندید از این دار، حنا در آن بنگر رسم و رهی را به کف آر تا چون بنهی پای به گلزار بقا
621,374	شماره ۲۴۱	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	هر که از بشنیدن حق پنبه اندر گوش کرد یا به جامی از جهالت،خویش را مدهوش کرد اوفتاد اندر دل بیغوله ی شبهای غم روزن دل را گرفت و عقل را خاموش کرد
621,375	شماره ۲۴۲	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	حاصل ذوق خود اندر دل و جان بیخته ام بعد از آن در سبد دفتر خود ریخته ام تا رسانم دلم اندر حرم عشق و صفا اسبی از طبع دل آویز برانگیخته ام
621,376	شماره ۲۴۳	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	از سر جوی هوا اسب ارادت بجهان تا مبادا ببری جرعه ای از آن به دهان تشنه تر گردی اگر هر چه خوری زاین لب جوی باغ ایمان تو را سوزد و سازد چو خزان
621,377	شماره ۲۴۴	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	کاش دل در گرو رنگ نباشد دل بی رنگ، پی جنگ نباشد بهتر از تخت صفا در دل دنیا از برای دلی اَورنگ نباشد
621,378	شماره ۲۴۵	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	هر که چون زنبور بد، بر دل نشیند کشتی حُسنش همی در گِل نشیند گر نشاند جای نیشش نوشی از مهر همچو لیلی در دل محمل نشیند
621,379	شماره ۲۴۶	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	بسته ام شمشیر مهری بر میانم تا که جان را بر سریر دل نشانم گر شوم من فاتح دلهای مردم می توانم جان برِ جانان کشانم
621,380	شماره ۲۴۷	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	شعر باید با خودش شور آورد مرهمی بر درد رنجور آورد تا پراند خواب را از چشم دل بانگ بیداری چو شیپور آورد
621,381	شماره ۲۴۸	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	تا این دلِ من یک دم، در شهد حضور افتاد در سلسله ی جانم، سر مستی و شور افتاد غربال شد اندر جان، این خاک وجود از نو دستِ دغلِ ابلیس، این بار به دور افتاد
621,382	شماره ۲۴۹	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	عمرِ گذران از رهِ نیکی گذران گنجشک دل از شاخ دیانت مپران تا دایره ی عشقی و ایمان و عمل از عاقبت خویش مشو دل نگران
621,383	شماره ۲۵۰	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	تا هیبت شب در نظرم دیوِ کدَر شد بیگانه در آمد ز در و جای پدر شد چون دست دلم گوشه ی دامان تو بگرفت ماه نو و خورشید، مرا تیغ و سپر شد
621,384	شماره ۲۵۱	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	ابر گمان مرا باد عشق راند دامان جان من از گَرد غم تکاند تا آفتاب حقیقت به دل رسد بر بام جان خودم پای دل کشاند
621,385	شماره ۲۵۲	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	بیش از این، خون مرا دیگر میاشام ای فلک جمع کن از پیش پایم حلقه ی دام ای فلک من که خود این راه را افتان و خیزان می روم از چه ره پُر کرده ای با خار اَوهام ای فلک
621,386	شماره ۲۵۳	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	حلقه زنِ خانه ی امّید باش منتظر آمدن عید باش در به درِ ظلمت و عصیان مشو همسفر طالبِ خورشید باش
621,387	شماره ۲۵۴	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	بی توشه چه سازد دل من روز قیامت جان چون بَرد آن روز، دل از تیغ ندامت یا رب! نظری کن زِ کَرَم بر منِ مسکین زان مرحله تا بگذرد این جان، به سلامت
621,388	شماره ۲۵۵	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	هرگز به محنت دیگر کسان مخند دل بر ادامه ی ایّام خوش مبند روزی رسد به جهان، چرخ این فلک اندازدت به یکی لحظه در کمند
621,389	شماره ۲۵۶	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	پُر نگردد کوزه ی چشمی به مردابِ ستم دست شیطان می نویسد جمله آداب ستم کور کن چشمی که بیند گنج خود در رنج خلق تا نبیند از طمع بر دیگران خواب ستم
621,390	شماره ۲۵۷	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	پتک بی‌داد، شبی سنگِ صبورم چو شکافت یک دم این جان، دلم از دست غم آسوده نیافت طاقتم پنبه ی حلّاج شد از چوبِ ستم آخر این رشته ی طاقت، کفِِ امّید بتافت
621,391	شماره ۲۵۸	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	شبی اندیشه در گوشم چنین گفت مشو هرگز تو با نامردمی جفت برای دیدن سیمای مردی بباید کینه را از سینه ها رُفت
621,392	شماره ۲۵۹	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	دنیا نه فقط عرصه ی امرار معاش است یا جای غرور و کدر و خوردن آش است بل جایگه فکرت و عشق است و تعالی اینهاست که مستلزم هر سعی و تلاش است
621,393	شماره ۲۶۰	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	چه سود از شعار طوطی وار چه حاصل زِ بربط بی تار نیاید بهار خوشبختی نباشد گلی اگر در کار
621,394	شماره ۲۶۱	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	هان! مبادا دل بد اندیشی کند با دلِ ابلیسیان خویشی کند ورنه بر خاکستر پستی فتد کی تواند دیگر او بیشی کند
621,395	شماره ۲۶۲	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	هر کسی باید کلاه خویش را قاضی کند چهره اندر چهره ی آیینه ی ماضی کند گر که حق را دید و از آیینه هم عبرت گرفت سایه ی همسایه را از خویشتن راضی کند
621,396	شماره ۲۶۳	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	آنکه در آزادگی تأخیر کرد جان خود در کوی ذلّت پیر کرد کی توان بی روحی از آزادگی روبهی دل مرده را چون شیر کرد
621,397	شماره ۲۶۴	الیار	رباعیات و دوبیتی‌ها	تا کی قفسم گردی ای چرخه ی دل سنگین آزرده شد آخر جان زاین ملعبه ی رنگین در چشمه ی بی رنگی دل را به خدا دادم تا گاه رهایی من نامی نبرم ننگین
621,398	شماره ۱	الیار	تک بیتی‌ها	سعادت یابد آخر؛ آنکه دل را ز ند بر سنگ همّت با ا میدی
621,399	شماره ۲	الیار	تک بیتی‌ها	گل توفیق بدست آید از اندیشه اگر آبش امّید و زمینش همه همّت باشد
621,400	شماره ۳	الیار	تک بیتی‌ها	فاتح ملک سعادت شود آنکس که به شوق تیغ امّیدِ خود اندر کفِ همّت بنهد
621,401	شماره ۴	الیار	تک بیتی‌ها	اگر عشقت مرا یاری نماید دلم دست از جهان بر می فشاند
621,402	شماره ۵	الیار	تک بیتی‌ها	سِرِشکی گر زِ رَشک آید کسی را شود سیلی کَند بنیاد او را
621,403	شماره ۶	الیار	تک بیتی‌ها	مرا نفس شیطانی ار جُنب خورد به شاهینِ ایمان شکارش کنم
621,404	شماره ۷	الیار	تک بیتی‌ها	زِ دیارِ موفّقیّت، به کف آوری مزیّت کمری به خود ار ببندی؛ تو به صیدش از حمیّت

621,305

شماره ۱۷۲

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

تو گلهای خِرَد پیوسته بو کن دل خود را مُدام اندیشه جو کن چو افتادی سر بازار کردار به تصدیق خِرَد، اندیشه رو کن

621,306

شماره ۱۷۳

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

بر دیده ی یاران فشان از قند لبخند چون دختران خوشگل شهر سمرقند انگشت مهرت گر گشاید بندی از خلق خلق و خدا، زاین کار تو، پیوسته خرسند

621,307

شماره ۱۷۴

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

فیّاض باش اندر جهان از بهر مردم هم شیشه ی ظلمت شکن، چون شاه انجم جان و جمالت جاودان گردد بدین حال هرگز نگردد نامت از آیینه ها گم

621,308

شماره ۱۷۵

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

شراب چند رنگی هر که نوشد شرافت را به کاهی می فروشد سرانجام افتد او از چشم مردم به تن پیراهن ذلّت بپوشد

621,309

شماره ۱۷۶

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

بی مهری ار سر واکند از آشنایان سرمای بهمن می دمد در جان انسان بی مهری از یاران بسا دردی بزرگ است یا رب زِ گرمای محبّت بهر درمان!

621,310

شماره ۱۷۷

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

دلسوزی یاران نادان زهری تر از تیغ عنودان تدبیر جَستن زآن، چه مشکل از دست این ، جان بردن آسان

621,311

شماره ۱۷۸

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

بشکن یخ افسردگی، ناید به کاری نی روید از آن بوته ای نی برگ و باری دل را به دریای محبّت در بیفکن تا گل شود با آب آن، هر گونه خاری

621,312

شماره ۱۷۹

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

راضی مشو در زندگی بر مرگ رأفت معمار شو در جان خود بر اَرگ رأفت با آب عشقت مزرع دل را چنان کن شاداب گردد تا در آن گلبرگ رأفت

621,313

شماره ۱۸۰

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

چون خسرو انجم بود ماه محبّت روشن ترین ره باشد این راه محبّت گر دیگران مال آورند از بهر محبوب من سر به قربان آورم گاه محبّت

621,314

شماره ۱۸۱

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

ابلیس نفست را مده ره در رفاقت تیغ هوس را،کُند گردان با صداقت گر دست خطی آورد بر متن پیمان پایت کشد بر ورطه ی شوم خیانت

621,315

شماره ۱۸۲

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

جویی از مهرت بر اندر مزرع بیچارگان ور زِ غم افتاده ای دیدی بشو غمخوار آن تا توانی دل برون آر از دل آوار غم خلق را شهدی چشان از جام رأفت هر زمان

621,316

شماره ۱۸۳

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

دلم را شمع سوزان کن، خدایا بسان مرغ طوفان کن، خدایا نمیرد شعله اش حتی به طوفان قوی با نور ایمان کن، خدایا

621,317

شماره ۱۸۴

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

در باغ افکارم مرا چون باغبان گشتی رفیق! با آب مهرت باعث مرگ خزان گشتی رفیق! گه ابر بارانم شدی، گه تابی از نور صفا واندر شب تاریک من، خورشید جان گشتی رفیق!

621,318

شماره ۱۸۵

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

چراغ فکرت ما را تو روغن افزودی به نهر باغ فضیلت نه قطره؛ بل رودی چو مادری که بسوزد به پای فرزندش تو در همیشه ی عمرم، شفیق من بودی

621,319

شماره ۱۸۶

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

هرگز مزن به ریسمان جهان چنگ اعتماد بنگر به سرنوشت خسرو و جمشید و کی قباد از اَخم او غمین مباش و زِ لبخند او نشیط تا جان و دل، تو را رها شود از قید انقیاد

621,320

شماره ۱۸۷

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

اگر بالا نگر باشی، سرت پایین نمی آید سری افکنده در غفلت به راه دین نمی آید تعالی گر تو می خواهی قدمهایی بلند آور کسی بر بردن رفعت که پاورچین نمی آید

621,321

شماره ۱۸۸

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

پیراهن تواضع بر تن کُن ار مرقّع پیراهن تظاهر از تن کَن ار مرصّع آن می کند درون را دریایی از معانی این می کند برون را آوازه ای مسجّع

621,322

شماره ۱۸۹

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

با تو تنها نیستم در کنج زندان بلا ای خوشا من گشته ام بر درد عشقت مبتلا گم نمی گردد رهم در ظلمت نفسانی ام تا که یادت می زند هر دم مرا سویت صلا

621,323

شماره ۱۹۰

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

ای که انصاف و مروّت هِشته ای دست خود را بر جفا آغشته ای می رسد روزی که بر جان می خری آنچه از خار ستم را کِشته ای

621,324

شماره ۱۹۱

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

ای که از نیکی گلی را کاشتی آخرت را توشه ای انباشتی گر مصونش می نداری از ریا این جهان را آخرت پنداشتی

621,325

شماره ۱۹۲

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

دَلو نجاتی از نو در چاه ظلمت افکن بیرون کِش این دلم را، در کام رحمت افکن شایسته ام بگردان تا یوسف تو باشم از قعر ذلّت آور در اوج حرمت افکن

621,326

شماره ۱۹۳

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

در دشت سینه ما را کُن آتشی فروزان تا صبحگاه محشر ما را در آن بسوزان در کارزار عشقت خامی زِ دل برون کن صد تیر پختگی را، بر جان او بدوزان

621,327

شماره ۱۹۴

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

ای که چون بادنما، هم جهتِ هر بادی کی تو با کوه سرافراز شرف همزادی بنده ی بادی و بر بادی و عاری زِ هدف تو فقط از غم آزادگی ات آزادی

621,328

شماره ۱۹۵

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

از چه، دل بر استخوانی بسته ای عزّت نفست چنین بشکسته ای هر چه هر کس دارد از لطف خداست ای که بر خوان کرم بنشسته ای

621,329

شماره ۱۹۶

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

اگر به تیغ محبّت، سپاه غم بدری یقین به حکم طبیعت زرِ ظفر ببری تو یک دل ار زِ صفا آوری بر اهل جهان به یک کرشمه ی مهری هزار دل بخری

621,330

شماره ۱۹۷

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

تیغ قُدرت نبُرَد آنچه محبّت سازد روی حُرمت نبَرد آنکه بدو تیپا زد گم نگردد رهش اندر دل خود خواهی ها هر که دستی سر دامان محبّت یازد

621,331

شماره ۱۹۸

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

کِلک خیاطم ندوزد جامه ای بر جان غم تا نگیرد بعد از این، کس گوشه ی دامان غم غم نیارد بویی از کوی سعادت بر شما بشکنید ای دوستانم! شیشه ی پیمان غم

621,332

شماره ۱۹۹

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

غُراب غم که نتابد هَزارِ شادی را خموش اگر بنماید چنین منادی را غبار تیره فشاند به چهره ی خورشید به گِرد شب بنشاند تمام وادی را

621,333

شماره ۲۰۰

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

مرغ جانم را نشان بر شاخسار معرفت تا گزیند لانه ای گردد هَزار معرفت چونکه جان آزاده می گردد؛ تنفس گر کند در هوای دلنشین و خوشگوار معرفت

621,334

شماره ۲۰۱

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

ره مده یا رب! که برق این جهان کورم کند یا جهان دیگری، آشفته ی حورم کند برق این و زرق آن را بی تو بر هم می زنم چون نمی خواهم زِ تو چیز و کسی دورم کند

621,335

شماره ۲۰۲

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

حیا همچون دژی بر آبروی است در آن از خُلق و ایمان، رنگ و بوی است صیانت کن از آن کز هم نپاشد و گرنه آب رویت، آب جوی است

621,336

شماره ۲۰۳

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

لبریز بادا از مِی ات،ساقی! صُراحی پیمانه ای گردان از آن گلگونه راحی می سوزم اندر تشنگی، در شام غربت خشکیده آب اندر دلم، حتی نیاحی

621,337

شماره ۲۰۴

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

چون ماه، روانم پیِ خورشید حقیقت چون روشنیِ دیده ام از دید حقیقت هر کس که قمر گونه کند پشت به ظلمت تابنده شود روی وی از شید حقیقت

621,338

شماره ۲۰۵

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

هر کس که به تزویری، زور و زری انبارد یا بوته ی تزویری، با زور و زَرَش کارد نی زور و زرش ماند؛ نی چاره گرش تزویر زان توده ی خاکستر؛ زاین شرّ و شرر بارد

621,339

شماره ۲۰۶

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

خورشید روز و ماه شب بودی مرا، ای مادرم در تلخکامی ها رطب بودی مرا، ای مادرم عمری به پایم سوختی، رفتیّ و جان افروختی آب حیاتی زیر لب بودی مرا، ای مادرم

621,340

شماره ۲۰۷

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

از گنبد آسمان فرود آمده ام بر مَرکب رحمت و درود آمده ام چون نغمه ی عشق او لبِ رود بلاست اندر پیِ آن سرود رود آمده ام

621,341

شماره ۲۰۸

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

ای که پاپوش کَلَک بر دگران می دوزی تا به یغما ببری روزی شان را روزی آتش افروزی اگر از ره نامردی ها مطمئن باش که روزی تو در آن می سوزی

621,342

شماره ۲۰۹

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

هر دل که پاره سازد خود پرده ی حجابش دُرّی رسد به دست از دریای آفتابش زینت بگیرد آن دل، از امتیاز ایمان تا بر « اَلستِ » رحمان باشد « بَلی » جوابش

621,343

شماره ۲۱۰

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

شُبان گلّه گر بیدار باشد نگاهش گرگ را چون خار باشد سگان با وفا را هم زِ چوپان به سر اندیشه ی پیکار باشد

621,344

شماره ۲۱۱

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

همیشه ملّت ایران زِ جان و دل کوشد که شیرِ عزّتی از دست رنج خود نوشد مُدامم آه تأسّف زِ دست نامرد است که گاو همّت ما را به غیر می دوشد

621,345

شماره ۲۱۲

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

اگر اندیشه ایمان را بَلَم باشد وَر آن را ناخدا، اهل قلم باشد رسد بر ساحل امنی که آنجا را زِ عقل و علم و بی رنگی عَلَم باشد

621,346

شماره ۲۱۳

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

بر کسی افتاده و دلخسته از خار و خَسی گر نگاه اعتنایش را فرو بندد کسی ریگ پستی افتد اندر چشم او تا روز مرگ کنج نامردی نشیند جان بفرساید بسی

621,347

شماره ۲۱۴

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

به باد چنگ دلبر باده پیمودم زِ شور این جهانی، دیگر آسودم دلم تا پر گرفت، از ضرب مضرابش ببُرد او بر سرِ سرچشمه ی جودم

621,348

شماره ۲۱۵

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

اگر با چشم دل یا رب! تو را در عمق جان بینم بساط غصّه را از دامنم یکباره بر چینم دلم را رونقی بخش از هوای قرب ربّانی که تا پیوسته با رویی، به درگاه تو بنشینم

621,349

شماره ۲۱۶

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

ای دل ار در طلب یار گرفتار آیی می نهی غصّه ی دنیا و سبکبار آیی سر بازار محبّت به بهایی نخرند گر چنین با سر بیزار به بازار آیی

621,350

شماره ۲۱۷

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

هزار آفرین بر جهان آفرین که او اوّلین است و هم آخرین کند سرور کائناتت همی اگر دل بگردانی او را قرین

621,351

شماره ۲۱۸

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

در دایره ی کمال جویی گامی نرود جز از نکویی نیکی گلی از جمال عشق است مستت نکند اگر نبویی

621,352

شماره ۲۱۹

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

در دجله ی عشق ، جان به غرقاب افتاد در سینیِ سینه دل چو سیماب افتاد عمری دل من پیر غم دنیا بود تا غرفه ی دجله گشتم او شاب افتاد

621,353

شماره ۲۲۰

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

عبای خرقه پوشان ریاکار بُوَد لفّافه ای بر جان بیمار زبان سبزی اندر کام دارند ولی مقصود شومی زیر دستار

621,354

شماره ۲۲۱

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

من دلی نو از خدا عیدانه می خواهم بهره ای از رحمت جانانه می خواهم هر چه می خواهم به خود از فیض درگاهش بر تو و خویشان و هر بیگانه می خواهم

621,355

شماره ۲۲۲

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

ای وطن! ای مادر پیر جوان احوال من نام تو نیرو دهد بر یال و بر کوپال من از گِلت دل زاید و زان دل هزاران مثنوی وَز گُلت مُل می چکد، بر کام قیل و قال من

621,356

شماره ۲۲۳

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

گوشم شده بر حلقه ی فرمان تو مثقوب دیگر نگریزد دل از آن دامن محبوب هر لحظه که من می نگرم بر گلِ رویت صد غمزه برون افتد از آن چهره ی محجوب

621,357

شماره ۲۲۴

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

سعادت را اگر خواهی خدا را بر، به همراهی وگرنه بی خدا هرگز نیفزایی؛ که می کاهی

621,358

شماره ۲۲۵

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

دل اگر در پیِ جانان برود؛ وه! چه نکوست! کی بود مأمن اغیار، دلِ عاشقِ دوست گر چه دور است به ظاهر، ره منزلگه یار بلکه نزدیکتر است او به دل از هر رگ و پوست

621,359

شماره ۲۲۶

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

عمری زِ دست خویش بسی غصّه خورده ام این غصّه را ز کرده و پندار برده ام تا جان خویش را برهانم زِ بند خویش آن را به بند دلبر عالم سپرده ام

621,360

شماره ۲۲۷

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

دست عشقت بر دلم داغ عبودیّت نهاد وَز همین ره بهر ما، آیین ملیّت نهاد با سر آمد جان من بهر تماشایت چو دل در سرم از لطف تو بنیان این نیّت نهاد

621,361

شماره ۲۲۸

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

عشق شد آیینه و آیین من هم ره و هم رهنما و دین من تا گرفت از دست دلبر جام عشق بی دل آمد این دلِ بی کین من

621,362

شماره ۲۲۹

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

یک جمله ی بر حق ار، بر جان رسد عاقل را این جمله فرو شوید، صد دفتر باطل را گر شکّر نیکویی، بی رنگ و ریا باشد تلخی بَرد از رو هر زهری چو هلاهِل را

621,363

شماره ۲۳۰

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

ساز وفاق ار نبود؛ ازدواج راحت جان را بنهد در حراج حلقه ی وصلت بود ار همدلی درد جدایی شود آخر، علاج

621,364

شماره ۲۳۱

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

من اندر چهره ات صد ناز دیدم تو را سر چشمه ی آغاز دیدم هوای عاشق رویت شدن را به نوک زخمه ی هر ساز دیدم

621,365

شماره ۲۳۲

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

گر به سنگ کینه خنجر تیز گردد انتقام از سینه ها لبریز گردد گر نگهبانی گماری بر دل از عشق صولت هر کینه ای نا چیز گردد

621,366

شماره ۲۳۳

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

به حُسن نیّت ار تدبیر سازی یقین، شرط مروّت را نبازی به صدق آلوده سازی گر عمل را به نزد خلق و خالق، سر فرازی

621,367

شماره ۲۳۴

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

بطالت آفت فکر است و شهوت آفت ذکر به تقوا و به کار آسوده گردد ذکر و هم فکر رها می گردی از تحقیر خود اندر بدی ها در این وادی تو را دامان عفّت گر بود بِکر

621,368

شماره ۲۳۵

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

در سایه ی همسایه، باید که صفا باشد بر عهد هم آسایی، شاید که وفا باشد در حلقه ی خوشبختی، تنها تو مبین خود را نادیدن همسایه، خود جور و جفا باشد

621,369

شماره ۲۳۶

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

در بحرِ دهر اگر کس، از بهر حق شنا کرد با ریسمان عشق او دست دل آشنا کرد هر کس که عشق جانان، او را بلای جان شد او لاجَرم سرش را، قربانی منا کرد

621,370

شماره ۲۳۷

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

آتشی در دلم از عشق خود افروخته ای خانمان هوس اندر سر من سوخته ای تا به میخانه کشانی دل محزون مرا در سرم شوق تماشای خود اندوخته ای

621,371

شماره ۲۳۸

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

جانم انداخته ای در دل دریای کرم نیز بنموده ای ام از کرمت راه حرم چشم بیدار و دلی روشنم ارزانی دار تا بدانم که چه با خویش برم یا نبرم

621,372

شماره ۲۳۹

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

ای خدا ارزانی ام کن گوهر آزادگی همچنین از بهر خدمت روحی از آمادگی گنج دنیا را نمی خواهم عطا کن بهر من جامه ای از نیکی و جامی هم از دلدادگی

621,373

شماره ۲۴۰

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

آیینه ی عبرت بود این دار فنا بر دست مبندید از این دار، حنا در آن بنگر رسم و رهی را به کف آر تا چون بنهی پای به گلزار بقا

621,374

شماره ۲۴۱

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

هر که از بشنیدن حق پنبه اندر گوش کرد یا به جامی از جهالت،خویش را مدهوش کرد اوفتاد اندر دل بیغوله ی شبهای غم روزن دل را گرفت و عقل را خاموش کرد

621,375

شماره ۲۴۲

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

حاصل ذوق خود اندر دل و جان بیخته ام بعد از آن در سبد دفتر خود ریخته ام تا رسانم دلم اندر حرم عشق و صفا اسبی از طبع دل آویز برانگیخته ام

621,376

شماره ۲۴۳

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

از سر جوی هوا اسب ارادت بجهان تا مبادا ببری جرعه ای از آن به دهان تشنه تر گردی اگر هر چه خوری زاین لب جوی باغ ایمان تو را سوزد و سازد چو خزان

621,377

شماره ۲۴۴

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

کاش دل در گرو رنگ نباشد دل بی رنگ، پی جنگ نباشد بهتر از تخت صفا در دل دنیا از برای دلی اَورنگ نباشد

621,378

شماره ۲۴۵

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

هر که چون زنبور بد، بر دل نشیند کشتی حُسنش همی در گِل نشیند گر نشاند جای نیشش نوشی از مهر همچو لیلی در دل محمل نشیند

621,379

شماره ۲۴۶

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

بسته ام شمشیر مهری بر میانم تا که جان را بر سریر دل نشانم گر شوم من فاتح دلهای مردم می توانم جان برِ جانان کشانم

621,380

شماره ۲۴۷

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

شعر باید با خودش شور آورد مرهمی بر درد رنجور آورد تا پراند خواب را از چشم دل بانگ بیداری چو شیپور آورد

621,381

شماره ۲۴۸

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

تا این دلِ من یک دم، در شهد حضور افتاد در سلسله ی جانم، سر مستی و شور افتاد غربال شد اندر جان، این خاک وجود از نو دستِ دغلِ ابلیس، این بار به دور افتاد

621,382

شماره ۲۴۹

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

عمرِ گذران از رهِ نیکی گذران گنجشک دل از شاخ دیانت مپران تا دایره ی عشقی و ایمان و عمل از عاقبت خویش مشو دل نگران

621,383

شماره ۲۵۰

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

تا هیبت شب در نظرم دیوِ کدَر شد بیگانه در آمد ز در و جای پدر شد چون دست دلم گوشه ی دامان تو بگرفت ماه نو و خورشید، مرا تیغ و سپر شد

621,384

شماره ۲۵۱

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

ابر گمان مرا باد عشق راند دامان جان من از گَرد غم تکاند تا آفتاب حقیقت به دل رسد بر بام جان خودم پای دل کشاند

621,385

شماره ۲۵۲

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

بیش از این، خون مرا دیگر میاشام ای فلک جمع کن از پیش پایم حلقه ی دام ای فلک من که خود این راه را افتان و خیزان می روم از چه ره پُر کرده ای با خار اَوهام ای فلک

621,386

شماره ۲۵۳

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

حلقه زنِ خانه ی امّید باش منتظر آمدن عید باش در به درِ ظلمت و عصیان مشو همسفر طالبِ خورشید باش

621,387

شماره ۲۵۴

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

بی توشه چه سازد دل من روز قیامت جان چون بَرد آن روز، دل از تیغ ندامت یا رب! نظری کن زِ کَرَم بر منِ مسکین زان مرحله تا بگذرد این جان، به سلامت

621,388

شماره ۲۵۵

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

هرگز به محنت دیگر کسان مخند دل بر ادامه ی ایّام خوش مبند روزی رسد به جهان، چرخ این فلک اندازدت به یکی لحظه در کمند

621,389

شماره ۲۵۶

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

پُر نگردد کوزه ی چشمی به مردابِ ستم دست شیطان می نویسد جمله آداب ستم کور کن چشمی که بیند گنج خود در رنج خلق تا نبیند از طمع بر دیگران خواب ستم

621,390

شماره ۲۵۷

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

پتک بی‌داد، شبی سنگِ صبورم چو شکافت یک دم این جان، دلم از دست غم آسوده نیافت طاقتم پنبه ی حلّاج شد از چوبِ ستم آخر این رشته ی طاقت، کفِِ امّید بتافت

621,391

شماره ۲۵۸

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

شبی اندیشه در گوشم چنین گفت مشو هرگز تو با نامردمی جفت برای دیدن سیمای مردی بباید کینه را از سینه ها رُفت

621,392

شماره ۲۵۹

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

دنیا نه فقط عرصه ی امرار معاش است یا جای غرور و کدر و خوردن آش است بل جایگه فکرت و عشق است و تعالی اینهاست که مستلزم هر سعی و تلاش است

621,393

شماره ۲۶۰

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

چه سود از شعار طوطی وار چه حاصل زِ بربط بی تار نیاید بهار خوشبختی نباشد گلی اگر در کار

621,394

شماره ۲۶۱

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

هان! مبادا دل بد اندیشی کند با دلِ ابلیسیان خویشی کند ورنه بر خاکستر پستی فتد کی تواند دیگر او بیشی کند

621,395

شماره ۲۶۲

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

هر کسی باید کلاه خویش را قاضی کند چهره اندر چهره ی آیینه ی ماضی کند گر که حق را دید و از آیینه هم عبرت گرفت سایه ی همسایه را از خویشتن راضی کند

621,396

شماره ۲۶۳

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

آنکه در آزادگی تأخیر کرد جان خود در کوی ذلّت پیر کرد کی توان بی روحی از آزادگی روبهی دل مرده را چون شیر کرد

621,397

شماره ۲۶۴

الیار

رباعیات و دوبیتی‌ها

تا کی قفسم گردی ای چرخه ی دل سنگین آزرده شد آخر جان زاین ملعبه ی رنگین در چشمه ی بی رنگی دل را به خدا دادم تا گاه رهایی من نامی نبرم ننگین

621,398

شماره ۱

الیار

تک بیتی‌ها

سعادت یابد آخر؛ آنکه دل را ز ند بر سنگ همّت با ا میدی

621,399

شماره ۲

الیار

تک بیتی‌ها

گل توفیق بدست آید از اندیشه اگر آبش امّید و زمینش همه همّت باشد

621,400

شماره ۳

الیار

تک بیتی‌ها

فاتح ملک سعادت شود آنکس که به شوق تیغ امّیدِ خود اندر کفِ همّت بنهد

621,401

شماره ۴

الیار

تک بیتی‌ها

اگر عشقت مرا یاری نماید دلم دست از جهان بر می فشاند

621,402

شماره ۵

الیار

تک بیتی‌ها

سِرِشکی گر زِ رَشک آید کسی را شود سیلی کَند بنیاد او را

621,403

شماره ۶

الیار

تک بیتی‌ها

مرا نفس شیطانی ار جُنب خورد به شاهینِ ایمان شکارش کنم

621,404

شماره ۷

الیار

تک بیتی‌ها

زِ دیارِ موفّقیّت، به کف آوری مزیّت کمری به خود ار ببندی؛ تو به صیدش از حمیّت